Μάγειρας, 30.11.06

Το σημερινό κράτος έχει μακραίωνη γενεαλογική ιστορία. Αυτό σπαργανώθηκε από ομάδες και φυλές, με και χωρίς ηγεμόνες και αρχηγούς, που μετακινιόντουσαν από τόπο σε τόπο πίσω από το κυνήγι της τροφής τους. Το βασικό ρήγμα στην κυριαρχία του κράτους γίνεται με το εμφύλιο της Αμερικής όπου πλειάδα κρατών ομοσπονδοποιούνται.

Αν και κατά το διάστημα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά κι εκείνου του Δευτέρου το κράτος αποκτάει δική του ο οντότητα, δέχεται όμως ταυτόχρονα και το χτύπημα της επανάστασης του Οκτώβρη όπου δεκάδες λαοί αναγκάζονται να διαλύσουν τα σύνορά τους και να υποταχτούν στη βία της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ταυτόχρονα μέσα στην ταχύρυθμη καπιταλιστική ανάπτυξη όπου το κράτος έχει φτάσει σε σημείο να γίνει ένας θεσμός ελέγχου και εκμετάλλευσης των δημιουργών του, δηλαδή των μαζών που πάλευαν και παλεύουν για το δικαιότερο κοινωνικό μοίρασμα του συνόλου της παραγωγής του χώρου τους, αυτό αρχίζει να χάνει από τον κεκτημένο ιστορικό του δυναμισμό.

Κάτω από τις δοσμένες αναγκαιότητες γκρεμίζονται τα σύνορα και γεννιέται η Ενωμένη Ευρώπη σε μια περίοδο όπου διαλύεται η Σοβιετική Ένωση και δημιουργούνται πλειάδα νέων κρατών καθώς και με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Τόσο στις χώρες της ΕΕ, όσο και τις υπόλοιπες της Υδρογείου συνεχίζονται να γράφονται βιβλία εθνικού χαρακτήρα, λαμβάνουν χώρα πατριωτικά φεστιβάλ, οι Πρωθυπουργοί και αρκετοί διανοούμενοι δεν παύουν να εξυμνούν και υπερασπίζονται το κράτος. Γεγονότα που τονώνουν μεν το καθημερινό ηθικό των πατριωτών αλλά μακρόπνοα δεν έχουν μέλλον.

Τα βασικότερα μέσα του μηχανισμού του κράτους, όπως η αστυνομία, ο στρατός, οι φυλακές, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι υπηρεσίες της κοινωνικής πρόνοιας και το καθετί που έχει σχέση με την έννοια του κράτους κάτω από τις δοσμένες συνθήκες αποδυναμώνονται. Αποδυναμώνονται ιστορικά και κάποτε είναι καταδικασμένα να διαλυθούν ολοκληρωτικά. Τα ιστορικά γνωρίσματα της περιόδου είναι τρία βασικά προβλήματα.: Ο έλεγχος του πληθυσμού του πλανήτη Γη, η εξοικονόμηση ενέργειας και τροφής, καθώς και ελεγχόμενος τρόπος κατανάλωσης των δυο τελευταίων που δεν θα επιτρέπουν κλειστές πλέον κοινωνίες τύπου «κράτους» οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό.

Οι λαοί που πάλεψαν κατά της Εκκλησίας, αγωνίστηκαν κατά των Αυτοκρατόρων, της αριστοκρατίας και της Μοναρχίας για να εξασφαλίσουν περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα. Δεν θα πάψουν βέβαια και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σταματήσουν τον αγώνα τους για τη συμμετοχή διακυβέρνησης της νέας γεωπολιτικής Κοινωνίας.

Ο νεοφιλελευθερισμός λοιπόν, με τους σοφούς οικονομολόγους του, δεν είναι εκείνος που διαμορφώνει σαν πολιτικοοικονομική ιδεολογία τη νέα παγκόσμια κοινωνία, αλλά είναι μια μικρή ομάδα παρασίτων αντικοινωνικών στοιχείων, όπως και στο παρελθών, που πάει ν΄ αρπάξει ότι μπορεί στη κρίσιμη ιστορική καμπή της ανθρώπινης κοινωνίας ορμώμενη από ακόρεστο ωμό υλισμό που δεν έχει καμία σχέση με το κοινωνικό ανθρώπινο πνεύμα.

Στη μεταβατική αυτή ιστορική περίοδο οι έννοιες τόσο «πόλεμος» όσο και «ειρήνη» διατηρούν τις «αξίες» τους. Δηλαδή το μέλλον θα διαμορφωθεί και με πολέμους, αν όχι γενικούς, τοπικούς που διεξάγονται και σήμερα. Συμπέρασμα που βγαίνει από τα δεδομένα της οργανωτικής οικονομικής διασύνδεσης που κάνει κάθε μέρα τον αόρατο πόλεμο του Τύπου που δεν ματώνει δεν γκρεμίζει οπτικά, αλλά ουσιαστικά αλλοιώνει. Οι πόλεμοι αυτοί όμως δεν θα μπορέσουν να σώσουν την υποδομή του σημερινού κράτους όσο και πατριωτισμό να επικαλούνται οι εμπόλεμοι.

Οι ανθρώπινοι πολιτισμοί δεν φράζονται με κρατικά σύνορα για να διατηρηθούν, αλλά καλλιεργούνται όπου γης για να μεταδοθούν, να διαμορφώσουν και να διαμορφωθούν. Δεν υπάρχουν αναλλοίωτοι πολιτισμοί.