Ναι! Οι σημερινές ΗΠΑ βρίσκονται στην αρχή του τέλους της πολιτικοοικονομικής τους ανάπτυξης. Προφανώς η φιλοδοξία τους να γίνουν το μοναδικό διοικητικό παγκόσμιο κέντρο ήδη έχει μετατραπεί σε μια ανεκπλήρωτη ουτοπία. Αυτή είναι η γενική διαπίστωση που απορρέει μέσα από τα τρέχοντα πολιτικά τεκταινόμενα.

Η πλασματική οικονομία των ΗΠΑ χάνει όλο και περισσότερο έδαφος, αφού η εμπιστοσύνη των οικονομικών τους επενδυτών από το χώρο του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου, στην οποία βασίζεται, που στη μεγαλύτερη τους πλειοψηφία είναι έξω από τις ΗΠΑ, αρχίζει να κλονίζεται.

Τα πράγματα όσο πολύπλοκα κι αν φαίνονται, στην ουσία έχουν αρχίσει να απλοποιούνται και η οικονομική στρατηγική της Wall Street, που τις δυσκολίες του τις έλυνε με ένα κάποιο πόλεμο, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αφού ο τελευταίος πόλεμος του Ιράκ όχι μόνο δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά τείνει να γίνει μπούμερανγκ.

Ο καταβεβλημένος αντίπαλος δεν τα έβαλε κάτω. Δεν έχασε την ηθική του βάση μπροστά στην κατοχική υπερδύναμη. Ο φόβος του ολοκληρωτικού του αφανισμού τον οδήγησε στην αποφασιστική άμυνα χωρίς προφύλαξη. «Αυτοκτονούνε» οι δέκα για να ζήσουν οι ενενήντα. Γεγονός που έχει φέρει σε δίλημμα τις κατοχικές δυνάμεις όλων εκείνων των χωρών που βρίσκονται μέσα στο Ιράκ.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα ανθρώπινη φιλοσοφία που δίνει τις δικές της αναγκαίες απαντήσεις μπροστά στο: «Τι αξίζει μια ζωή και πως πρέπει κανείς να την ξοφλάει»!

Τα γεγονότα στο Ιράκ δεν δίνουν ερείσματα στις ΗΠΑ να ελπίζει σε μια αποτελεσματική επέμβαση στο Ιράν με συμβατικά όπλα, που βρίσκεται στα πρόθυρα κατασκευής της ατομικής της βόμβας, αφήνοντας να νοηθεί ότι δεν θα αποκλειόταν μια περιορισμένη επέμβαση με ατομικά όπλα.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή έκανε πάταγο η δημόσια δήλωση του Προέδρου της Γαλλίας Chirac, ότι θα κάνει χρήση των ατομικών όπλων ενάντια στην «τρομοκρατία».

Τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Διαστρέβλωσης για στόχο της απειλής αυτής πρόβαλαν το Ιράν και τον Πρόεδρο του, αφού ένα Ιράν με ατομικά όπλα θα αποκτούσε πολιτικό λόγο που θα επηρέαζε την εκμετάλλευση του αραβικού Πετρελαίου. Μια τέτοια κατευθείαν απειλή όμως ενάντια σ΄ ένα ανεξάρτητο κράτος δεν θα ανταποκρινόταν στην ειρηνική πολιτική που διακηρύττει η ΕΕ και αναμφίβολα δεν εννοούσε σαν στόχο του το Ιράν, όπου επενδύονται δισεκατομμύρια Εύρο από την Ιταλία και τη Γαλλία, για την εσωτερική κρατική στρουκτούρα του πετρελαίου, στη χώρα αυτή.

Ούτε και ήθελε με την ατομική απειλή να δυναμώσει την αποδυναμωμένη «μπουσική» πολιτική. Τουναντίον η δήλωση του Γάλλου Προέδρου Jacques Chirac έμμεσα απευθυνόταν στις ΗΠΑ να μην επιχειρήσουν να λύσουν το ενεργειακό τους πρόβλημα και να δυναμώσουν την παγκόσμια επιβολή τους με τη χρήση ατομικών όπλων.

Γεγονός που θα εξουδετέρωνε πολιτικά και στρατιωτικά την ΕΕ της απραξίας και θα την έκανε επεκτατικό παράρτημα των ΗΠΑ.

Ήταν δήλωση προειδοποίησης ότι και οι Γάλλοι μπορούν να ενεργοποιήσουν ατομικές βόμβες, για δικά τους συμφέροντα βέβαια.

Ωστόσο κανείς δεν τολμάει να συζητήσει δημόσια το γεγονός ότι το Ισραήλ όχι μόνο που έχει εκατοντάδες ατομικές κεφαλές, αλλά δεκάδες από αυτές είναι στραμμένες κατά των μεγαλουπόλεων της ΕΕ. Ήταν καιρός λοιπόν να δώσει το παρόν και η ΕΕ δια στόματος Jacques Chirac αν όχι να συμβάλει σ΄ έναν επιδιωκόμενο ατομικό πόλεμο αλλά να το αποβάλει.

metanastis@t-online.de