Η κάθαρση είναι το εξ αντικειμένου δώρο που έκανε η Ελευθερία Φουρτουλάκη στην πατρίδα της την Ελλάδα. Έστω το πρώτο βήμα της κάθαρσης. Το διαπιστώνει κανείς, μεταξύ των άλλων, και από τις διαστάσεις που παίρνει ο τραγικός της θάνατος. Δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που γίνονται για την αυτοπυρπόληση και τη θυσία της. Ούτε είναι ευκαταφρόνητη η ανάδειξή της σε μάρτυρα από τις γυναίκες του Κουρδιστάν. Δεν υπάρχει ούτε μια Κούρδισα ούτε ένας Κούρδος που να μην γνωρίζουν τη θυσία αυτή της Ελληνίδας. Κάτι όμως που δεν ισχύει για τις συμπατριώτισσες και τους συμπατριώτες της.

Γιατί; Διότι πρώτο και κύριο οι Ελλαδικοί πολιτικοί θεσμοί σιγούν. Όλου μάλιστα του φάσματος. Τόσο ως προς το ότι εδώ και δυο εβδομάδες δεν έπαιξε ως είδηση καν του αστυνομικού δελτίου από τα Αθηναϊκά Μέσα, όσο και ως προς την τεράστια πολιτική διάσταση του θέματος. Από τη σύνδεσή του με το ανοσιούργημα της 15ης Φεβρουαρίου 1999, μέχρι την επανασύνδεση με το ίδιο αυτό ζήτημα, όπου η θυσία της Ελευθερίας παραπέμπει σε μια από μηχανής θεά αλλά ταυτόχρονα η αποσιώπηση επιβεβαιώνει το τεράστιο όσο και χρόνιο πολιτικό και ηθικό κενό.

Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί τρόποι να καλυφθούν αυτά. Σε άλλο κείμενο εκφέρω τη δική μου γνώμη ως προς το πολιτικό κενό. Ας με επιτραπεί όμως να προτείνω προς τους θεσμούς της χώρας έναν εφικτό τρόπο να καλύψουν ένα μικρό έστω μέρος από το ηθικό. Τα πολιτικά κόμματα να αναλάβουν τις σπουδές των δυο ορφανών παιδιών της Ελευθερίας. Τόσα χρήματα εισπράττουν. Τόσο μεγάλο δώρο έκανε στην πολιτική Ελλάδα η μητέρα τους, με την αυτοθυσία της. Ιδίως στην πρώην κυβερνητική. Αλλά και στην υπόλοιπη.

Κείμενο σε .pdf