1. Ο δογματικός διαποτισμός των νέων ιδιαίτερα στον χώρο του δημόσιου σχολείου λόγω του κατηχητικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και η θεοκρατία της ταύτισης κράτους-εκκλησίας, νομίζω ότι κάνει την πλειοψηφία των ανθρώπων από τα μικρά τους χρόνια, λόγω των συνεπειών που έχει η άρνηση της συμπεριφοράς όπως το επίσημο δόγμα θέλει, συνειδητά ή ασυνείδητα, αμυνόμενοι, να προσποιούνται ότι πιστεύουν στα δόγματα της εκκλησίας. Έτσι όμως εθίζονται στην προσποίηση, την υποκρισία και το δουλικό πνεύμα. Δεν καλλιεργούμε όμως, με αυτόν τον τρόπο ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες με κριτική σκέψη, όπως οι θεμελιώδεις σκοποί της εκπαίδευσης απαιτούν, αλλά υποκριτές και δουλικό πνεύμα. Το κόστος δηλαδή του δογματισμού μέσα στα σχολεία και μέσα στην κοινωνία είναι και η διαφθορά του πολιτισμού μας. Την υποκρισία αυτή υποδηλώνει εκτός άλλων και η μεγάλη απόκλιση μεταξύ του τρόπου ζωής της πλειοψηφίας όσων δηλώνουν χριστιανοί, και των δογματικών υποχρεώσεων τους, ιδίως δε μεγάλου μέρους των ανώτερων κληρικών, αλλά και το γεγονός ότι ενώ ήταν από πολλά χρόνια γνωστά τα σκάνδαλα ανώτερων παραγόντων της επίσημης εκκλησίας, κανείς από αυτούς που τα ήξεραν δεν ζητούσε από τότε την απομάκρυνσή τους.

2. Ο επιδιωκόμενος σκοπός μέσω του κατηχητικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης να γίνουν αποδεκτές από τους νέους οι ηθικές αξίες σαν όργανο της θρησκείας, δηλαδή σαν βούληση θεότητας προκειμένου να ανταμείψει αυτούς που την αποδέχονται, και όχι σαν συνέπεια του ορθολογισμού που μπορεί να θεμελιώσει στερεότερα και μονιμότερα τις ηθικές αξίες και ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θρησκεία, εκτός της ιδιοτέλειας που διδάσκει αυτό, οδηγεί στο ενδεχόμενο όταν οι νέοι αργότερα, για οποιονδήποτε λόγο εγκαταλείψουν τα δόγματα, πράγμα που συμβαίνει με αυξανόμενους ρυθμούς σήμερα λόγω της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου και της ευκολίας στην διάδοση των ιδεών, ο ηθικός τους κώδικας να μένει χωρίς θεμέλια, χωρίς κίνητρα και χωρίς αιτιολόγηση, ιδίως μάλιστα αν η απόρριψη των δογμάτων συμβεί αφού προηγουμένως έχουν εθιστεί στην υποκρισία και την ιδιοτέλεια. Κινδυνεύουν δηλαδή, οι νέοι να εγκαταλείψουν και τον ηθικό κώδικα ως εξίσου αυθαίρετο, όπως και τα δόγματα. (Αναλυτικότερα στο πρόσφατο εξαιρετικό βιβλίο του καθηγητή της φιλοσοφίας της παιδείας Τάσου Καζεπίδη: «Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ» εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ, όπου αναπτύσσεται αναλυτικότερα τα σχετικά ζητήματα. Θα ήταν ευχής έργο αν όλοι οι εκπαιδευτικοί διάβαζαν το βιβλίο αυτό και αν η ΟΛΜΕ συνέβαλε στην προώθησή του στον χώρο των εκπαιδευτικών).

3. Η αποσιώπηση από την δημόσια εκπαίδευση του μεγαλειώδους Ελληνοκλασσικού πολιτισμού. Ακόμη και η μεγάλη πλειοψηφία των φιλολόγων, αποφοίτων Ελληνικών φιλοσοφικών σχολών, αγνοούν πολλές πλευρές του πχ. την φιλοσοφική άποψη του Ηράκλειτου για την δημιουργία του κόσμου («Τον κόσμο αυτό, που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, δεν τον έπλασε κανένας θεός ή κανένας άνθρωπος, αλλά ήταν πάντα είναι και θα είναι αείζωο πυρ, που ανάβει σύμφωνα με ορισμένο μέτρο και όμοια σβήνει»), η οποία μάλιστα είναι με όρους φιλοσοφικούς, η σύγχρονη επιστημονική άποψη, ενώ ακόμη και όσοι δεν ξέρουν να κρατούν ούτε μολύβι, γνωρίζουν την δογματική μυθολογία, την αυτοδιαψευδόμενη μάλιστα, περί δημιουργίας του κόσμου. Δηλαδή μέσω του κατηχητικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης εφαρμογή στην πράξη του: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα» Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΙΣ ΙΩΑΝΝΗΝ 59.31.33, το οποίο εξηγεί και τις προσπάθειες αποσιώπησης για 1.700 χρόνια του Ορθολογισμού του Ελληνοκλασσικού πολιτισμού; Αυτό δεν υποδηλώνουν και οι 7 συνεχιζόμενοι αφορισμοί κατά του Ελληνοκλασσικού Πολιτισμού που απαγγέλλονται ανερυθρίαστα κάθε χρόνο την Κυριακή της ορθοδοξίας: πχ. ο 4^ος αφορισμός: «Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις, εγκειμένοις, ώστε και ετέρους, ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς, ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως, Ανάθεμα α'», και μάλιστα λόγω της ταύτισης κράτους-εκκλησίας με την πανηγυρική και επίσημη παρουσία της πολιτείας με τους Πρόεδρο Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό, Κυβέρνηση κλπ, ενώ ποτέ δεν έχουν αφοριστεί πχ. ιερωμένοι που κλέβουν εικόνες από μοναστήρια ή εκκλησίες και προσφορές πιστών υπέρ της εκκλησίας, ή συμμετέχουν σε ηθικές παρεκτροπές απαράδεκτες για το χριστιανικό δόγμα;

4. Τα θρησκευτικά δεν επιτρέπεται να θεωρούνται μάθημα όπως η ταύτιση κράτους εκκλησίας συνεπάγεται. Η έννοια του Μαθήματος στο σχολείο, συνίσταται αρχικά σαν υποχρέωση του μαθητή να παρακολουθήσει και να μάθει ένα τομέα της γνώσης ώστε στην συνέχεια, αν κριθεί η φοίτηση και επίδοσή του επαρκής, να αποκτήσει το αντίστοιχο δικαίωμα με την συμμετοχή του βαθμού και του μαθήματος αυτού στην λήψη του αντίστοιχου πτυχίου, ώστε να διοριστεί στο δημόσιο (πολιτικό δικαίωμα) ή να συνεχίσει σπουδές ή ασκήσει κάποιο επάγγελμα (ατομικό δικαίωμα). Έτσι λοιπόν δεν επιτρέπεται να θεωρούνται μάθημα που βαθμολογείται τα θρησκευτικά, αφού ούτε υποχρέωση μπορεί να αποτελέσει (όχι μόνο για δηλωμένους ετερόδοξους, αλλά και για χριστιανούς ορθόδοξους), αφού σχετίζεται με τις θρησκευτικές ελευθερίες, επειδή καλή επίδοση προϋποθέτει αποδοχή θρησκευτικών δογμάτων, αλλά ούτε και δικαιώματα μπορεί να γεννά, αφού μέσω της συμμετοχής του βαθμού των θρησκευτικών στον γενικό βαθμό του απολυτηρίου, μπορεί να προτιμηθεί σε διορισμό κάποιος με καλύτερο βαθμό στα θρησκευτικά αντί άλλου. Και σαν υποχρέωση αλλά και σαν δικαίωμα τα αποκλείει το σύνταγμα Αρ.13.1 Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.» Το ίδιο και στις αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών πρέπει να μην προσμετρούνται τα πέραν του βασικού πτυχίου «προσόντα» υποψηφίων για κατάληψη θέσεων στελεχών που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με δογματική επιλογή, παρά μόνο για κατάληψη θέσης σχολικού συμβούλου θρησκευτικών.

5. Η απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών των μη ορθόδοξων χριστιανών, δεν συνιστά προστασία των θρησκευτικών ελευθεριών, επειδή η θρησκεία κατά το σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις αποτελεί δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Επομένως η απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών με την υποχρέωση απολογίας, δηλαδή της υποχρέωσης δήλωσης άλλης δογματικής επιλογής, συνιστά παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών αφού επί πλέον ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να αποκρύπτει την όποια δογματική του επιλογή. Δικαίωμα να μην αποκαλύψει την δογματική του επιλογή έχει και ο ορθόδοξος χριστιανός και επομένως και γιαυτόν υπάρχει με την υποχρεωτικότητα του μαθήματος ζήτημα παραβίασης των θρησκευτικών του ελευθεριών. Ίδιας φύσης παραβίαση αποτελεί και η καταχώρηση του θρησκεύματος στα σχολικό αρχείο, όπως και η δήλωση θρησκεύματος στις αιτήσεις συμμετοχής στις εισαγωγικές εξετάσεις των στρατιωτικές σχολές.

6. Οι γονείς έχουν κατά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το δικαίωμα να καθορίζουν αυτοί τη θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών τους, με την αυτονόητη προϋπόθεση ότι δεν έχει εκδηλωθεί διαφορετική επιλογή από αυτά. Είναι όμως σε όλους τους εκπαιδευτικούς γνωστές περιπτώσεις γονιών, όπως και μαθητών στα λύκεια ιδίως, που για αποφύγουν τις όποιες αρνητικές συνέπειες νομίζουν, αποφεύγουν να δηλώσουν λόγους διαφορετικών δογματικών επιλογών και έτσι συμμετέχουν παρά την θέλησή τους τα παιδιά τους σε ένα κατηχητικού χαρακτήρα μάθημα.

7. Στις κρίσεις των εκπαιδευτικών για κατάληψη θέσης στελέχους, ή προϊσταμένου ή δ/ντή, η ταύτιση κράτους εκκλησίας συμβάλλει στην προώθηση εκπαιδευτικών που εκδηλώνονται φιλοδογματικά. Πχ. λυκειάρχης που θεωρεί πρώτο καθήκον του σχολείου την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης, αν και φυσικός στην ειδικότητα, και που σε ανάκριση που του ανατέθηκε καταχώρησε (1992) εναντίον του διωκόμενου εκπαιδευτικού και την κατηγορία «κατηγορήστε γιατί δεν κάνετε το σταυρό σας», έγινε σχολικός σύμβουλος φυσικών. Παρόμοια φαινόμενα υπάρχουν ακόμη και στα πανεπιστήμια, όπου με παρεμβάσεις εκκλησιαστικών παραγόντων κρίνεται επιλογή καθηγητών, όπως πχ. για κατάληψη ακόμη και έδρας φυσικής, που υποψήφιος καθηγητής παρουσίασε στα προσόντα του και συστατική επιστολή μητροπολίτη!!! Στις συνεντεύξεις των εκπαιδευτικών για την αξιολόγησή τους για δ/ντές πολλοί εκπαιδευτικοί απαντώντας φιλοδογματικά πετυχαίνουν συνήθως την μέγιστη βαθμολογία, ενώ αντίθετα όσοι είναι γνωστοί για τις απόψεις τους ή απαντούν όχι αρεστά σε θρήσκους κριτές, βαθμολογούνται χαμηλά. Αρνητική επίσης μπορεί να γίνει και η αξιολόγηση από τους Δ/ντές εκπαιδευτικών που θα υποστηρίξουν μαθητή όταν για οποιοδήποτε λόγο παραβιάζονται στο χώρο του σχολείου οι θρησκευτικές του ελευθερίες (ευνόητο λοιπόν γιατί σε σύλλογο που η πράξη του ακυρώθηκε από την 3356/95 απόφαση του ΣΤΕ υπήρξε εκπαιδευτικός που «δήλωσε ότι δεν έχει γνώμη». βλέπε παρακάτω). Τα παραπάνω αποτελούν την κύρια εξήγηση και της πολύ μεγαλύτερης αναλογίας θεολόγων, ή εκπαιδευτικών με δεύτερο πτυχίο θεολογίας ή άλλους θεολογικούς «τίτλους», σε θέσεις στελεχών, προϊσταμένων και δ/ντών. Κάποια χρόνια πριν, στο Νομό Θεσ/νίκης και τους γύρω πέντε νομούς όλοι οι Δ/νές Δ.Ε. εκτός ενός ήταν θεολόγοι.

8. Αποσιωπούνται επιστημονικές θεωρίες όταν συγκρούονται με το χριστιανικό δόγμα πχ. χρειάζεται ηρωισμό από τον βιολόγο εκπαιδευτικό για να παρουσιάσει στους μαθητές του την θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους στο μάθημα της βιολογίας, πέραν του ότι με παρέμβαση πιθανότατα εκκλησιαστικών παραγόντων εξαιρέθηκε από την διδακτέα-εξεταστέα ύλη το αντίστοιχο κεφάλαιο. Έτσι όμως το σχολείο συμβάλλει στην διαμόρφωση μαθητών αδιάφορων ή εχθρικών προς την επιστημονική σκέψη και τον ορθολογισμό, που αποτελούν τις κύριες προϋποθέσεις της πολιτισμικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Μια δημοσκόπηση που θα εξέταζε την σχέση ανάμεσα στο βαθμό αποδοχής δογμάτων και τον αριθμό των βιβλίων που διαβάζονται, νομίζω ότι θα έδειχνε, ότι αριθμός των βιβλίων που διαβάζονται από τους Έλληνες είναι αντίστροφος με τον βαθμό αποδοχής δογμάτων.

9. Λογοκρίνονται και έξω από το σχολείο αντιδογματικές επιστημονικές θεωρίες. Λίγα χρόνια πριν κρατικό κανάλι λογόκρινε το ένα από τα δώδεκα επεισόδια που παρουσίαζε την εξέλιξη των ειδών της επιστημονικής σειράς Cosmos με τον αστροφυσικό Carl Sagan και λίγες βδομάδες πριν πάλι κρατικό κανάλι ματαίωσε προαναγγελμένη εκπομπή που παρουσίαζε τεχνικές που μπορεί να χρησιμοποιούνται στο άναμμα του «αγίου φωτός» και στην «καιγόμενη αλλά μη κατακαιγόμενη βάτο» που αναφέρεται στην Π. Διαθήκη σαν θεϊκό θαύμα.

10. Η ασυλία που αισθάνονται μερικοί κυρίως από τους θεολόγους εκπαιδευτικούς, που τους κάνει ξεπερνώντας και τα αναλυτικά προγράμματα για τα θρησκευτικά, να τρομοκρατούν τις τρυφερές ψυχές των παιδιών με παρουσίαση δογμάτων περί «666» ή της εξίσωσης της νόμιμης άμβλωσης με την ναζιστική γενοκτονία ή άλλων παράλογων δογματικών απόψεων κλπ. Η ελευθερία να απευθύνουν μηνύματα στους μαθητές, και η δογματική δραστηριότητα εκκλησιαστικών παραγόντων στο χώρο του σχολείου αποτελεί επίσης αντιπαιδαγωγικό «έθιμο».

11. Απώλεια πολύτιμων ωρών με τον εκκλησιασμό και την προσευχή. Στα λύκεια ιδιαίτερα, που συνήθως τα μαθήματα κατεύθυνσης γίνονται τις πρώτες ώρες, ο εντός ωρών λειτουργίας του σχολείου εκκλησιασμός, που γίνεται συνήθως τις δυο πρώτες ώρες, αλλά και η προσευχή, προκαλούν μεγάλη απώλεια διδακτικών ωρών σε βάρος των άλλων μαθημάτων.

12. Η πραγματοποιούμενη καθημερινά και αδιάλειπτα εδώ και πάνω από 150 χρόνια υποχρεωτική με Βασιλικό Διάταγμα προσευχή, παρόλο που σήμερα κατά το σύνταγμα, τους νόμους, και την νομολογία είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση, απαιτεί ηρωισμό από μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς για να την αρνηθούν. Επειδή κατά το σύνταγμα (Αρ.25.1) όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί υποχρεούνται να εξασφαλίζουν την ακώλυτη άσκηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων, άρα και του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, καμιά αναφορά σε καλλιέργεια θρησκευτικής συνείδησης δεν μπορεί να την μετατρέπει σιωπηρά σε υποχρέωση. Η υποχρεωτική προσευχή παραβιάζει και το χριστιανικό δόγμα της «σωτηρίας», αφού η σωτηρία είναι ατομική υπόθεση, ώστε να μην δικαιούται καμιά πλειοψηφία άμεσα ή έμμεσα μέσω της κρατικής επιβολής να επιβάλει στην μειοψηφία την όποια δογματική επιλογή της ώστε να «σωθεί» συλλογικά η κοινωνία όπως πχ. γίνεται με την υποχρεωτική στράτευση, ούτε όμως θα βοηθηθεί να κερδίσει την κατά το χριστιανικό δόγμα σωτηρίας κάποιος αν υποχρεωθεί να κάνει προσευχή, αλλά και ούτε στον διαττάξαντα θα χρεωθεί στα θετικά του κατά το χριστιανικό δόγμα, αφού το «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν» συνεπάγεται την συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές και την αποδοχή των χριστιανικών δογμάτων μόνο μετά από ώριμη και ελεύθερη επιλογή και όχι με οποιονδήποτε άμεσο ή έμμεσο καταναγκασμό αλλά και χωρίς να χρειάζεται οποιαδήποτε απολογία ή αιτιολόγηση της τυχόν άρνησής, εκτός του σεβασμού της δογματικής επιλογής των άλλων.

13. Οι συνεχείς διώξεις μαθητών και εκπαιδευτικών, όπως πχ. η πρόσφατη μαθηματικού του Γυμνάσιου Αριδαίας που τιμωρήθηκε επειδή κριτίκαρε στους μαθητές του την 4^η εντολή που αυτοπαρουσιάζεται ο θεός σαν «ζηλιάρης και εκδικητικός που εκδικείται όσους τον μισούν μέχρι 4^η γενιά» και που η κ. Υπουργός ζήτησε την έφεση της απόφασης για επιβολή μεγαλύτερης ποινής με εισήγηση μάλιστα του τότε περιφερειάρχη, φυσικού στην ειδικότητα, ή άλλη της μείωσης της διαγωγής από τον σύλλογο καθηγητών που επιβλήθηκε παλιότερα σε μαθητή Γυμνασίου της Πάτρας που αρνήθηκε να κάνει προσευχή μετά τον ορισμό του ως αριστούχου για να κάνει την καθημερινή προσευχή, όταν ήρθε η σειρά του. («Αρνήθηκε επιμόνως και χωρίς δικαιολογία να απαγγείλει την προσευχή του Σχολείου, αν και ήταν η σειρά του. Η προσευχή απαγγέλλεται ανά εβδομάδα, μετά από συναπόφασή τους με το διευθυντή του Σχολείου, από όλους τους αριστεύσαντες μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου. Στην προσπάθεια να μεταπεισθεί, παρενέβη μετά από έγκριση του διευθυντή και ο πρόεδρος της μαθητικής κοινότητας (15μελούς), πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα». Από εφημερίδα «ΠΟΝΤΙΚΙ» 29-6-95).

14. Η ίδια κατάσταση διώξεων υπάρχει και στην κοινωνία. Στα 1979 μηνύθηκαν αυτεπάγγελτα για προσβολή της επικρατούσας θρησκείας το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και ο καθηγητής πανεπιστημίου Α.Χ. ΚΑΖΕΠΙΔΗΣ συγγραφέας του άρθρου «Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΠΟΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ», λόγω της δημοσίευσης του άρθρου στο επιστημονικό περιοδικό της ΟΛΜΕ «ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ». Ακόμη και πρόσφατα απαγορεύτηκε με δικαστική απόφαση η κυκλοφορία βιβλίου-κόμικς με περιεχόμενο μη αρεστό σε θρησκευόμενους. Συνεχείς είναι οι διώξεις ετερόδοξων με τον μεταξικό νόμο περί προσηλυτισμού, και εκτίθεται διεθνώς η χώρα με τις ακυρωτικές προσφυγές κατά των διώξεων από Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Παρόμοιο παράδειγμα είναι η μήνυση της Δόμνας Σαμίου για τα σατυρικά τραγούδια που τραγούδησε καθώς, οι αντιδράσεις από παραεκκλησιαστικές οργανώσεις εναντίον πίνακα σε έκθεση ζωγραφικής, η «έξωση» του Αριστοφάνη από την πλατεία των Σερρών και το δημόσιο κάψιμο βιβλίων μη αρεστών σε παραεκκλησιαστικές οργανώσεις με παρουσία μάλιστα νομάρχη. Η αλυσίδα τέτοιων γεγονότων δεν θα έχει τελειωμό, αν δεν τεθεί τέρμα στην ταύτιση-διαπλοκή κράτους-εκκλησίας.

15. Η υπάρχουσα κατάσταση στο σχολείο οφείλεται στην συνταγματική επιταγή του άρθρου 16.2 για «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης» (Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.). Αποτελεί την συνταγματικού κύρους στήριξη της παραβίασης των θρησκευτικών ελευθεριών στο χώρο του σχολείου. Αποτελεί ακόμη μια απαράδεκτη κατά την γνώμη μου συνταγματική αντίφαση, αφού με αυτό το άρθρο το κράτος αναλαμβάνει το καθήκον να συμβάλει στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου σε τομείς όπου άλλα θεμελιώδη (δηλαδή μη αναθεωρήσιμα) όπως τα 5.1 και 13.1 αλλά και οι υπερισχύουσες σχετικές διεθνείς συμβάσεις για τα ατομικά δικαιώματα κατοχυρώνουν την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αντιβαίνει ακόμη και στο άρθρο 25.1 που επιβάλλει στους δημόσιους λειτουργούς την ακώλυτη άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων των ανθρώπων.

16. Μια απλή ματιά στις διάφορες χώρες του κόσμου, και ιδίως σε αυτές με παρόμοιες αντικειμενικές προϋποθέσεις (όπως φυσικό πλούτο, γεωγραφική θέση κλπ), αλλά και από περιοχή σε περιοχή μέσα στην ίδια χώρα, επιβεβαιώνει ότι όπου η θρησκοληψία είναι μεγαλύτερη, και το εκεί ιερατείο διατηρεί προνόμια μέσω του κράτους και μέσω αυτού το δικαίωμα της υποβολής στο δογματικό διαποτισμό των νέων, εκεί υπάρχει και η μεγαλύτερη καθυστέρηση, πολιτισμική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική. Το ταυτισμένο με την εκκλησία κράτος, όταν πχ. υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους «τίμια λείψανα», ή «τίμιες ζώνες», ή άλλα θρησκευτικά σύμβολα με συνοδεία στρατιωτικών αγημάτων και το σχολείο με τον κατηχητικό του χαρακτήρα συμβάλλουν και στην θρησκοληψία, αφού εκτός των άλλων καμιά φωνή καταγγελίας της θρησκοληψίας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στον δημόσιο χώρο και στο σχολικό πλαίσιο και αντί να καταγγέλλονται τέτοια γεγονότα ενσωματώνονται στην συνείδηση των νέων. Σε κάθε γωνιά της χώρας είναι στημένη και μια εισπρακτική μηχανή θρησκοληψίας πάντα σε αντίθεση ακόμη και με τα θεμελιώδη δόγματα του χριστιανισμού, χωρίς καμιά καταγγελία από αυτούς που σε άλλες περιπτώσεις ξεσήκωσαν τον κόσμο όπως πχ. για την αναγραφή του «Χ.Ο.» στις νέες ταυτότητες.

Την αρνητική αυτή κατάσταση αποτυπώνει απόλυτα το Ελληνικό «έθιμο» όποιος θέλει και χωρίς καμιά άδεια από κρατικό όργανο (ενώ και μια αποθηκούλα μέσα σε ιδιόκτητο οικόπεδό χωρίς οικοδομική άδεια κατεδαφίζεται με πρόστιμο μάλιστα και ποινική δίωξη), να χτίζει πλάι σε δρόμους ή όπου αλλού θέλει συχνά με επικίνδυνο τρόπο παρεκκλήσια, τα οποία καμιά δημόσια υπηρεσία δεν διανοείται να κατεδαφίσει (αντίθετα εξασφαλίζεται η ηλεκτροδότησή και υδροδότηση τέτοιων αυθαίρετων κατασκευών). Ακόμη και όταν λόγοι διαπλάτυνσης των δρόμων το επιβάλλουν καμιά δημόσια υπηρεσία δεν τολμά να τα κατεδαφίσει και έτσι παραμένουν καταλαμβάνοντας και τμήμα του δρόμου όπως πχ. στον δρόμο προς Περαία Θεσσαλονίκης όπου το παρεκκλήσι που παρέμεινε μετά την διαπλάτυνση του δρόμου, καταλαμβάνει το μισό πλάτος του ενός ρεύματος κυκλοφορίας στο σημείο εκείνο, αντί να κατεδαφιστεί ή μεταφερθεί. Παρόμοια στο χωριό Γέφυρα του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου υπάρχει παρεκκλήσι σύρριζα στον ασφαλτοτάπητα της εθνικής οδού αποτελώντας μεγάλο κίνδυνο. Αυτή η κατάσταση του Ελληνικού κράτους είναι που κάνει ξένους κοινωνιολόγους να διαπιστώνουν ότι «η Ελλάδα τελεί υπό την δικτατορία της κατά τίτλο ορθόδοξης εκκλησίας».