Αλέξανδρος
ο Μέγας
Alexander der Grosse
DIAGORAS
ΔΙΑΓΟΡΑΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
|
Με σεβασμό στα
αθώα θύματα της Κατρίνα και των
κοκόρων του πλανήτη,!
Το πίστευαν οι
αρχαίοι Έλληνες και μάλλον είχαν
δίκιο: Κανένας θνητός, δεν μπορεί να
απολαμβάνει την απόλυτη δύναμη,
χωρίς να προκαλέσει κάποτε τη Θεϊκή
οργή, χωρίς να διδαχθεί πως παρά τη
δύναμη, ο άνθρωπος παραμένει πλάσμα
φθαρτό.
Ο βασανισμός
λαών φτωχών σε εξοργίζει, ψέματα; Η
αδικία σε πνίγει και στο μυαλό έρχονται
όλα όσα σου δίδασκαν στο σχολείο,
για τις μεγάλες αυτοκρατορίες και
για την αλαζονεία του ισχυρού που
νομίζει πως η δύναμη του δίνει
δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω
στους αδύναμους. Χρόνια τώρα ακούς
πολιτικές ή άλλες αναλύσεις και
ταυτίζεσαι με αθώα θύματα: ένα
Κύπριο, ένα Σέρβο, έναν Αφγανό, έναν
Παλαιστίνιο, έναν Ιρακινό. Νοιώθεις
τον πόνο τους και για τις ψυχές τους
έχεις διαθέσει ένα δάκρυ, μια προσευχή
και μια τρομαγμένη απορία: Ποιος
έχει σειρά;
Και ξαφνικά
ένας τυφώνας κάνει βίαια την επίσκεψη
του σε μια γειτονιά του πλανήτη και
μαζί με ανθρώπινες ζωές και στέγες
σπιτιών παίρνει μαζί του τις σκέψεις
και τη συνείδησή σου. Μέσα από μια
μικρή οθόνη, εισβάλλουν στο σαλόνι
σου εικόνες από μια μεγάλη καταστροφή,
με θύματα αυτή τη φορά πολίτες μιας
Υπερδύναμης και θύτες τη Φύση και
την ψευδαίσθηση του ισχυρού πως είναι
αλώβητος. Αυτά που κάποτε θαύμαζες
ως μεγαλουργήματα εξαφανίζονται
ξαφνικά κάτω από ένα κύμα, και λίγο
νερό (λίγο αν το συγκρίνεις με τους
ωκεανούς) πνίγει ανθρώπους, κόπους
και όνειρα. Η Κατρίνα έχει περάσει
κι έχει φύγει και ο ήλιος, σα να μην
έχει συμβεί το παραμικρό, λάμπει
ξέγνοιαστος στον ουρανό της
λαβωμένης πόλης. Έτσι είναι, φίλε
μου: Οι Κατρίνες δε ξεχωρίζουν
ηλικίες, φύλα και τάξεις και ο ήλιος
μόνο μια φορά έκρυψε το πρόσωπό του
μπροστά σε ανθρώπινο δράμα. Δεν
νοιάζει τη φύση ο μόχθος και οι
επιθυμίες του ανθρώπου -γι'
αυτήν είμαστε τόσο σημαντικοί όσο ο
κόκκος του σιταριού- κι ο ήλιος δεν
ανατέλλει για κανέναν μας ξεχωριστά,
ούτε χλομιάζει σαν χαθούν σπουδαίοι
και αθώοι.
Στην οθόνη της
τηλεόρασής σου, μια γυναίκα που δεν
μιλά στη γλώσσα σου, θρηνεί για τον
σύντροφο που χάθηκε και ένας άνδρας
στέκει βουβός μπροστά σ'
ένα σωρό από ξύλα. Η κάμερα ζουμάρει
σε ένα λούτρινο αρκούδι, χωμένο μέσα
στη λάσπη και σε σκιές που τρέχουν
μέσα σε νερό που δεν πίνεται κρατώντας
σφιχτά στον κόρφο μπουκάλια με νερό
πόσιμο. Τους κοιτάς και ξαφνικά το
νερό στο ποτήρι σου αποκτά χρυσαφένια
λάμψη και η γεύση του σου φέρνει στο
νου το θεϊκό νέκταρ. Τους κοιτάς και
ξαφνικά το διαμέρισμά σου φαντάζει
παλάτι και οι φορτωμένοι λογαριασμοί
σου πολυτέλεια που ίσως αύριο να μην
έχεις. Τους κοιτάς και διδάσκεσαι από
την αρχή πως οι πολίτες της Υπερδύναμης
πονούν όπως πονούν οι Κύπριοι, οι
Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Παλαιστίνιοι
οι Σέρβοι, οι φίλοι και οι συγγενείς
σου, πως τελικά η απόλυτη δύναμη
είναι δεδομένη μόνο αν είσαι σύμπαν
ή Θεός.
Σα να μην είναι
αρκετές οι εικόνες, η φωνή ενός
δημοσιογράφου δίνει στην καταστροφή
τραγικότερες διαστάσεις: Οι
φτωχογειτονιές που δεν είχαν
εκκενωθεί, οι Αρχές που δεν είχαν
προετοιμαστεί, τα κονδύλια που είχαν
διατεθεί σε πολέμους συμφερόντων. Τότε
μόνο καταλαβαίνεις πως αν είναι συμφορά
να είσαι θύμα ενός ηγέτη, είναι κατάντια
να είσαι ηγέτης. Συνειδητοποιείς πως
αν είναι οδυνηρά τα δακρυσμένα μάτια
και τα πτώματα, είναι ξεφτίλα είσαι
αυτός που τα προκάλεσε και διπλή ξεφτίλα
να μη σε νοιάζει.
Φοβάσαι; Όχι.
Μαθαίνεις απλά πως δεν είναι άδικο
να σε βλέπει η φύση σαν κόκκο του
σιταριού, γιατί στην τελική κόκκος
είσαι. 'Αδικο
είναι να είσαι κόκκος μα να θαρρείς
πως είσαι κόκορας, και να απαιτείς
σεβασμό για την ψευδαίσθησή σου.
'Αδικο είναι
να αντιμετωπίζεις την ασημαντότητά
σου με το παραμύθι πως είσαι σημαντικός
και πως τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να
σε κάνει να γονατίσεις και να
ταπεινωθείς. 'Αδικο
είναι να πιστεύεις πως μια ισχυρή
οικονομία δέκα πετρελαιοπηγές, δυο-
τρία αεροπλανοφόρα και πέντε νταηλίκια
μπροστά στις κάμερες, μπορούν να
κάνουν ασφαλή έναν πλανήτη που
στέκεται στο πουθενά και γυρίζει
γύρω από μια μπάλα φωτιάς.
'Αδικο είναι
να μην κατανοείς το προφανές: Πώς το
έλεγε ο σοφός κι αγαπημένος Κωστής Παλαμάς;
«και στην κορφή
σαν φτάσετε την ψηλότερη
πάλε θα καταλάβετε
πως βρίσκεστε σαν πρώτα κάτω απ'
όλα τ' άστρα».
Με σεβασμό στα
αθώα θύματα της Κατρίνα και των
κοκόρων του πλανήτη,
04.09.2005
Μάρω Σιδέρη
|
|
Όταν
"κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ
Εμείς
το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες,
επιβήτορες
στη ξένη γη, μέσα στο
σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του
Διογένη, με τη βούληση μας, να
θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού
οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας
ταυτότητα...!
Μάγειρας
Όποιος
ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το
παρελθόν.
Όποιος
ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το
μέλλον
George
Orwell
Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης
1903
Τιμή
σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
|