ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (ΟΔΕΓ)

Αφιέρωμα από το Βάιο Φασούλα, Γερμανία, 22.04.2005

Όπου και να κοιτάξει κανείς, όπου κι αν στρίψει τα μάτια του και στήσει τα αφτιά του, βλέπει κι ακούει αναφορές για τη Μητέρα των Γλωσσών - την Ελληνική Γλώσσα. Στο διαδίκτυο που με χαρά, τιμή και περηφάνια φιλοξενούν πολλές ιστοσελίδες, τη βλέπουμε στον τύπο, την αφουγκραζόμαστε σε συχνές ραδιοφωνικές εκπομπές και ακούγεται η μελωδία της, σε περιοδικά, όπως και το τριμηνιαίο περιοδικό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ», όπου πρόσφατα έλαβα και σαν γλυκιά αγαπητικιά το ψηλάφισα αχόρταστα.

Απ' αυτό μαθαίνουμε την πορεία και την εξέλιξη της γλώσσας μας, σ' αυτό βλέπουμε ποικίλο φωτογραφικό υλικό και την άριστη ποιότητα ύλης, τις συχνές βραβεύσεις και τους διαγωνισμούς, τα ταξίδια και τις φιλοξενίες Ελλήνων του εξωτερικού και φιλελλήνων και άλλα διάφορα προγράμματα. Ξεχωρίζει η αστείρευτη κι επίπονη προσπάθεια των ανθρώπων του ΟΔΕΓ, όπου στο κάθε βήμα της, στην κάθε της εμφάνιση, διψασμένοι φιλέλληνες καταφθάνουν απ' όλες τις μεριές του Πλανήτη να την προσκυνήσουν, να την υμνήσουν και να την κάνουν δική τους. Μα κι αυτή τρέχει στα μήκη και στα πλάτη αναζητώντας σύναξη με τους φιλέλληνες της υφηλίου, ανθρώπους που γνωρίζουν τις αξίες και τις περγαμηνές της, χαρισμένες από τις Μούσες και ευλογημένες από το Πάνθεο του Ολύμπου και τους σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας.

Αυτή την αποστολή εκτελεί ο ΟΔΕΓ, μια ύψιστη και ιερή αποστολή, και όποια συγχαρητήρια περιττεύουν, όταν η οφειλόμενη στράτευση (ιδιαίτερα στις μέρες μας) των γηγενών Ελλήνων καθυστερεί ή απουσιάζει και παράλληλα διαποτίζεται με την ξενομανία, όχι για την εκμάθηση μιας άλλης γλώσσας, αλλά για την υποβάθμιση της γλώσσας μας και τον αργό στραγγαλισμό της.

Αυτή λοιπόν η Παγκόσμια Μήτρα του φωτός και του νου, ανέκαθεν δεν περιορίστηκε στο χώρο της, αλλά σεργιάνισε σε όλα τα σημεία τής γήινης σφαίρας και παρουσιάζοντας διακαώς τα πλούτια της απόκτησε θερμούς φίλους, θαυμαστές και υποστηριχτές.

Βεβαίως στα στόματα πολλών Ελλήνων-επιτρέψτε μας να πούμε- Αποδήμων Ελλήνων, και δε θα είναι υπερβολή να αναφέρουμε ότι οι Απόδημοι συγκλονίζονται στο άκουσμά της και με περηφάνια, ως φως του φωτός, εύχονται να επιβιώνει δημιουργικά στους επόμενους αιώνες. Ιδιαίτερα στα αβάκια των συγγραφέων, λογοτεχνών και ποιητών της διασποράς, η δική της σφραγίδα, βουτηγμένη στις αέναες δεξαμενές της δεσπόζει, έτσι που η Ελλάδα ζει, ακούγεται, διατηρείται και μεγαλουργεί πέρα από τα σύνορά της. Στην προσπάθεια που καταβάλλει ο ΟΔΕΓ, εμείς οι διαποτισμένοι από την αίγλη της και τα κάλλη της είμαστε πάντα κοντά του.

Επιπλέον δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αέναες προσπάθειες για τη μεγαλύτερη εξάπλωσή της και μάλιστα από φιλέλληνες ανά τον κόσμο. Ένα μικρό απόσπασμα από το περιοδικό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ» (τεύχος 57): «Στόχος μου είναι να γίνει γνωστή η θέση των ελληνικών γραμμάτων», γράφει ο διανοούμενος Πολωνός Πάβεου Κρούπκα στο εκτενές κείμενό του «ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ», και συνεχίζει: «Πρόκειται λοιπόν για θεσμούς και ανθρώπους χάρη στους οποίους το κοινό και στις δυο όχθες του Βιστούλα γνωρίζει όχι μόνο τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη, αλλά και σημερινούς Έλληνες δημιουργούς...»

Και δεν είναι μόνο ο καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ο Πολωνός Πάβεου Κρούπκα, κι ούτε μόνο η Πολωνία, αλλά στρατιές διανοούμενων και μεταφραστές ελληνικών κειμένων απ' όλο τον κόσμο. Έτσι λοιπόν, όσο αφορά τη γλώσσα μας κι ό,τι συνεπάγεται σ' αυτή, την ψυχική ανάταση δεν την εισπράττουμε από τη μητέρα Ελλάδα αλλά από τους Φιλέλληνες και τους Αποδήμους. Λυπηρό για την μητέρα Ελλάδα και τους εκάστοτε ταγούς της- επιτρέψτε μας την έκφραση- έμπορους, πραματευτάδες και «σύγχρονους» κούρους, που την έχουν μακελέψει, και αντίστοιχα περηφάνια και πολιτισμικό ανάστημα για τους φιλέλληνες ανά την υφήλιο.

Πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε γι' αυτή την Παγκόσμια αίγλη, τη θέρμη και τη δροσάδα που παντού και πάντα τη βρίσκεις με τα στολίδια της, που αν και «ληστεμένα» πολλά από τα πολύτιμα πετράδια της, δεν έπαψε να είναι μελωδική, να υμνεί τη φύση και ό,τι ζει σ' αυτή και να καλεί τον άνθρωπο-κούρο, άξεστο και απολίτιστο φωνάζοντας: «Στοπ! Πανούργοι, θέλω τα πετράδια μου πίσω» και να γίνεται η φωνή της ιαχή προς κάθε κατεύθυνση, να ριγεί του ανθρώπου το κορμί και να πάλλεται από ανατριχίλα.

Έτσι θαρρούμε πως τη βλέπουμε εμείς οι Απόδημοι που με πενιχρά μέσα προσπαθούμε να τη διατηρούμε, να τη φυλάγουμε σαν κόρη οφθαλμού και να τη διαλαλούμε. Ισχυρή η γλώσσα μας φτάνει να γκρεμίζει γήινους «ήλιους». Ζηλευτή σαν θεά, τη σήκωσαν στα χέρια τους οι ξένοι και τη βάλανε στις σχολές και στα πανεπιστήμιά τους να τη γλιτώσουν απ' τους κούρους και τους διώκτες.

Πριν κλείσουμε, εμείς οι ερωτευμένοι με τη μάνα των γλωσσών, τη γλώσσα μας, λέμε: Αυτή είναι η Ελληνική Γλώσσα! Αυτοί είναι οι Φιλέλληνες! Αυτός είναι ΟΔΕΓ! Αυτοί είμαστε εμείς της Διασποράς και κάμποσοι μετρημένοι Γηγενείς που τη στηρίζουν και μέσα απ' τα έντεχνα σκοτάδια προσπαθούμε να φυλάξουμε την ανάπνια της, το πνεύμα της, το φως της.

«Περισσότερο φως, ηλεκτρολόγε, στη σκηνή! Πως θες, δραματουργοί κι ηθοποιοί, να δείξουμε τ' αντικαθρέφτισμα του κόσμου, μέσα στο μισοσκόταδο; Τούτο το σύθαμπο καλεί σε ύπνο. Ενώ εμείς θέλουμε ξύπνιους θεατές-κι ακόμα πιο πολύ: ξυπνούς! Κάν' τους να ονειρευτούν στο πλέριο φως!» (Μπ. Μπρεχτ).

Ε.Ε.-Γερμανία, Απρίλιος 2005,

www.fasoulas.de
Vaios@fasoulas.de