Η απόφαση της ελληνικής κυβερνήσεως να θεωρεί τα διαβατήρια που το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει εκδόσει ως άκυρα πριν την ημερομηνία ληξεώς τους, από την 1/1/2007, θέτει σημαντικά ερωτήματα νομιμότητας.

Σύμφωνα με το 'Αρθρο 6 του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 2252/2004 του Συμβουλίου της 13ης Δεκεμβρίου 2004, η ισχύς των ήδη εκδοθέντων διαβατηρίων και ταξιδιωτικών εγγράφων δεν θίγεται από τις άλλες διατάξεις του ίδιου κανονισμού [1]. Συνεπώς o ισχυρισμός ότι η ακύρωση των ελληνικών διαβατηρίων επιβάλλεται από την ΕΕ είναι αναληθής - η ακύρωση δεν επιβάλλεται έξωθεν, αποτελεί αυθαίρετη εσωτερική απόφαση.

Ως λόγος για την ακύρωση προβάλλεται η ύπαρξη πλαστών διαβατηρίων. Όμως η προσωρινή συνύπαρξη πλαστών και μη πλαστών διαβατηρίων παλαιού τύπου, έως την λήξη των δεύτερων, δεν αποτελεί ικανό λόγο για την παραβίαση των αποφάσεων της ΕΕ και των δικαιωμάτων των πολιτών που υποχρεώνονται να εκδώσουν διαβατήριο εκ νέου. Είναι παράλογο το νόμιμο να διώκεται εξ αιτίας της υπάρξεως του παράνομου. Οι κυβερνήσεις άλλων κρατών της ΕΕ κατανοούν αυτόν τον συλλογισμό, και αφήνουν την αντικατάσταση των διαβατηρίων να επέλθει νόμιμα και φυσιολογικά με την πάροδο του χρόνου ισχύος τους. Παρόμοιες ακυρώσεις μπορούν να συμβούν μόνο σε περιπτώσεις κρατών που παύουν να υπάρχουν λόγω διάλυσης ή εισβολής. Όμως το ελληνικό κράτος δεν αντιμετωπίζει ούτε διάλυση ούτε εισβολή.

Η ελληνική κυβέρνηση και οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους οφείλουν να απαντήσουν στους πολίτες της τα εξής ερώτηματα:

1. Η απόφαση για την αυθαίρετη πρόωρη ακύρωση των διαβατηρίων παλαιού τύπου εκδόθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2003 [2]. Γιατί το αρμόδια όργανα συνέχισαν να εκδίδουν και να ανανεώνουν διαβατήρια μετά τις 29/1/2003 με ημερομηνία λήξεως μετά την 1/1/2007;

2. Γιατί οι πολίτες που έχουν ήδη καταβάλλει τέλη για την έκδοση διαβατηρίων έως και πενταετούς ισχύος χρεώνονται ξανά με αντίστοιχα τέλη;

3. Γιατί το ελληνικό κράτος παραβιάζει τον Κανονισμό (ΕΚ) 2252/2004 [1], με αποτέλεσμα να είναι το μόνο κράτος στην ΕΕ που το ίδιο δεν αναγνωρίζει τα διαβατήρια που έχει εκδώσει;

4. Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας [3], το ελληνικό κράτος αξιώνει από άλλα κράτη την αναγνώριση διαβατηρίων πολίτων που βρίσκονται έξω από το κράτος, μέχρι την επιστροφή τους. Πώς δικαιολογείται αυτό το θεσμικό και νομικό παράδοξο; Γιατί το ελληνικό κράτος δεν παίρνει στα σοβαρά τον ίδιο του τον εαυτό και τι συνέπειες έχει αυτή η κατάσταση για την διεθνή εικόνα της χώρας;

5. Εν τέλει, γιατί η κυβέρνηση και τα αρμόδια όργανα του κράτους φέρνουν τον εαυτό τους στην παράδοξη και θεσμικώς παράλογη θέση, να είναι οι μόνοι οργανισμοί διεθνώς οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τα διαβατήρια που οι ίδιοι έχουν εκδώσει;

6. Πώς θα αντιδράσουν οι ελληνικές αρχές όταν κάποιος πολίτης επιχειρήσει να εξέλθει από την χώρα με διαβατήριο που το ίδιο κράτος έχει εκδώσει, αλλά τώρα δεν αναγνωρίζει; Θα είναι η αντίδραση αυτή νόμιμη σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ;

Με τιμή,
Παναγιώτης Καρράς
Χονγκ Κονγκ