η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Για τα παιδάκια του Κόσμου μας:
Στο παιδί, στο εγγόνι, στο δισέγγονο
στο ορφανό, στο φτωχό, στο παρατημένο
στο άμοιρο, στο άθλιο, στο ανήλικο και βιασμένο απ' τις ακροβασίες της ζωής,
στα παιδάκια εκείνα, που η «μοίρα» τα επιφύλαξε να γεννηθούν στην πολυτέλεια και στην άνεση, σε όλα τα παιδάκια του Κόσμου μας
με αγάπη

Χρόνια Πολλά
και με την αέναη και πολυπόθητη ευχή: ειρήνη!
Γερμανία, 17.12.2002

Φασούλας Βάιος

 

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α

Ήρθαν τα Χριστούγεννα
κι έχουμε διπλή χαρά
του Χριστού μας γέννηση,
του χειμώνα αρχοντιά

Ντύσαμε το δέντρο μας
με μπαλίτσες και δωράκια
με την φάτνη του Χριστού μας
και τ' αστέρι από ψηλά

Τα κεράκια του τα άσπρα
τρεμοπαίξαν με χαρές,
σαν ανάψαν, η χαρά μας
έδωνε πολλές ευχές

24.12.1996 Β.Φ.

 

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ

Μια φορά κι ένα καιρό
σ' ένα αρχοντοχωριό
ζούσε μια πριγκιποπούλα
που δεν είχε, ούτε μια δούλα

Τους φτωχούς τους βοηθούσε
μες στα μάτια τους κοιτούσε
τα παλάτια, τους πλουσίους,
όλους τους περιφρονούσε

Στο δασάκι την αυγούλα
με τραγούδια ξεκινούσε
κι έπαιρνε το κέντημά της
να κεντήσει τα προικιά της

Πεταλούδες, μελισσούλες
μυρμηγκάκια, χελωνίτσες
γρύλοι, πέρδικες και αηδόνια
να τη γλυκοτραγουδούνε

Κι ο βοσκός λίγο πιο πέρα
έπαιζε με τη φλογέρα
τραγουδάκια της αγάπης,
λάβωναν την πριγκηπέσα

Κι αυτή απ' την αγκαλιά της
άφηνε το κέντημά της
τα τραγούδια του ν' ακούσει
που 'φταναν μες στην καρδιά της.

Κι ο βοσκός παλαβωμένος,
απ' αγάπη σκλαβωμένος
τη φλογέρα της χαρίζει
και στα γόνατα λυγίσει

Αηδόνα μου και ρούσα
μ' έχεις πάρει την καρδιά
τα τραγούδια μου έχω χάσει
και μου κόπηκ' η μιλιά

Και σε μένα η βελόνη
δεν κεντάει άλλο πια
μα τρυπάει την καρδιά μου
κι έχω χάσει τα μυαλά.

Βοσκοπαίδι, εσύ, γλυκό
παίξε μου τραγούδι αγάπης
κι άνοιξε την αγκαλιά σου,
χάρισέ μου τα φιλιά σου

Τα παλάτια δε τα θέλω
τις κορώνες δεν μπορώ
της αγάπης τα παλάτια
είν' τα πιο ακριβά διαμάντια.

26.21.1996 Β.Φ.

 

ΟΙ ΔΥΟ ΑΔΕΡΦΟΥΛΕΣ

Ο μπαμπάς και η μαμά μας
φέρνει απ' όλα τα καλά μας
στα κορίτσια κορδελίτσες
φουστανάκια με μπλουζίτσες

Φέρνουν όμορφες κουκλίτσες
με ολόχρυσες μπουκλίτσες,
που μιλούν και τραγουδούνε
κι όλο χαίρονται, γελούνε

Και φωνάζουν, μας ζητούνε
κι όλο εμάς τις δυο κοιτούνε
τα δικά μας φουστανάκια
που φτιαχτήκαν με μεράκια.

Τους ακούμε πως μιλούνε
για εμάς να συζητούνε
με χαρά πολύ να λένε,
στην καρδιά μας θέση θένε.

Είμαστε δυο αδερφούλες
δίδυμες κι οι δυο ξανθούλες
στα παιχνίδια, στο σχολείο
και στο ίδιο το θρανίο.

Τώρα απ' εδώ και πέρα
θ 'μαστε πάντα παρέα
δυο αγάπης αδερφούλες
στη δασκάλα με χαρούλες.

Και σαν δίδυμες κουκλίτσες
θα’ χουμε χρυσές μπουκλίτσες
θα μας βλέπουν τ’ αγοράκια
θα τα κάνουμε ναζάκια.

Το μπαμπά ευχαριστούμε
και πολύ τον αγαπούμε
που μας έφερε δωράκια
και γελούνε τ' αγοράκια

Την αγάπη τους θωρούμε
μας τη δίνουν και γελούνε
με λατρεία απ’ την ψυχή τους
κάνουνε την προσευχή τους

Την αγάπη απ' τα χείλη
κάθε πρωινό μας δίνει
o μπαμπάς και η μαμά μας
πνίγονται μες στη χαρά μας

Το Θεό παρακαλούμε
κι απ' αυτόν θερμά ζητούμε
τη μανούλα, τον πατέρα
να' χουνε μια καλή μέρα.

Τη μανούλα που φροντίζει,
τα μαλλάκια μας χτενίζει
και μας πάει στο σχολείο
που το λεν νηπιαγωγείο.

05.02.1996. Β.Φ.

 

Π Ε Τ Α Λ Ο Υ Δ Α

Μια πεταλούδα έπιασα
στα άσπρα μου χεράκια
μέσα στου κήπου τα λευκά,
κρίνους και λουλουδάκια

Να της χαϊδέψω νοιάστηκα
τα ολόλεπτα φτερά της
κόκκινα ήταν και χρυσά
σα να 'ταν δυο βεντάλιες

«Βζ!  άσε, μου λέει, να χαρείς
στ' ανθάκια ν' ακουμπήσω|
κι απ' το αγνό τους άρωμα,
για λίγο να μεθύσω».

Μα εγώ, πολύ την αγαπώ,
τη θέλω συντροφιά μου,
να την αφήσω δεν μπορώ,
μέσα απ' την αγκαλιά μου

Και το Θεό παρακαλώ
φτεράκια να μου στείλει
για να πετώ, να χαίρομαι
σαν την πεταλουδίτσα

Μαζί να φτερουγίζουμε
στους κήπους και στα κρίνα
μαζί να φτερουγίζουμε
σ' ανθούς και σε περβόλια

Να φτάσουμε ως τον ουρανό
που είναι τα’ αγγελούδια,
και στο φεγγάρι που γελά
να δώσουμε λουλούδια.

Να πάμε και στον ήλιο μας
τον πολυταξιδιάρη
δώρα της γης να δώσουμε
χρυσάνθεμα κι ανθάκια

Βζ! μες στα χεράκια μου
βουίζει η πεταλούδα
να φτερουγίζει αδιάκοπα,
στα άνθη να πετάξει

Κι εγώ που το κατάλαβα
σαν να την τυραννούσα
άνοιξα τα χεράκια μου
και πέταξε στα κρίνα

Βζ!  ξανά βουή ακούστηκε
και τρόμαξα, η καημένη
μέσα στου κήπου τη σιγή
μόνο ο Θεός με βλέπει

Και να θωρώ τον ίσκιο μου
που στέκετε μπροστά μου
φτερά βγήκαν στις πλάτες μου,
πετώ απ' τη χαρά μου

Ω! τι όμορφα είναι που πετώ
στου κήπου τα λουλούδια
αμέτρητα τ' αρώματα
σκορπούν μια ευωδία

Πετώντας ψάχνω εδώ κι εκεί
στους κρίνους, στα ζουμπούλια
την πεταλούδα θε να βρω
που είναι πια αδερφούλα.

26.02.1996. Β.Φ.

Π Α Σ Χ Α Λ Ι Α

Έρχεται η Πασχαλίτσα
με αβγά και κουλουρίτσα
με δωράκια και παιχνίδια
του Χριστού πολλά στολίδια.

Θα μας πουν Χρόνια πολλά
ο πατέρας κι η μητέρα
κι ο παπάς στην εκκλησία
θα μας δώσει ευλογία

Θ' ακουστεί Χριστός Ανέστη
και η νύχτα όλη θα φέξη
και θα κρεμαστούν τ' αστέρια
σαν ουράνια καντηλέρια.

Σαν γυρίσουμε στο σπίτι
θα τσουγκρίσουμε τ’ αβγά
κι η μαμά θα μας σερβίρει
κουλουράκια και γλυκά

Μαγειρίτσα που θ' αχνίζει
και κρασί για το μπαμπά
στο Λαμπράκη και σ' εμένα
ρουχαλάκια γιορτινά.

Της Λαμπρής μέρα θα φτάσει
και θα ψήσουμε τ' αρνάκι
και θα πάμε στη νουνά μας
να αλλάξουμε τ’ αβγά μας.

Τι καλά και τι χαρά
που ήρθε πάλι η Πασχαλιά
κι οι κοπέλες στο χωριό
θα αρχίσουν το χορό

Β. Φ. 06.02.1996

 

ΤΟ Δ Α Σ Ο Σ

Τζιτζικάκια, σπουργιτάκια
πέρδικες, αετοί κι αηδόνια
λαγουδάκια και νυφίτσες
κουναβάκια, αλεπουδίτσες
πεταλούδες, μελισσούλες
και χιλιάδες μυρμηγκάκια

Όλα αυτά θα τα ιδούμε
και μαζί τους θα χαρούμε
τραγουδάκια θα τα πούμε
και να δείξουμε μπορούμε
τη χαρά και τη στοργή μας
που γι’ αυτά θα τραγουδούμε

Κι όταν θα 'ρχετε η νύχτα
με το πράσινο φεγγάρι
βατραχάκια, χελωνίτσες
και χιλιάδες νεροφίδες
θα μας λένε μελωδίες
απ' τη Φύση μας μαγείες

Το αγέρι και ο Γκιώνης
κουκουβάγιες, νυχτερίδες
τ' αστέρια θα κοιτούμε
τις ποδιές μας θα κρατούμε
να μας έρθουν αστεράκια
και ευχές πολλές να πούμε

Τι κι αν είμαστε μικρούλια
κοριτσάκια κι αγοράκια,
να μιλούμε, ν' αγαπούμε
να σκεφτόμαστε, ν' ακούμε
κι αν μας λείπουν γραμματάκια
να θαυμάζουμε μπορούμε

06.04.1996 Β. Φ.

 

 

Θ Α Λ Α Σ Σ Α

Φτάνει πάλι καλοκαίρι
με τις μέρες τις μεγάλες
κουβαλά ζέστες πολλές
φέρνει τζίτζικα τεμπέλη
κι ένα λίβα που θα καίει
θα μας φέρει ξεγνοιασιές

Και η θάλασσα σαν λάδι
θα μας παίρνει αγκαλιά
με τα γαλανά νερά της
θα μας παίζει σαν παιδιά
και σαν χάδι θα χαρίζει
στα κορμιά μας τη δροσιά

Και η άμμος που θα καίει
θα στεγνώνουμε με μιας
και θα κάνουμε παιχνίδια
σπίτια, γέφυρες, σπηλιές
και τ' αγέρι θα μας δίνει
αύρα, κέφι και χαρές

Καβουράκια θα μας έρθουν
να μας κάνουν συντροφιά
μύδια, στρείδια και ψαράκια
θα μας βλέπουν με χαρά
και η θάλασσα πιο πέρα
θα μας σιγοτραγουδά.

Και από πάνω μας ο ήλιος
ξεχασμένος θα κοιτά
θα μας στέλνει χαμογέλια
με πινέλα ολόχρυσα
σαν ακούραστος ζωγράφος
θα μας βάφει τα κορμιά

06.04.1996. Β. Φ.

Η ΚΑΤΣΙΚΑ

Η «Μαρίκα» μας, η γιδούλα
χάρισε σ' εμάς χαρούλα
δυο ασπρούλια κατσικάκια
που πηδούνε σαν τρελά
γέννησε χτες το πρωί
στο δικό μας το παχνί

Τρέχω με τον αδερφό μου
στα ασπρούλια τα μικρά
κι η «Μαρίκα» μας κοιτάζει
με την άκρη της ματιάς
σα να λέει, εσείς παιδάκια,
να 'σται φρόνιμα, καλά

Την κοιτούμε, τη φιλούμε
στο αφτί της, της μιλούμε
τα δικά της κατσικάκια
τα' χουμε σαν αδερφάκια
και αυτή με το κεφάλι
μας χαϊδεύει και μας παίζει

Τα ομορφούλια κατσικάκια
σαν μας βλέπουν μας φωνάζουν
και ν' αφήσουμε τη μάνα
γαλατάκι αυτά να πιούνε
και ορμούνε με λαχτάρα
στης «Μαρίκας» τα μαστάρια

Λαιμαργία και βιασύνη
χλιμιντρίσματα γλυκά
πίνουν γάλα και κουνούνε
τη μικρούλα τους ουρά
κι η μητέρα τους η γίδα
μας κοιτά κι έχει χαρά.

05.04.1996 Β. Φ.

(Από ποιητική Συλλογή)

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 ΑΡΧΕΙΟ