Του Χρήστου Κηπουρού {*}, 18.03.2005

Ακόμη και όταν ένας πολιτικός λόγος δεν έχει κάτι να πει και να εμπνεύσει, εν τούτοις μπορεί, όταν διαθέτει κάποιο αντίκρισμα στην πράξη, να εξασφαλίσει μερική έστω αποδοχή και συμπάθεια από τους πολίτες. Τα μέλη και τους οπαδούς πολιτικού κόμματος, όταν ο συγκεκριμένος λόγος εκφωνείται από τον επικεφαλής.

Αντίθετα με την υπόλοιπη Ευρώπη, ο Ελληνικός κρατισμός, αυτή η άλλη όψη του Αθηναϊσμού, αποτελεί χρόνια παθολογική κατάσταση. Δεν είναι κάτι χθεσινό. Όπως και οι εις βάρος του Φιλιππικοί βέβαια είναι και αυτοί πολυχρόνιοι. Πλην όμως, όπως έδειξε η ιστορία, υπήρξαν πάντοτε υποκριτικοί στο έπακρον. Ψάχναμε κάποτε με το κερί μέσα στη Βουλή να βρούμε Βουλευτή που να μην είχε περάσει προηγουμένως από το κράτος ή να μην είχε εκ νέου καταφύγει σε αυτό όταν αποτύγχανε, ώστε «εύκολα» και πάλι να παλινοστήσει στο κοινοβούλιο αφού προηγουμένως θα είχε «αναβαπτισθεί» στη λαϊκή ετυμηγορία.

Και όχι μόνο αυτό αλλά το είχαν και συνεχίζουν να το έχουν τόσο περί πολλού οι χρήστες του, ώστε διανθίζουν με τα οφίτσια που κατέλαβαν, τα πολιτικά βιογραφικά. Όπως γίνονταν παλιά και θα ξαναγίνει και τώρα με την καταφυγή στο κράτος από τους νυν. Και όπως ήδη γίνεται με τις ουρές αναμονής τόσο των μεν όσο των δε, έξω από ένα άλλο κράτος. Εκείνο των Μέσων.

Δεν γνωρίζω τι θα έλεγαν για αυτού του τύπου την Ελευθερία και τη Δημοκρατία οι Έλληνες κλασσικοί ή οι νεότεροι. Γνωρίζω όμως ότι θα γελούσαν αν παράλληλα άκουγαν περί νέας εποχής. Την οποία τόσο πιο πολύ την επικαλούνται όσο πιο πολύ άσχετοι είναι με αυτήν εκείνοι που το επιχειρούν.

Ας έρθω όμως επί των νέων δεδομένων, σε συνδυασμό με τα του πρόσφατου συνεδρίου, όπου ένα μέρος της ομιλίας Παπανδρέου ήταν πύρινο, κατά του κρατισμού. Λογικά θα περίμενε κανείς πέραν των λόγων, να προχωρούσε σε ένα κάποιο ελάχιστο δείγμα γραφής. Ένα ήταν η θεσμοθέτηση κάποιων στοιχειωδών όσο και αυτονόητων ηθικών και πολιτικών ασυμβίβαστων, τα οποία να δέσμευαν το ανώτερο πολιτικό κομματικό σώμα. Είτε αυτό αφορούσε το πολιτικό συμβούλιο είτε, πολύ περισσότερο, τον ή την νέα Γραμματέα.

Αντί αυτών επιστρατεύτηκε μια δημιουργική σημειολογία με πρόσωπα από άλλα Ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, παραπέμποντας σε γνωστό τρικ της λογικής, όπως και στα μαθηματικά: «Τα προς τρίτον ίσα είναι και μεταξύ τους ίσα», που βέβαια δεν ισχύουν. Ούτε στην πολιτική ούτε στη ζωή. Ακόμη από την εποχή του συμπατριώτη μου Πρωταγόρα, με βάση «ακόμη» και όσα γράφει ο Πλάτων στο ομώνυμο έργο του.

Κάποιος μάλιστα που γνωρίζει λίγο -όχι ιδιαίτερα πολύ- τα του πολιτικού αυτού χώρου, θα σημείωνε ότι αντί για την επί εικοσαετία εξαγγελλόμενη και ουδέποτε πραγματοποιηθείσα διανοητική, πολιτική και ηθική αναγέννηση, κάποια άλλη εικοσαετία, μέτρησε τελικά για την πρόταση του επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που λήφθηκε υπόψη είναι η ελέω του ίδιου αυτού μορφώματος ισόχρονη σχεδόν, κρατική διαδρομή με αλλεπάλληλους διορισμούς σε θέσεις και αξιώματα, όπως τέτοιο προϊόν είναι και η θέση στην Ευρωβουλή. Κατά τα άλλα, εάν πέραν της αντιδημοκρατικότητας καθεαυτής, η υπόδειξη για γραμματέα κινείται και σε κάποια άλλη ιδεολογική και πολιτική σφαίρα, τότε αυτή έχει να κάνει με τη νεκρανάσταση του κρατισμού.

Όπως και το εκλεγέν αθηναϊκό συμβούλιο, η σύνθεση του οποίου επιβεβαιώνει τον απόλυτο αποικισμό των περιφερειών της χώρας. Ποτέ η περιοχή της μείζονος πρωτευούσης δεν είχε τόσο πολυπληθή παρουσία σε εκτελεστικό όργανο πολιτικού κόμματος. Δεκαπέντε μέλη στα είκοσι, αμιγώς. Μαζί με τη Γραμματέα, δέκα έξη στα εικοσιένα.

Ας μην επεκταθώ σε μετοίκους και σε παλαιόθεν αθηναϊστές, εκ των υπολοίπων πέντε. Ούτε στο εάν με ανάλογες συνθήκες μπορεί πλέον να εκπέμψει κανένα συμβολισμό, η λέξη «Πανελλήνιο». Η πρώτη από τις τρεις του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Απλά να επισημάνω το θράσος που χρειάζεται όταν το ίδιο κόμμα διατείνεται ότι όχι μόνο εκπροσωπεί τη Δημοκρατική παράταξη αλλά και επιπλέον είναι το κόμμα της αποκέντρωσης και των περιφερειών.

Και αυτό πότε; Όταν το περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαίο για τη χώρα, είναι η διάχυση της Δημοκρατίας. Τόσο προς τις παραπαίουσες περιφέρειες όσο στα προσβεβλημένα ζωτικά όργανα του υπαρκτού θεσμικού σώματος. Δηλαδή σε όλα. Απαξάπαντα. Με πρώτο, το πλέον ζωτικό. Την πολιτική. Επόμενα τη Δημοκρατία. Στην περίπτωσή μας, την αντικατάσταση της Τρίτης από την Τέταρτη.

_________

Θράκη, Μάρτιος 2005
xkipuros@otenet.gr