Αυτή είναι η ουσία. Όμως όλοι, με πρώτη την πολιτική Ελλάδα, έχουν πέσει από ετών στην καλοστημένη παγίδα της Τουρκίας, που επικαλείται την τρομοκρατία των Κούρδων. Ότι αν οι Τούρκοι δεν κάνουν όσα κάνουν, η χώρα τους θα διαμελισθεί. Εξ ων και το ότι τα κατά καιρούς τουρκικά κόμματα, είναι χτισμένα πάνω στη βάση αυτή, με πρώτο και καλύτερο, το κυβερνών κεμαλισλαμιστικό.

Οπότε για όσα γίνονται, είμαστε υπεύθυνοι όλοι. Γιατί δεν τιμά κανέναν οργανισμό, κανένα διανοούμενο, κανένα δημοσιογράφο, καμιά πολιτική, να θεωρεί τη ντροπή, κάτι το φυσιολογικό. Γιατί είναι ντροπή πότε τα τουρκικά στρατεύματα και πότε η αεροπορία να καίνε και να ρημάζουν χιλιάδες κουρδικά χωριά ή να εισβάλουν στο Βόρειο Ιράκ, να βομβαρδίζουν ό,τι θέλουν, και κατόπιν να αποχωρούν ανενόχλητοι. Τελευταία φορά ήταν τέλη του 2008, τη στιγμή {!} που ο Τούρκος πρωθυπουργός άρχιζε την «ειρηνευτική» του περιοδεία στη Μέση Ανατολή για το παλαιστινιακό.

Επειδή πολλά λέγονται και γράφονται για το κουρδικό, θέλω εδώ να πω ότι εκεί που κρίνεται η αλληλεγγύη προς τον κουρδικό αγώνα, είναι η απαίτηση της ελευθέρωσης του ιστορικού του ηγέτη. Η ώρα της πρόσκλησης στο Στρασβούργο. Η ελευθερία και η δημοκρατία στην Τουρκία. Η λύση του κουρδικού δεν είναι κάποιο, τυχοδιωκτικού τύπου, κρατίδιο στο Νότιο Κουρδιστάν. Βρίσκεται στην ενότητα των Κούρδων, και στην αυτοδιάθεση. Οι ίδιοι ας αποφασίσουν. Από κοινού οι Κούρδοι της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Συρίας, και της ευρωπαϊκής διασποράς.

Αυτό που χρειάζεται, δεν είναι ένα μικρό και έντιμο Κουρδιστάν, για να θυμηθούμε και τη γνωστή φράση. Αυτό που λείπει περισσότερο είναι το πρόπλασμα. Το οποίο έχει να κάνει με τη γεωοικονομία του πετρελαίου και του νερού -αντί του αίματος- όσο και με την έμπρακτη έκφραση της συμπάθειας και της αλληλεγγύης της διεθνούς κοινότητας απέναντι σε ένα μαρτυρικό λαό.

Μιλώ για την Κουρδική Μεσοποταμιακή και Ανατολικομεσογειακή οικονομική, αναπτυξιακή και επενδυτική πραγματικότητα με τη μεγάλη ανταγωνιστικότητα, λόγω των πρώτων υλών και της τεράστιας ανεργίας. Μιλώ για τις ελεύθερες οικονομικές και συναναπτυξιακές ζώνες, τις ένθεν κακείθεν των συνόρων, από τις οποίες όλοι, από την Ε.Ε. μέχρι την ίδια την Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία, και πρώτοι από όλους οι δεκάδες εκατομμυρίων Κούρδοι, που ζούνε από χιλιάδων ετών στη γη αυτή, θα ωφεληθούν πλείστα όσα. Τα άλλα, από την ανάδειξη της γεωοικονομικής και γεωστρατηγικής αξίας, μέχρι την κρατική οντότητα και την ευημερία τους, θα έρθουν χωρίς άλλο, και κυρίως, χωρίς άλλο αίμα.

Μια άλλη Ευρώπη, θα τα έβρισκε λογικά όλα αυτά, και θα τα προωθούσε. Ποια όμως Ελλάδα θα συνέβαλε; Γιατί δεν απουσιάζει μόνον η παιδεία από την κυβέρνηση και τις αντιπολιτεύσεις. Είναι η παγίδευση που εμποδίζει. Εδώ, ούτε οι Τούρκοι λένε για το κουρδικό, όσα ο συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, Παναγιώτης Μπεγλίτης, εκστόμισε πρόσφατα στη Βουλή: «Η ιστορία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, φοβάμαι ότι θα καταγράψει τον κ. Οτσαλάν και όλους εκείνους τους ακραίους κύκλους, ως τους νεκροθάφτες του μεγάλου λαϊκού δημοκρατικού κινήματος του κουρδικού λαού».

Αυτό όμως που θα σοκάρει όσους διαβάσουν τα σχετικά πρακτικά της Βουλής, είναι τα χειροκροτήματα των εκ του ΠΑΣΟΚ παρόντων συναδέλφων. Δεν χρειάζεται να ερμηνεύσω εγώ την ασέβεια που αναδίδουν. Ας βγάλει μόνος του ο αναγνώστης τα συμπεράσματα. Όπως και για τη σιγή των άλλων πτερύγων αφού καμιά τους, μηδέ εξαιρουμένου του προεδρείου, δεν ζήτησε καν τη διαγραφή, από τα πρακτικά.

Ειδικά για τους πολιτικούς πρωταγωνιστές της παράδοσης του Κούρδου ηγέτη, λέω ότι δεν επιστρέφει μόνον ο αυτουργός στον τόπο του εγκλήματος, για να εξαφανίσει τα ίχνη που άφησε. Το ίδιο γίνεται στα πολιτικά εγκλήματα. Στα κρίματα, τόσο με την αρχαιοελληνική έννοια, όσο με τη νεοελληνική. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο χρόνος, οι ημερομηνίες, όσο και ο χειρισμός τους, αντικαθιστούν τον τόπο ενώ η μνήμη αντικαθιστά τα ίχνη. Έτσι και εδώ, οι αυτουργοί επιστρέφουν στο χρόνο του κρίματος, ώστε διαμέσου της επικαιρότητας και με την αμέριστη στήριξη των κάθε χρώματος τηλεοπτικών Μέσων, να σβήσουν τη μνήμη. Κάτι όμως που δεν θα μπορέσουν.

Όπως δεν θα μπορέσουν, έστω και έμμεσα, να επικαλεστούν την ομοφωνία της τότε κοινοβουλευτικής ομάδας. Ναι μεν δεκάδες μέλη της, είπαν και ξείπαν, και εγώ πήγα σπίτι μου, όμως δεν έχασα το δικαίωμα να μιλώ και να γράφω για την ελευθερία του μαρτυρικού αυτού λαού, τιμώντας τους αγώνες και τις δια των αυτοπυρπολήσεων θυσίες του, που από κοινού με εκείνες των Σουλιωτισσών, αποτελούν τις ανώτερες μορφές θυσιών στην παγκόσμια ιστορία.

Δεν είναι άσχετη με αυτά, η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, για τον πολυαγωγό Med Stream, με πρώτο σταθμό την Κύπρο, και τη γεωοικονομική της ενσωμάτωση στην Τουρκία. Τη διασύνδεση, εν αρχή, του πετρελαιαγωγού Baku-Tbilisi-Ceyhan με τον μεταξύ Μεσογείου και κόλπου της 'Ακαμπα, στην Ερυθρά θάλασσα, Ισραηλινό αγωγό Ashkelon-Eilat. Ο λόγος για την δια των βομβαρδισμών της Γάζας προστασία του, και τη διαμέσου του χερσαίου αυτού Σουέζ, προώθηση Κασπιανού πετρελαίου προς τις αγορές της Νότιας και της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Με δεδομένα όλα αυτά, ο πραγματικός αποδέκτης της στάσης του Ερντογκάν και της αποχώρησής του από το Νταβός, δεν ήταν ο Ισραηλινός πρόεδρος, από τον οποίο, με την ευκαιρία, έπρεπε από ετών, να έχει αφαιρεθεί το Νόμπελ ειρήνης. Μπορεί στόχος να ήταν η τουρκική κυριαρχία στην ευρύτερη ισλαμική περιοχή, και η δια του Ισλάμ εξουσία στην Τουρκία. Το κοινό με τους Ιρανούς, και τη Χαμάς. Αυτό όμως που διακαώς επιθυμούσε ο Ερντογκάν ήταν να τα πει στον Πέρες, ώστε να ακουστούν στο'Αμεντ, την 'Αμιδα, το Ντιγιάρμπακίρ.

Γιατί τα σχέδιά του, για τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές στα τέλη Μαρτίου, είναι να κάνει ένα βήμα προς την κεμαλισλαμιστική ενσωμάτωση των είκοσι εκατομμυρίων ομόδοξων Κούρδων. Να δείξει ότι δήθεν μπορεί να λύσει το κουρδικό. Να ανανεώσει το συμβόλαιο με τον κεμαλικό κεμαλισμό, και να παραμείνει στα πράγματα. Και όχι μόνον, αλλά, μεταξύ άλλων, να τα κεφαλαιοποιήσει όλα αυτά, στις ΗΠΑ του νέου προέδρου, όσο και στην Ευρώπη.