Ο Πούτιν αμύνεται! Εναντίων ποίων όμως; Κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, ότι η πολιτική δεν είναι αρχιτεκτονική τέχνη, που εξελίσσεται πιστά βάση του προδιαγραμμένου σχεδίου. Η πολιτική πορεία στην καλύτερη της πρόβλεψη δεν απαλλάσσεται από το νόμο των πιθανοτήτων, εφόσον η εξελικτική δυναμική της είναι συνυφασμένη με τον άγνωστο παράγοντα (Χ). Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι η πολιτική ρότα μιας οργάνωσης, ενός κόμματος ή έθνους και στην συγκεκριμένη περίπτωση της παγκόσμιας πολιτικής, δεν πρέπει να χαράσσεται, όταν η πολιτική αποτελεί αναγκαία κοινωνική μετεξέλιξη, σαν απόρροια των κοινωνικών αντιθέσεων, της οποίας οι μορφές ποικίλουν.

Ο Ρηγκανο-Θατσερισμός χάραξε μια πολιτική πορεία με βασικό παράγοντα το σιωνιστικό κεφάλαιο και την πολιτική βούληση του Γκορμπατσόφ (Perestroika και Glasnost) όπου συνετέλεσαν στο γκρέμισμα του τείχους του Ανατολικού Βερολίνου. Ακολούθησαν οι δραματικές εξελίξεις στο χώρο της απέραντης σοβιετικής αυτοκρατορίας. Τα κράτη μέλη της αποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους μια Ρωσία πολιτικά απομονωμένη, στρατιωτικά πεπαλαιωμένη, οικονομικά καταρρακωμένη, οργανωτικά διαλυμένη, με έναν μεθύστακα Γέλτσιν στην εξουσία. Ταυτόχρονα και συγχρονισμένα έπεσαν πάνω της για να την κατασπαράξουν, σαν αετός πάνω στο θύμα του, η εσωτερική μαφία σε συνεργασία με τα αλητήρια του κοσμοπολίτικου ληστρικού κεφαλαίου του Νεοφιλελευθερισμού.

Μέσα από την αβεβαιότητα και την αναρχία αναδύονται νέες πολιτικές δυνάμεις με ένα νέο πολιτικό ηγέτη τον Πούτιν, ο οποίος στην προεκλογική του καμπάνια, θα απευθυνθεί προς τους Ρώσους ψηφοφόρους με τη φράση.: «Αν δεν με ψηφίσετε χάνουμε τη Ρωσία». Εκείνοι τον ψήφισαν και με την εκλογή του: ο κρατικός μηχανισμός αρχίζει να λειτουργεί, η οικονομία αναζωογονείται, η κοινωνική τάξη επανέρχεται και η Ρωσία του Πούτιν δίνει το παρόν στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. Σαν ενεργειακός κολοσσός πλησιάζει την ΕΕ και διεκδικεί εκείνα που τις ανήκουν.

Οι εταίροι όμως στην κομπανία των 7+1, όπου το λόγο έχουν οι Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες των ΗΠΑ και οι Σιωνιστές, αντί να χαρούν, δυσαρεστούνται, από την πρόοδο αυτή της Ρωσίας. Αφού μια ανεμπόδιστη οικονομική και ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ θα έφερνε εμπόδια στην επεκτατική παγκόσμια οικονομική κυριαρχία τους. Αφού ο Πούτιν αρνείται την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, όπου οι ΗΠΑ έχουν οργανώσει τη μεγαλύτερη τους στρατιωτική βάση έξω από τη χώρα τους, για να μπορούν να ελέγχουν τη Νέα Εγνατία Οδό ή το δρόμο της Μετάξης, από Στοκχόλμη μέχρι Πεκίνο παραγκωνίζοντας την ΕΕ. Οι ΗΠΑ προώθησαν τα πιόνια τους, όντας μέλη της ΕΕ, Τσεχία και Πολωνία, -η Πολωνία με το βέτο της ταυτόχρονα έχει φρενάρει την επικείμενη οικονομική συμφωνία της Ρωσίας με την ΕΕ- να δεχτούν τη μεταφορά εκεί αντιπυραυλικών συστημάτων και ραντάρ με στόχο να αναμοχλεύσουν ρεβανσιστικές τάσεις. Να αποπροσανατολίσουν τη Ρωσία από την ειρηνική πορεία που έχει χαράξει. Από τη μια να την αναγκάσουν για το τίποτα να επενδύει στην πολεμική βιομηχανία και το στρατό, από την άλλη να διαταράξουν τις μελλοντικές πολιτικοοικονομικές σχέσεις της με την ΕΕ και να την αφοπλίσουν πολιτικά. Με λίγα λόγια μια μέθοδος που δοκιμάστηκε περισσότερο από πενήντα χρόνια κατά της ΕΣΣΔ και που έφερε τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα εις βάρος του Ρεαλιστικού Σοσιαλισμού και που λεγόταν «Ψυχρός Πόλεμος».

Τη διαφορά που έχουμε στη σημερινή αντιπαράθεση είναι, ότι τότε γινόταν «πόλεμος» πολιτικών συστημάτων, ενώ σήμερα γίνεται «πόλεμος» μέσα στο ίδιο το σύστημα και το βασικό ρόλο το παίζει ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα και όχι η ιδεολογία. Οπότε μια πολιτική απομόνωση της Ρωσίας θεωρητικά αποκλείεται.

Στις μέρες μας ο Πούτιν για να δείξει τη δυσαρέσκειά του για όλα αυτά έκανε γνωστό την αποχώρησή του από τη συμφωνία της (KSE).

Η Βρετανία απόβαλε τέσσερις ρώσους διπλωμάτες με το αιτιολογικό ότι η Ρωσία παρακωλύει τη διαδικασία εξιχνίασης της δολοφονίας του Litwinenko πρώην πράκτορα της KGB.

Σίγουρα ο Πούτιν περνάει δύσκολες περίοδες χωρίς να έχει πλέον δίπλα του τον Schröder πρώην Καγκελάριο της Γερμανίας και τον Πρόεδρο της Γαλλίας Chirac, σε αντίθεση με τους αμερικανόφιλους Merkel, Sarkozy, που ήταν πρόθυμοι να δυναμώσουν τον άξονα Μόσχας, Βερολίνου, Παρίσι. Τέλη Ιουνίου κλήθηκε στο Mönchengladbach της Γερμανίας ο Γκορμπατσόφ να μιλήσει με θέμα «το μέλλον της Ρωσίας». Η τελική απάντησή του ήταν.: «Έχω πάρει, όπως ξέρετε, το βραβείο Νόμπελ. Αν μπορούσα ν΄ απαντήσω, στο ερώτημα αυτό που με καλέσατε να απαντήσω, έπρεπε να με βραβεύσουν με κάποιο μεγαλύτερο βραβείο».

Ο αμερικανός ιστορικός Adams έγραφε το 1895.: «Η Ρωσία είναι αδιόρατη, όσο λιγότερα γνωρίζει γι΄ αυτή ένας έξυπνος άνθρωπος τόσο καλύτερα μπορεί να συμπορεύεται μαζί της»

Ο δε Σερ Churchill τη χαρακτήρισε το 1939 με τη φράση.: «Ένα μυστικό αίνιγμα στην καρδιά ενός μυστηρίου»

Η σημερινή Ρωσία δε διεκδικεί αγορές με τη δύναμη των όπλων, όπως κάνουν οι Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες και οι αόρατοι σιωνιστές. Εφαρμόζει οικονομική στρατηγική και οργάνωση, διαθέτει το ανάλογο πνευματικό και σωματικό δυναμικό και την σχετική υπομονή και καρτερικότητα. Ό χρόνος είναι με το μέρος της Ρωσίας.

Αν θα τα κατάφερνε να εμποδίσει την νέα έκρηξη στα Βαλκάνια θα πρόσφερε μεγάλο ευεργετικό έργο και για τη χώρα μας.