η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Τα Oscar της ντροπής
Του Διονύση Ε. Κονταρίνη

Mε κάθε επισημότητα οι ΗΠΑ γιόρτασαν την 75^η επέτειο της απονομής των Όσκαρ. Δεν έχει σημασία αν δίπλα μας είναι ένας πόλεμος με απρόβλεπτες για όλο τον κόσμο συνέπειες.
Επίσημοι προσκεκλημένοι φορώντας σμόκιν, παπιγιόν και κουβαλώντας πάνω τους το μόνο προσόν που διαθέτουν. Το ύφος. Οι στάρλετ τοποθετημένες μέσα σε πολύχρωμες, πανάκριβες και προκλητικές τουαλέτες συναγωνίζονταν ποια θα δείξει περισσότερο τα μεταχειρισμένα κρέατά της. 'Ανθρωποι που ζουν σ' έναν άλλον πλανήτη. Σ' έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο εξωπραγματικό. 'Ανθρωποι που με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν γύρισαν ποτέ να ρίξουν ένα βλέμμα δίπλα τους να δουν τι υπάρχει.
Πλημμύρισε η οθόνη της χαζοτηλεόρασης από δαύτους. Πλημμύρισε και από τους άλλους, που το θεωρούν μεγάλο κατόρθωμα να δούνε από κοντά έναν από αυτούς τους κούφιους για να έχουνε να το καυχώνται.
- Είδα τον Ντι Κάπριο. Πέρασε δίπλα μου.
Στις καλύτερες περιπτώσεις σε αυτούς απονέμεται το ελληνικότατο παράσημο της ανοικτής παλάμης. Tι περισσότερο να τους δώσεις;
Μέσα σε μέρες μαύρες και ζοφερές για όλο τον κόσμο, οι καλλιτέχνες μας μαζεύτηκαν για να πάρουν τα χρυσά αγαλματάκια τους. Η αναγνώριση της μεγάλης τους αξίας και προσφοράς προς την ανθρωπότητα. Εύγε! Κι' έτρεξαν για να μην χάσουν. Τι γίνεται στην άλλη μεριά δεν τους νοιάζει. Βασικά δεν γνωρίζουν αν υπάρχει άλλη μεριά.
Στην άλλη μεριά βέβαια ήτανε ο πόλεμος. Ένας πόλεμος που βρωμάει πετρέλαιο και συμφέροντα. Κι' η χαζοτηλεόραση στις μεγάλες της δόξες. Μια μάνα να κλαίει για τον γιο της. Τον είδε τυχαία να είναι αιχμάλωτος των Ιρακινών. Η επίσημη Αμερική δεν μπήκε στον κόπο να την ειδοποιήσει ότι ο γιος της αγνοείται. Προς τι βέβαια; Μήπως είναι ο μόνος που θα χαθεί σ' έναν πόλεμο που κανείς δεν τον θέλει;
Σκαμμένο από τον πόνο το πρόσωπο της δόλιας μάνας ψάχνει γύρω της νάβρει κάπου να πιαστεί, να ακουμπήσει, να πάρει μια ελπίδα.
-Πιστεύω πως ο πρόεδρος θα κάνει κάτι για τον γιο μου.
Θεέ μου!. Γιατί οι άνθρωποι νάχουν τόση αφέλεια;
Καμαρωτή η στάρλετ ανεβαίνει στη σκηνή, παίρνει την ανταμοιβή της για όλα όσα έχει προσφέρει. Σφίγγει το αγαλματάκι στα χέρια της με την ίδια λαχτάρα που η μάνα θα έσφιγγε στη αγκαλιά της τον αιχμάλωτο γιο της, αν γύριζε.
-Είμαι βαθιά συγκινημένη και περήφανη! λέει μέσα σε προσποιητή συγκίνηση και ψεύτικα δάκρυα η στάρλετ.
Πάνω στα σκαμμένα μάγουλα της μάνας καυτά τρέχουν δάκρυα αληθινά για την συμφορά που την βρήκε. Τρέχουν στα μάγουλά της, κυλούν, ζητώντας νάβρουν κάποιον να τον αγγίξουν, να τον συγκινήσουν, να τον συγκλονίσουν.
Ήτανε ένας που τόλμησε. Ένας που απάλυνε λίγο τη ντροπή που είχε γεμίσει το Academy Awards προχτές το βράδυ. Ένας που απένειμε στον πρόεδρο το Oscar της ντροπής και τον ονόμασε "ευκαιριακό πρόεδρο"
Έχουν απομείνει και κάποιοι άνθρωποι. Σημείο παρήγορο.

Νέα Υόρκη, 25.03.2003
Dennis Kontarinis
patrinos12@hotmail.com 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 ΑΡΧΕΙΟ