Είναι μία ιστορική στιγμή για τους νέους Πόντιους να μιλούν και να συζητούν για την προγραμματισμένη, συστηματική και μεθοδευμένη γενοκτονία των αρχών του 20ου αιώνα εναντίον των Ποντίων και όλων των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς. Είναι μία νίκη στο εσωτερικό περιβάλλον μετά από μία μεγάλη περίοδο υπονόμευσης και εχθρότητας για το ζήτημα της γενοκτονίας και αρχή μίας περιόδου κινητοποίησης της Ποντιακής νεολαίας στο εξωτερικό.

Είναι πλέον σήμερα αποδεδειγμένο με βάση τα στοιχεία που έχουν προκύψει από τους 15 τόμους του έργου του Κ. Φωτιάδη για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, με βάση τα Αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ιταλίας, του Βατικανό, της Μ.Βρετανίας, της Γαλλίας, της Κοινωνίας των Εθνών, της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ, ότι η γενοκτονία έχει συντελεσθεί. Η απόφαση για την μαζική δολοφονία του Ποντιακού Ελληνισμού λήφθηκε από τους Νεότουρκους εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο 1916 - 1923 και με τα μέτρα που έλαβαν εναντίον των Ελλήνων του Πόντου με τη μέθοδο των εξοριών, βιασμών, σφαγών, εξανδραποδισμών και απαγχονισμών εξόντωσαν 303.238 Ποντίους. Μέχρι την άνοιξη του 1924 υπήρξαν ακόμη 50.000 θύματα στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν ως το Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000, ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες οι οποίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα καθημερινότητα, ενώ έχει γίνει πλέον σήμερα αντιληπτό ότι τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το ποντιακό αντάρτικο. Ο επίλογος της γενοκτονίας αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων, ενώ με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και τη Συνθήκη της Λωζάννης ήλθαν στην Ελλάδα τα υπολείμματα της εν ροή γενοκτονίας όπως ονομάστηκε από τον Π. Ενεπεκίδη. Αρκετοί θα παραμείνουν μέχρι σήμερα στον Πόντο αφού είχαν εξισλαμιστεί, διατηρώντας πολλά στοιχεία της ταυτότητάς τους και άλλοι θα καταφύγουν στη Σοβιετική Ένωση.

Αρκετά χρόνια μετά, μόλις το 1994 μετά από πρόταση του Μ. Χαραλαμπίδη, υιοθετήθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο η 19^η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, δημιουργώντας ταυτόχρονα και πλαίσιο για την ανάδειξή της διεθνώς. Στην αποδεδειγμένη όμως ολιγωρία της ελλαδικής πολιτείας σχετικώς με το ζήτημα, πήραν θέση οι πρωτοβουλίες των Ομοσπονδιών Ποντίων του εξωτερικού οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα την αναγνώριση της γενοκτονίας από πολλές πολιτείες, γερουσίες και δήμους των ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Νέα Υερσέη, Πενσυλβάνια, Norwalk- Κονέκτικατ, Canton- Οχάιο, Cleveland -Οχάιο, Κολούμπια- Νότια Καρολίνα, Florida, Illinois, Μασσαχουσέτη), ενώ στον Καναδά υπάρχει επιστολή αναγνώρισης από τον πρωθυπουργό του Καναδά Ζ. Κρετιέν (2001) και σχετικό ψήφισμα από το μέλος της Γερουσίας του Οντάριο Michael Parue (Μάιος 2002).

Τη γενοκτονία την έχει αναγνωρίσει η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας θετικά έχει εκφραστεί η πρεσβεία της Αρμενίας στην Αθήνα, ενώ την υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) μετά από παρεμβάσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων. Επίσης την 6^η Μαΐου 2006 η ελληνίδα Υπουργός Δικαιοσύνης της πολιτείας Βικτόρια της Αυστραλίας Τζένη Μικάκου έθεσε το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας στο κοινοβούλιο, ανάλογο αίτημα έκανε η ελληνική κοινότητα Βερολίνου την 26η Μαΐου προς το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Γερμανίας, την 1^η Ιουνίου ο βουλευτής του σουηδικού κοινοβουλίου Τάσος Σταφιλίδης ζήτησε από το Σουηδό Υπουργό των Εξωτερικών την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, και την 20^η Ιουνίου ο Βρετανός βουλευτής Steve Pound έθεσε το ζήτημα στο κοινοβούλιο της χώρας του, ενώ παρεμβάσεις έχουν γίνει και στα Συνέδρια της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τις Γενοκτονίες.

Η γενοκτονία αποτελεί το κεντρικό ζήτημα στον Ποντιακό Ελληνισμό και η 19^η Μαΐου θα πρέπει να γίνει μία πανευρωπαϊκή ημέρα θυμάτων του κεμαλισμού. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, ένα ζήτημα του 20^ου αιώνα που επανέρχεται σήμερα ως θέμα αναγνώρισης της τέλεσής του. Ως θέμα απελευθέρωσης από το στίγμα του εγκληματία τουρκικού κράτους και πραγματικού εκδημοκρατισμού του, που οδηγεί στην αληθινή ελευθερία όλων των λαών της ανατολικής Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου, στην αληθινή φιλία που δεν καταργεί τη μνήμη.

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην 2η Πανελλήνια Συνάντηση Ποντιακής Νεολαίας, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κοζάνη.

fmalkidi@bscc.duth.gr