Αγαπητέ Έλληνα
Πολίτη,
ένας εκπαιδευτικός
από την συντηρητική Θεσσαλονίκη, ζήτησε
με έγγραφη πρότασή του προς τις ομοσπονδίες
των εκπαιδευτικών, καθηγητών και
δασκάλων, δηλαδή την ΟΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ και
την ΔΟΕ αντίστοιχα αλλά και προς
κάθε εκπαιδευτικό, να πραγματοποιηθούν
συνελεύσεις για συζήτηση και προώθηση
του ζητήματος του χωρισμού κράτους
εκκλησίας και την συνεπαγόμενη άρση
του κατηχητικού χαρακτήρα της
δημόσιας εκπαίδευσης, προβάλλοντας
τους πολλούς και σοβαρούς λόγους που
το επιβάλλουν.
Το κείμενο με την
πρότασή του είναι αυτό που ακολουθεί.
Όλοι οι προβαλλόμενοι λόγοι είναι ιδιαίτερα
σοβαροί για την πρόοδο της Ελλάδας.
Προφανώς θα υπάρχουν κι άλλοι λόγοι.
Κάθε εκπαιδευτικός λειτουργός όλων
των βαθμίδων οφείλει, αν θέλει να
τιμήσει το λειτούργημά του, πρέπει
να προβληματιστεί και να τοποθετηθεί
υπεύθυνα. Ακόμη κι αν οι δογματικές
του επιλογές τον ωθούν στις
παραδοσιακές επιλογές, οφείλει να
εξετάσει τις προβαλλόμενες αρνητικές
συνέπειες του κατηχητικού χαρακτήρα
της εκπαίδευσης αλλά και την
συμβατότητα και συνέπεια της με τα θεμελιώδη
χριστιανικά δόγματα και να
τοποθετηθεί υπεύθυνα.
Μια καλή συμβολή
στο ζήτημα από κάθε εκπαιδευτικό
αλλά και οιασδήποτε απασχόλησης
πολίτη, πολίτη με την Ελληνοκλασσική
έννοια του όρου που μόνιμα
ενδιαφέρεται για το κοινό συμφέρον,
είναι να βάλει κι αυτός ένα χεράκι
και να μην αφήσουμε μόνους όσους παίρνουν
τέτοιες πρωτοβουλίες. Τέτοια ζητήματα
για να τελεσφορήσουν θέλουν την
συμμετοχή πολλών. Η συμμετοχή μπορεί
εύκολα να γίνει με την αποστολή στην
ΟΛΜΕ,ΟΙΕΛΕ, την ΔΟΕ, τις τοπικές
ΕΛΜΕ και τους διδασκαλικούς
συλλόγους, τα συνδικαλιστικά όργανα
πανεπιστημιακών αλλά και με κοινοποίηση
σε οργανώσεις Γονέων και κηδεμόνων
όπως η ΑΣΓΜΕ, των μεγάλων μαζικών
οργανώσεων, οργανώσεων νεολαίας και
κινήσεων υπεράσπισης ατομικών
δικαιωμάτων του κειμένου που έστειλε
ο μαθηματικός αυτός, είτε το ίδιο,
είτε τροποποιημένο με αφαίρεση ή
πρόσθεση επιχειρημάτων ή με σύνταξη
εκ νέου ενός εγγράφου. Παρόμοιες
γενικές συνελεύσεις μπορούν να
γίνουν και από κάθε άλλο συλλογικό
όργανο, γιαυτό κάθε πολίτης μπορεί
να ζητήσει ανάλογη συνέλευση και από
κάθε άλλο συλλογικό όργανο
διαμορφώνοντας ανάλογα το έγγραφο-αίτηση
του.
Μέχρι σήμερα, για
λόγους κυρίως ψηφοθηρικούς ή
συντηρητικούς οφειλόμενους περισσότερο
σε άγνοια του τι σημαίνει χωρισμός
κράτους-εκκλησίας, παρόλο που η
απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά
και κληρικοί και θεολόγοι υποστηρίζουν
τον χωρισμό κράτους εκκλησίας, είναι
απρόθυμα τα Δ.Σ. των μαζικών οργανώσεων
να προχωρήσουν σε συνελεύσεις με αυτό
το θέμα. Η μαζική αποστολή τέτοιων
προτάσεων θα αμβλύνει τους
αδικαιολόγητους ψηφοθηρικούς ή
άλλους φόβους, διευκολύνοντας την
λήψη των σχετικών αποφάσεων. Αν γενικευτεί
η αποστολή τέτοιων κειμένων μπορεί
να πάρει τον χαρακτήρα δημοψηφίσματος
επιταχύνοντας τις εξελίξεις.
Αν συμφωνείς με
την όλη πρόταση, προώθησέ την σε όσο
περισσότερους μπορείς, είτε μέσω
ΙΝΤΕΡΝΕΤ με αποστολή email, ή με
ανάρτηση σε ιστοσελίδες, είτε με
εκτύπωση του κειμένου αυτού και διανομή
με ΦΑΧ ή χέρι-χέρι.
Για την καταγραφή
όλων των λόγων για τον χωρισμό
κράτους εκκλησίας και την άρση του κατηχητικού
χαρακτήρα της εκπαίδευσης, καλό θα ήταν
να κοινοποιήσεις στο
1.
Ο δογματικός διαποτισμός των νέων
ιδιαίτερα στον χώρο του δημόσιου
σχολείου λόγω του κατηχητικού
χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και
η θεοκρατία της ταύτισης
κράτους-εκκλησίας, νομίζω ότι κάνει
την πλειοψηφία των ανθρώπων από τα
μικρά τους χρόνια, λόγω των
συνεπειών που έχει η άρνηση της
συμπεριφοράς όπως το επίσημο δόγμα
θέλει, συνειδητά ή ασυνείδητα,
αμυνόμενοι, να προσποιούνται ότι
πιστεύουν στα δόγματα της εκκλησίας.
Έτσι όμως εθίζονται στην προσποίηση,
την υποκρισία και το δουλικό πνεύμα.
Δεν καλλιεργούμε όμως, με αυτόν τον
τρόπο ελεύθερους και υπεύθυνους
πολίτες με κριτική σκέψη, όπως οι
θεμελιώδεις σκοποί της εκπαίδευσης
απαιτούν, αλλά υποκριτές και δουλικό
πνεύμα. Το κόστος δηλαδή του
δογματισμού μέσα στα σχολεία και
μέσα στην κοινωνία είναι και η
διαφθορά του πολιτισμού μας. Την
υποκρισία αυτή υποδηλώνει εκτός
άλλων και η μεγάλη απόκλιση μεταξύ
του τρόπου ζωής της πλειοψηφίας όσων
δηλώνουν χριστιανοί, και των
δογματικών υποχρεώσεων τους, ιδίως
δε μεγάλου μέρους των ανώτερων
κληρικών, αλλά και το γεγονός ότι
ενώ ήταν από πολλά χρόνια γνωστά τα
σκάνδαλα ανώτερων παραγόντων της
επίσημης εκκλησίας, κανείς από
αυτούς που τα ήξεραν δεν ζητούσε από
τότε την απομάκρυνσή τους.
Την υποκρισία
αυτή την ενισχύει η καθημερινή
προσευχή στα σχολεία, ο
εκκλησιασμός, ο αγιασμός, οι
«εξομολογήσεις» στο χώρο του
σχολείου, οι θρησκευτικές γιορτές, ο
κοινός εορτασμός εθνικών μαζί με
θρησκευτικές εορτές (που επί πλέον
περιορίζει και την ενίσχυση της
εθνικής συνείδησης, αφού ο κοινός
εορτασμός επιδρά αρνητικά σε όσους
δεν αποδέχονται το επίσημο δόγμα), η
παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στους
σχολικούς χώρους, η καταχώρηση
θρησκεύματος στα σχολικά αρχεία (το
ίδιο όπως και στα στρατολογικά και
τα άλλα δημόσια αρχεία) και άλλα
παρόμοια. Ο εθισμός στην υποκρισία
και στην δουλικότητα, μέσω της
ιδιοτέλειας που πιθανότατα προκαλεί,
νομίζω ότι πιθανόν να είναι και μια
από τις γενεσιουργούς αιτίες της
εκτεταμένης διαφθοράς στην Ελλάδα
αλλά και της έλλειψης ή του μικρού
ενδιαφέροντος των πολιτών της για το
συλλογικό καλό. Επομένως ο χωρισμός
κράτους-εκκλησίας μπορεί να
συμβάλλει και στον περιορισμό της
διαφθοράς και την ενίσχυση του
δημοκρατικού φρονήματος των Ελλήνων,
εκτός του πολιτειακού εκσυγχρονισμού
στα ζητήματα θρησκευτικών
ελευθεριών.
Είναι άραγε
τυχαίο το ότι σε χώρες με οργάνωση
πολιτειακή μακριά από τον
ορθολογισμό, που άμεσα ή έμμεσα
απαιτεί συμμόρφωση με κάποιο σύστημα
ιδεών και οι άνθρωποι εκεί
αμυνόμενοι υποκρίνονται πως
πιστεύουν σε αυτό, σε αυτές τις
χώρες να υπάρχει μεγάλη διαφθορά και
αναξιοκρατία; Εξαιρετικό
ενδιαφέρον θα είχε μια σχετική
έρευνα παιδαγωγών, παιδοψυχολόγων,
ψυχολόγων και κοινωνιολόγων για να
τεκμηριωθούν επιστημονικά οι όποιες
συνέπειες έχει στην συνείδηση των
νέων ανθρώπων, η προσποίηση πως
πιστεύουν στα επίσημα δόγματα, για
να αποφύγουν τις όποιες συνέπειες
της άρνησής τους να συμπεριφερθούν
όπως τα επίσημα δόγματα θέλουν αλλά
και κάθε άλλη συνέπεια του
κατηχητικού χαρακτήρα της δημόσιας
εκπαίδευσης. Το ΚΕΜΕΤΕ επιβάλλεται
να συμβάλει σε μια τέτοια έρευνα,
αλλά και να απαιτήσουν ΟΛΜΕ-ΔΟΕ από
το παιδαγωγικό ινστιτούτο να
διεξαγάγει τέτοια έρευνα. Το ίδιο
πρέπει να γίνει και από τα αρμόδια
ανώτατα ιδρύματα της χώρας.
Την υποκρισία
αυτή ακόμη και των ιεραρχών,
αποτυπώνει και ο παρακάτω διάλογος
μεταξύ θεολόγων, όπως μου τον
κοινοποίησε ο θεολόγος φίλος,
Βασίλης Σ. : «Αγαπητέ κ. Βασίλη, Για
τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας θα
πρέπει να ισχύσει η Παράδοση της
Εκκλησίας, που εκφράζεται από τον
ευαγγελικό Λόγο, τους Πατέρες και
τους Κανόνες. Επ' αυτού
χαρακτηριστική είναι η δήλωση του
αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού: "Ου
πείθομαι βασιλικοίς κανόσι
διατάττεσθαι την εκκλησίαν, αλλά
πατρικαίς παραδόσεσιν εγγράφοις τε
και αγράφοις". Όλα τα άλλα είναι
απλώς οδοντόπαστες. Φιλικά Α.Χ.»
«Αγαπητέ μου κ. Χ. Με όλο το
σεβασμό, φοβούμαι ότι αυτό είναι μία
υπεκφυγή. Και ποιός πείθεται σήμερα
πατρικαίς παραδόσεσιν εγγράφοις και
αγράφοις; Μήπως ο Αρχιεπίσκοπος;
Μήπως ο Πατριάρχης; Μήπως οι
Μητροπολίται; Μήπως η Σύνοδος; Ούτε
και βλέπω σε τι έχει να κάνει εδώ η
ρήση του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού;
Μήπως μένοντας η Εκκλησία ένα ΝΠΔΔ
όπως την αποκαλεί συχνά η αγάπη σας,
αυτό θα την βοηθήσει εις το
πείθεσθαι πατρικαίς παραδόσεσιν
εγγράφοις και αγράφοις ή μήπως
χωρισμένη από τον κρατικό μηχανισμό
και τον κρατικό κορβανά αυτό θα την
εμπόδιζε σε τίποτε ως προς το
πείθεσθαι πατρικαίς παραδόσεσιν
εγγράφοις και αγράφοις; Και ποίων
παραδόσεων τάχα πείθεται όταν
αντίθετα με την ρητή ευαγγελική
απαγόρευση "Μη ωμόσαι όλως" η
λεγόμενη "Εκκλησία" ορκίζει
Προέδρους και κυβερνήσεις που
μάλιστα απενοχοποιούν την μοιχεία
και την έκτρωση; Και πως τολμά ο
παπάς να βάλλει επιτίμιο στη γυναίκα
που απατά τον άντρα της ή κάνει
έκτρωση την στιγμή που οι "βασιλικοί
νόμοι" εψηφίσθησαν από κυβέρνηση
ορκισμένη στην Εκκλησία; Είμαστε
ασπόνδυλοι ή δεν είμαστε; Κλίνουμε
δουλοπρεπώς αυχένα στην εξουσία και
βγάζουμε το άχτι μας κοπανώντας την
ταλαίπωρη "αμαρτωλή". Είναι αυτό
προστυχιά ή δεν είναι; Αν η Εκκλησία
ήταν χωρισμένη από το Κράτος, τότε
τα Επιτίμια θα εξακολουθούσαν να
ήταν μιά δική της "έγγραφη παράδοση"
και το τι κάνει το Κράτος δεν μας
ενδιαφέρει, δουλειά δική του. Ενώ
τώρα οι "εγγραφες παραδόσεις" των
επιτιμίων είναι αισχρά υποκρισία
ένεκα της οποίας και πάλιν θα
ακούσουμε το του Χριστού λέγοντος :
"Αι πόρναι και οι αμαρτωλοί,
προάγουσιν υμών εις την βασιλείαν
των ουρανών". Δυστυχώς όμως ποιός
έχει το μέλι στα δάκτυλα και δεν το
γλύφει. Κοπτόμεθα όλοι υπέρ της
Εκκλησίας και όταν πρέπει να
αναλάβουμε τις ευθύνες μας,
αντιλαμβανόμαστε ότι ο κρατικός
κορβανάς και η κρατική εξουσία
έχουν, πως να το κάνουμε ... τη
γλύκα τους! Σας εύχομαι καλή
Ανάσταση Με αγάπη Βασίλης»
2.
Ο επιδιωκόμενος σκοπός μέσω του
κατηχητικού χαρακτήρα της
εκπαίδευσης να γίνουν αποδεκτές από
τους νέους οι ηθικές αξίες σαν
όργανο της θρησκείας, δηλαδή σαν
βούληση θεότητας προκειμένου να
ανταμείψει αυτούς που την
αποδέχονται, και όχι σαν συνέπεια
του ορθολογισμού που μπορεί να
θεμελιώσει στερεότερα και μονιμότερα
τις ηθικές αξίες και ανεξάρτητα από
οποιαδήποτε θρησκεία, εκτός της
ιδιοτέλειας που διδάσκει αυτό,
οδηγεί στο ενδεχόμενο όταν οι νέοι
αργότερα, για οποιονδήποτε λόγο
εγκαταλείψουν τα δόγματα, πράγμα που
συμβαίνει με αυξανόμενους ρυθμούς
σήμερα λόγω της επιστημονικής και
τεχνολογικής προόδου και της
ευκολίας στην διάδοση των ιδεών, ο
ηθικός τους κώδικας να μένει χωρίς
θεμέλια, χωρίς κίνητρα και χωρίς
αιτιολόγηση, ιδίως μάλιστα αν η
απόρριψη των δογμάτων συμβεί αφού
προηγουμένως έχουν εθιστεί στην
υποκρισία και την ιδιοτέλεια.
Κινδυνεύουν δηλαδή, οι νέοι να
εγκαταλείψουν και τον ηθικό κώδικα
ως εξίσου αυθαίρετο, όπως και τα
δόγματα. (Αναλυτικότερα στο πρόσφατο
εξαιρετικό βιβλίο του καθηγητή της
φιλοσοφίας της παιδείας Τάσου
Καζεπίδη: «Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ» εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ,
όπου αναπτύσσεται αναλυτικότερα τα
σχετικά ζητήματα. Θα ήταν ευχής έργο
αν όλοι οι εκπαιδευτικοί διάβαζαν το
βιβλίο αυτό και αν η ΟΛΜΕ συνέβαλε
στην προώθησή του στον χώρο των
εκπαιδευτικών).
3.
Η αποσιώπηση από την δημόσια
εκπαίδευση του μεγαλειώδους
Ελληνοκλασσικού πολιτισμού. Ακόμη
και η μεγάλη πλειοψηφία των
φιλολόγων, αποφοίτων Ελληνικών
φιλοσοφικών σχολών, αγνοούν πολλές
πλευρές του πχ. την φιλοσοφική άποψη
του Ηράκλειτου για την δημιουργία
του κόσμου («Τον κόσμο αυτό, που
είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, δεν
τον έπλασε κανένας θεός ή κανένας
άνθρωπος, αλλά ήταν πάντα είναι και
θα είναι αείζωο πυρ, που ανάβει
σύμφωνα με ορισμένο μέτρο και όμοια
σβήνει»), η οποία μάλιστα είναι με
όρους φιλοσοφικούς, η σύγχρονη
επιστημονική άποψη, ενώ ακόμη και
όσοι δεν ξέρουν να κρατούν ούτε
μολύβι, γνωρίζουν την δογματική
μυθολογία, την αυτοδιαψευδόμενη
μάλιστα, περί δημιουργίας του
κόσμου. Δηλαδή μέσω του κατηχητικού
χαρακτήρα της εκπαίδευσης εφαρμογή
στην πράξη του: «Όσο πιο βάρβαρο ένα
έθνος φαίνεται και της ελληνικής
απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα
φαίνονται τα ημέτερα» Ι.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΙΣ ΙΩΑΝΝΗΝ 59.31.33,
το οποίο εξηγεί και τις προσπάθειες
αποσιώπησης για 1.700 χρόνια του
Ορθολογισμού του Ελληνοκλασσικού
πολιτισμού; Αυτό δεν
υποδηλώνουν και οι 7 συνεχιζόμενοι
αφορισμοί κατά του Ελληνοκλασσικού
Πολιτισμού που απαγγέλλονται
ανερυθρίαστα κάθε χρόνο την Κυριακή
της ορθοδοξίας: πχ. ο 4ος
αφορισμός: «Τοις τα Ελληνικά
διεξιούσι μαθήματα, και μη δια
παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις,
αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις
ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι
πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το
βέβαιον εχούσαις, εγκειμένοις, ώστε
και ετέρους, ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε
φανερώς, ενάγειν αυταίς και
διδάσκειν ανενδοιάστως, Ανάθεμα α'»,
και μάλιστα λόγω της ταύτισης
κράτους-εκκλησίας με την πανηγυρική
και επίσημη παρουσία της πολιτείας
με τους Πρόεδρο Δημοκρατίας,
Πρωθυπουργό, Κυβέρνηση κλπ, ενώ ποτέ
δεν έχουν αφοριστεί πχ. ιερωμένοι
που κλέβουν εικόνες από μοναστήρια ή
εκκλησίες και προσφορές πιστών υπέρ
της εκκλησίας, ή συμμετέχουν σε
ηθικές παρεκτροπές απαράδεκτες για
το χριστιανικό δόγμα;
Το ίδιο
αποδεικνύει και το γεγονός ότι οι
πολίτες χωρών όπου το κράτος δεν
είναι ενωμένο με την εκκλησία,
γνωρίζουν κατά μέσο όρο πολύ
καλύτερα από τους Έλληνες πολίτες
τον Ελληνοκλασσικό Πολιτισμό!!
Έρχονται από τα πέρατα του κόσμου με
όνειρο ζωής να επισκεφτούν την
Ακρόπολη (και όχι την μονή Πετράκη),
και συγκινούνται για τον
Ελληνοκλασικό πολιτισμό πολύ
βαθύτερα από μας, όπως η Κινέζα
Νίκη(!) Χου Κάϊ (*). Εύκολα
μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο
μεγάλη θα ήταν η συμμετοχή μιας
τέτοιας εθνικής πολιτισμικής
κληρονομιάς στο εκπαιδευτικό σύστημα
μιας άλλης χώρας. Μόνο στην Ελλάδα
συμβαίνει το αντίθετο. Κι αυτό γιατί
το ιερατείο στην Ελλάδα, με την
ένοχη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων
που αλλού όμως είναι λαλίστατοι,
κρατά την νεολαία όσο πιο μακρυά
μπορεί από τον ορθολογισμό, δέσμια
στην θρησκοληψία μέσω της ταύτισης
κράτους εκκλησίας, επειδή έτσι
εξασφαλίζονται καλύτερα τα προνόμια
των στελεχών της.
Αποσιωπούνται
επίσης σελίδες της Ιστορίας που
αφορούν την ανθελληνική δράση της
οργανωμένης εκκλησίας και εκπροσώπων
της στα χρόνια της Ρωμαϊκής,
Βυζαντινής και Οθωμανικής
αυτοκρατορίας πχ. οι ανθελληνικοί
νόμοι του Ιουστινιανού, η συνεργασία
των ανθενωτικών με τον σουλτάνο στην
άλωση-παράδοση της Κωνσταντινούπολης
και οι λόγοι που δόθηκαν τα προνόμια
στην εκκλησία, το κείμενο του
αφορισμού από τον πατριάρχη της
επανάστασης και επαναστατών του
'21 κλπ. ενώ
διδάσκονται μύθοι για την ανύπαρκτη
δράση της εκκλησίας πχ. ο μύθος για
το «κρυφό σχολειό», «για την Αγία
Λαύρα» (παρόλο που ο ίδιος ο Π.
Παλαιών Γερμανός στα απομνημονεύματά
του το διαψεύδει, αλλά και η
βραβευμένη από την Ακαδημία «Ιστορία
του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΒ΄σ.83
βεβαιώνει για το αντίθετο: "Η
ιστορική αλήθεια απέχει πολύ από τον
θρύλο. Ούτε στις 25 Μαρτίου αλλά και
ούτε και στις '21
που έγινε η πρώτη πολεμική
επιχείρηση βρισκόταν κανείς στην
Αγία Λαύρα. Σ'
εκείνον όμως που κατεξοχήν οφείλεται
ο θρύλος της Αγίας Λαύρας είναι ο
Γάλλος Ιστορικός Πουκερβίλ, που
έγραψε το 1824 την Ιστορία της
Ελληνικής Επαναστάσεως. Εκεί
περιγράφει με φανταστικές τελείως
λεπτομέρειες τη δοξολογία που έγινε
στην Αγία Λαύρα, τον λόγο που
εκφώνησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,
την ορκωμοσία των παλικαριών
κλπ.."») κλπ.
Ακόμη και το
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης έχει στα πτυχία και στα
έγγραφα του, για έμβλημα όχι την
εικόνα του Αριστοτέλη, θεμελιωτή
όλων των επιστημών και της λογικής,
αλλά ένα χριστιανικό σύμβολο σαν να
ήταν το ΑΠΘ εκκλησιαστικό
πανεπιστήμιο. Το ίδιο και σε άλλα
πανεπιστήμια, τα οποία μάλιστα είναι
γεμάτα σε κάθε χώρο τους με
θρησκευτικά σύμβολα.
4.
Τα θρησκευτικά δεν επιτρέπεται να
θεωρούνται μάθημα όπως η ταύτιση
κράτους εκκλησίας συνεπάγεται. Η
έννοια του Μαθήματος στο σχολείο,
συνίσταται αρχικά σαν υποχρέωση
του μαθητή να παρακολουθήσει και να
μάθει ένα τομέα της γνώσης ώστε στην
συνέχεια, αν κριθεί η φοίτηση και
επίδοσή του επαρκής, να αποκτήσει το
αντίστοιχο δικαίωμα με την
συμμετοχή του βαθμού και του
μαθήματος αυτού στην λήψη του
αντίστοιχου πτυχίου, ώστε να
διοριστεί στο δημόσιο (πολιτικό
δικαίωμα) ή να συνεχίσει σπουδές
ή ασκήσει κάποιο επάγγελμα (ατομικό
δικαίωμα). Έτσι λοιπόν δεν
επιτρέπεται να θεωρούνται μάθημα που
βαθμολογείται τα θρησκευτικά, αφού
ούτε υποχρέωση μπορεί να αποτελέσει
(όχι μόνο για δηλωμένους
ετερόδοξους, αλλά και για
χριστιανούς ορθόδοξους), αφού
σχετίζεται με τις θρησκευτικές
ελευθερίες, επειδή καλή επίδοση
προϋποθέτει αποδοχή θρησκευτικών
δογμάτων, αλλά ούτε και δικαιώματα
μπορεί να γεννά, αφού μέσω της
συμμετοχής του βαθμού των
θρησκευτικών στον γενικό βαθμό του
απολυτηρίου, μπορεί να προτιμηθεί σε
διορισμό κάποιος με καλύτερο βαθμό
στα θρησκευτικά αντί άλλου. Και σαν
υποχρέωση αλλά και σαν δικαίωμα τα
αποκλείει το σύνταγμα Αρ.13.1 Η
ελευθερία της θρησκευτικής
συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η
απόλαυση των ατομικών και πολιτικών
δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις
θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.»
Το ίδιο και στις αξιολογήσεις
των εκπαιδευτικών πρέπει να μην
προσμετρούνται τα πέραν του βασικού
πτυχίου «προσόντα» υποψηφίων για
κατάληψη θέσεων στελεχών που
σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με
δογματική επιλογή, παρά μόνο για
κατάληψη θέσης σχολικού συμβούλου
θρησκευτικών.
5.
Η απαλλαγή από το μάθημα των
θρησκευτικών των μη ορθόδοξων
χριστιανών, δεν συνιστά προστασία
των θρησκευτικών ελευθεριών, επειδή
η θρησκεία κατά το σύνταγμα και τις
διεθνείς συμβάσεις αποτελεί δικαίωμα
και όχι υποχρέωση. Επομένως η
απαλλαγή από το μάθημα των
θρησκευτικών με την υποχρέωση
απολογίας, δηλαδή της υποχρέωσης
δήλωσης άλλης δογματικής επιλογής,
συνιστά παραβίαση των θρησκευτικών
ελευθεριών αφού επί πλέον ο κάθε
άνθρωπος δικαιούται να αποκρύπτει
την όποια δογματική του επιλογή.
Δικαίωμα να μην αποκαλύψει την
δογματική του επιλογή έχει και ο
ορθόδοξος χριστιανός και επομένως
και γιαυτόν υπάρχει με την
υποχρεωτικότητα του μαθήματος ζήτημα
παραβίασης των θρησκευτικών του
ελευθεριών. Ίδιας φύσης παραβίαση
αποτελεί και η καταχώρηση του
θρησκεύματος στα σχολικό αρχείο,
όπως και η δήλωση θρησκεύματος στις
αιτήσεις συμμετοχής στις εισαγωγικές
εξετάσεις των στρατιωτικές σχολές.
6.
Οι γονείς έχουν κατά την Ευρωπαϊκή
Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το
δικαίωμα να καθορίζουν αυτοί τη
θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών
τους, με την αυτονόητη προϋπόθεση
ότι δεν έχει εκδηλωθεί διαφορετική
επιλογή από αυτά. Είναι όμως σε
όλους τους εκπαιδευτικούς γνωστές
περιπτώσεις γονιών, όπως και μαθητών
στα λύκεια ιδίως, που για αποφύγουν
τις όποιες αρνητικές συνέπειες
νομίζουν, αποφεύγουν να δηλώσουν
λόγους διαφορετικών δογματικών
επιλογών και έτσι συμμετέχουν παρά
την θέλησή τους τα παιδιά τους σε
ένα κατηχητικού χαρακτήρα μάθημα.
7.
Στις κρίσεις των εκπαιδευτικών για
κατάληψη θέσης στελέχους, ή
προϊσταμένου ή δ/ντή, η ταύτιση
κράτους εκκλησίας συμβάλλει στην
προώθηση εκπαιδευτικών που
εκδηλώνονται φιλοδογματικά. Πχ.
λυκειάρχης που θεωρεί πρώτο καθήκον
του σχολείου την καλλιέργεια της
θρησκευτικής συνείδησης, αν και
φυσικός στην ειδικότητα, και που σε
ανάκριση που του ανατέθηκε
καταχώρησε (1992) εναντίον του
διωκόμενου εκπαιδευτικού και την
κατηγορία «κατηγορήστε γιατί δεν
κάνετε το σταυρό σας», έγινε
σχολικός σύμβουλος φυσικών. Παρόμοια
φαινόμενα υπάρχουν ακόμη και στα
πανεπιστήμια, όπου με παρεμβάσεις
εκκλησιαστικών παραγόντων κρίνεται
επιλογή καθηγητών, όπως πχ. για
κατάληψη ακόμη και έδρας φυσικής,
που υποψήφιος καθηγητής παρουσίασε
στα προσόντα του και συστατική
επιστολή μητροπολίτη!!! Στις
συνεντεύξεις των εκπαιδευτικών για
την αξιολόγησή τους για δ/ντές
πολλοί εκπαιδευτικοί απαντώντας
φιλοδογματικά πετυχαίνουν συνήθως
την μέγιστη βαθμολογία, ενώ αντίθετα
όσοι είναι γνωστοί για τις απόψεις
τους ή απαντούν όχι αρεστά σε
θρήσκους κριτές, βαθμολογούνται
χαμηλά. Αρνητική επίσης μπορεί να
γίνει και η αξιολόγηση από τους
Δ/ντές εκπαιδευτικών που θα
υποστηρίξουν μαθητή όταν για
οποιοδήποτε λόγο παραβιάζονται στο
χώρο του σχολείου οι θρησκευτικές
του ελευθερίες (ευνόητο λοιπόν γιατί
σε σύλλογο που η πράξη του ακυρώθηκε
από την 3356/95 απόφαση του ΣΤΕ
υπήρξε εκπαιδευτικός που «δήλωσε ότι
δεν έχει γνώμη». βλέπε παρακάτω). Τα
παραπάνω αποτελούν την κύρια εξήγηση
και της πολύ μεγαλύτερης αναλογίας
θεολόγων, ή εκπαιδευτικών με δεύτερο
πτυχίο θεολογίας ή άλλους
θεολογικούς «τίτλους», σε θέσεις
στελεχών, προϊσταμένων και δ/ντών.
Κάποια χρόνια πριν, στο Νομό
Θεσ/νίκης και τους γύρω πέντε νομούς
όλοι οι Δ/νές Δ.Ε. εκτός ενός ήταν
θεολόγοι.
8.
Αποσιωπούνται επιστημονικές θεωρίες
όταν συγκρούονται με το χριστιανικό
δόγμα πχ. χρειάζεται ηρωισμό από τον
βιολόγο εκπαιδευτικό για να
παρουσιάσει στους μαθητές του την
θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπινου
είδους στο μάθημα της βιολογίας,
πέραν του ότι με παρέμβαση
πιθανότατα εκκλησιαστικών παραγόντων
εξαιρέθηκε από την
διδακτέα-εξεταστέα ύλη το αντίστοιχο
κεφάλαιο. Έτσι όμως το σχολείο
συμβάλλει στην διαμόρφωση μαθητών
αδιάφορων ή εχθρικών προς την
επιστημονική σκέψη και τον
ορθολογισμό, που αποτελούν τις
κύριες προϋποθέσεις της
πολιτισμικής, πολιτικής, κοινωνικής,
οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας
αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Μια
δημοσκόπηση που θα εξέταζε την σχέση
ανάμεσα στο βαθμό αποδοχής δογμάτων
και τον αριθμό των βιβλίων που
διαβάζονται, νομίζω ότι θα έδειχνε,
ότι αριθμός των βιβλίων που
διαβάζονται από τους Έλληνες είναι
αντίστροφος με τον βαθμό αποδοχής
δογμάτων.
Η μη προσήλωση
της εκπαίδευσης την αξία του
επιστημονικού ορθολογισμού, που
βρίσκεται στον αντίποδα των
θρησκευτικών δογμάτων και που γι
αυτό δεν αποτελεί το επίκεντρο της
παιδείας στην Ελλάδα, οδηγεί πολύ
πιθανόν επίσης και στην ρηχή γνώση
και στο «να πάρουμε το χαρτί» που
υποθάλπει εκτός άλλων και την
παραπαιδεία. Μέσα στο κλίμα αυτό του
σχολικού ανορθολογισμού ευδοκιμεί
και το φαινόμενο ένα μεγάλο ποσοστό
μαθητών να εμφανίζεται στο σχολείο
με κομποσχοίνια και ματόχαντρα. Μέσα
στα πλαίσια του θεοκρατικού και
θρησκόληπτου κράτους δεν είναι
εύκολη η αποδοκιμασία από τον
εκπαιδευτικό τέτοιων φαινομένων,
είτε από τον φόβο υπηρεσιακών
συνεπειών, είτε αντίδρασης
θρησκόληπτων γονιών ή οργανώσεων
(όπως η παρόμοια περίπτωση του
Μαθηματικού στο Γυμν. Αριδαίας),
προς μεγάλη ζημιά της Ελλάδας, γιατί
τέτοια φαινόμενα, όπως και η
«αστρολογία», τα «μέντιουμ» κλπ
υπονομεύουν τον πυρήνα του
ορθολογισμού που πρέπει να διέπει
την εκπαίδευση που αποτελεί την
προϋπόθεση για κάθε είδους ανάπτυξη
της χώρας.
9.
Λογοκρίνονται και έξω από το σχολείο
αντιδογματικές επιστημονικές
θεωρίες. Λίγα χρόνια πριν κρατικό
κανάλι λογόκρινε το ένα από τα
δώδεκα επεισόδια που παρουσίαζε την
εξέλιξη των ειδών της επιστημονικής
σειράς Cosmos με τον αστροφυσικό
Carl Sagan και λίγες βδομάδες πριν
πάλι κρατικό κανάλι ματαίωσε
προαναγγελμένη εκπομπή που
παρουσίαζε τεχνικές που μπορεί να
χρησιμοποιούνται στο άναμμα του
«αγίου φωτός» και στην «καιγόμενη
αλλά μη κατακαιγόμενη βάτο» που
αναφέρεται στην Π. Διαθήκη σαν θεϊκό
θαύμα.
10
.
Η ασυλία που αισθάνονται μερικοί
κυρίως από τους θεολόγους
εκπαιδευτικούς, που τους κάνει
ξεπερνώντας και τα αναλυτικά
προγράμματα για τα θρησκευτικά, να
τρομοκρατούν τις τρυφερές ψυχές των
παιδιών με παρουσίαση δογμάτων περί
«666» ή της εξίσωσης της νόμιμης
άμβλωσης με την ναζιστική γενοκτονία
ή άλλων παράλογων δογματικών απόψεων
κλπ. Η ελευθερία να απευθύνουν
μηνύματα στους μαθητές, και η
δογματική δραστηριότητα
εκκλησιαστικών παραγόντων στο χώρο
του σχολείου αποτελεί επίσης
αντιπαιδαγωγικό «έθιμο».
Αυτή η αίσθηση
ασυλίας, που στην πράξη έχουν οι
παράγοντες της εκκλησίας λόγω της
ταύτισης κράτους εκκλησίας οδήγησαν
και στα φαινόμενα σαπίλας που
καταγγέλλονται τελευταία, όπως αυτά
του μητροπολίτη, που δεν αρκέστηκε
στον μεγάλο ισοβίως μισθό μαζί με
περίθαλψη και στέγη που έχει, αλλά
φρόντισε με υπεξαίρεση και με
εκβίαση μάλιστα υφισταμένων του για
κάποια δις για τα γεράματά του. Η
κατάσταση αυτή υπονομεύει και την
εθνική οικονομία επειδή στην Ελλάδα
ένα πολύ μεγάλο τμήμα του εθνικού
πλούτου ανήκει στην εκκλησία και που
συνεχώς αυξάνει από τις δωρεές των
αφελών πιστών, αφορολόγητο μάλιστα
με αντισυνταγματικό νόμο (Αρ.4.5. Οι
Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς
διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα
με τις δυνάμεις τους), με δαπάνες
και εισπράξεις πιθανότατα χωρίς
θεωρημένα παραστατικά-άρα
συμβάλλοντας και στην
παραοικονομία-, με αδιαφάνεια στην
διαχείρισή της, σιωπηρή ασυλία των
άμεσων ή έμμεσων διαχειριστών της με
την «κάλυψη» που τους παρέχει η
ιδιότητα του κληρικού ή του
συνεργάτη της εκκλησίας, χωρίς καμιά
ελεγκτική αρμοδιότητα του ΣΔΟΕ ή
άλλου κρατικού οργάνου, παρόλο που
το ιερατείο μισθοδοτείται από τον
κρατικό προϋπολογισμό, και με
σημαντικό μέρος από τα «έσοδα»
παραγόντων που «διαχειρίζονται» την
τεράστια περιουσία της εκκλησίας να
καταλήγουν σε υπεράκτιες εταιρίες ή
στην Ελβετία, αποτελεί μια από
σπουδαιότερες αιτίες της οικονομικής
της καθυστέρησης της Ελλάδας.
11
.
Απώλεια πολύτιμων ωρών με τον
εκκλησιασμό και την προσευχή. Στα
λύκεια ιδιαίτερα, που συνήθως τα
μαθήματα κατεύθυνσης γίνονται τις
πρώτες ώρες, ο εντός ωρών
λειτουργίας του σχολείου
εκκλησιασμός, που γίνεται συνήθως
τις δυο πρώτες ώρες, αλλά και η
προσευχή, προκαλούν μεγάλη απώλεια
διδακτικών ωρών σε βάρος των άλλων
μαθημάτων.
12.
Η πραγματοποιούμενη καθημερινά και
αδιάλειπτα εδώ και πάνω από 150
χρόνια υποχρεωτική με Βασιλικό
Διάταγμα προσευχή, παρόλο που σήμερα
κατά το σύνταγμα, τους νόμους, και
την νομολογία είναι δικαίωμα και όχι
υποχρέωση, απαιτεί ηρωισμό από
μαθητές αλλά και εκπαιδευτικούς για
να την αρνηθούν. Επειδή κατά το
σύνταγμα (Αρ.25.1) όλοι οι δημόσιοι
λειτουργοί υποχρεούνται να
εξασφαλίζουν την ακώλυτη άσκηση των
δικαιωμάτων των Ελλήνων, άρα και του
δικαιώματος της θρησκευτικής
ελευθερίας, καμιά αναφορά σε
καλλιέργεια θρησκευτικής συνείδησης
δεν μπορεί να την μετατρέπει σιωπηρά
σε υποχρέωση. Η υποχρεωτική προσευχή
παραβιάζει και το χριστιανικό δόγμα
της «σωτηρίας», αφού η σωτηρία είναι
ατομική υπόθεση, ώστε να μην
δικαιούται καμιά πλειοψηφία άμεσα ή
έμμεσα μέσω της κρατικής επιβολής να
επιβάλει στην μειοψηφία την όποια
δογματική επιλογή της ώστε να
«σωθεί» συλλογικά η κοινωνία όπως
πχ. γίνεται με την υποχρεωτική
στράτευση, ούτε όμως θα βοηθηθεί να
κερδίσει την κατά το χριστιανικό
δόγμα σωτηρίας κάποιος αν υποχρεωθεί
να κάνει προσευχή, αλλά και ούτε
στον διαττάξαντα θα χρεωθεί στα
θετικά του κατά το χριστιανικό
δόγμα, αφού το «Ει τις θέλει οπίσω
μου ελθείν» συνεπάγεται την
συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές
και την αποδοχή των χριστιανικών
δογμάτων μόνο μετά από ώριμη και
ελεύθερη επιλογή και όχι με
οποιονδήποτε άμεσο ή έμμεσο
καταναγκασμό αλλά και χωρίς να
χρειάζεται οποιαδήποτε απολογία ή
αιτιολόγηση της τυχόν άρνησής, εκτός
του σεβασμού της δογματικής επιλογής
των άλλων.
13.
Οι συνεχείς διώξεις μαθητών και
εκπαιδευτικών, όπως πχ. η πρόσφατη
μαθηματικού του Γυμνάσιου Αριδαίας
που τιμωρήθηκε επειδή κριτίκαρε
στους μαθητές του την 4η
εντολή που αυτοπαρουσιάζεται ο θεός
σαν «ζηλιάρης και εκδικητικός που
εκδικείται όσους τον μισούν μέχρι 4η
γενιά» και που η κ. Υπουργός ζήτησε
την έφεση της απόφασης για επιβολή
μεγαλύτερης ποινής με εισήγηση
μάλιστα του τότε περιφερειάρχη,
φυσικού στην ειδικότητα, ή άλλη της
μείωσης της διαγωγής από τον σύλλογο
καθηγητών που επιβλήθηκε παλιότερα
σε μαθητή Γυμνασίου της Πάτρας που
αρνήθηκε να κάνει προσευχή μετά τον
ορισμό του ως αριστούχου για να
κάνει την καθημερινή προσευχή, όταν
ήρθε η σειρά του. («Αρνήθηκε
επιμόνως και χωρίς δικαιολογία να
απαγγείλει την προσευχή του
Σχολείου, αν και ήταν η σειρά του. Η
προσευχή απαγγέλλεται ανά εβδομάδα,
μετά από συναπόφασή τους με το
διευθυντή του Σχολείου, από όλους
τους αριστεύσαντες μαθητές της Γ΄
Γυμνασίου. Στην προσπάθεια να
μεταπεισθεί, παρενέβη μετά από
έγκριση του διευθυντή και ο πρόεδρος
της μαθητικής κοινότητας (15μελούς),
πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα». Από
εφημερίδα «ΠΟΝΤΙΚΙ» 29-6-95).
Αποσιωπούνται οι
σχετικές νομολογίες δικαστηρίων
ακόμη και των Ελληνικών, όπως του
Σ.Τ.Ε., που δικαιώνει διωχθέντες,
όπως του ανωτέρω μαθητή, που ακύρωσε
την μείωση από τον σύλλογο καθηγητών
της διαγωγής του σε επίμεμπτη για
συμπεριφορά σχετική με δογματικό
ζήτημα. Παρόλο που το σύνταγμα
(Αρ.25.1) επιβάλει ότι όλα τα
κρατικά όργανα υποχρεούνται να
διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και
αποτελεσματική άσκησή των
δικαιωμάτων των Ελλήνων, μεταξύ των
οποίων πρωτεύουσα θέση κατέχουν οι
θρησκευτικές ελευθερίες, και παρόλο
που παραβιάσεις των θρησκευτικών
ελευθεριών είναι σε όλους τους
υπεύθυνους γνωστό ότι είναι πολύ
πιθανό να συμβούν στον χώρο της
εκπαίδευσης, ουδέποτε κοινοποιήθηκε
από το Υπουργείο Παιδείας ή άλλο
αρμόδιο όργανο νομολογία ή οδηγίες
για την ακώλυτη και αποτελεσματική
άσκηση των δικαιωμάτων αυτών από
τους μαθητές, όπως πχ. η ανωτέρω
απόφαση 3356/95 του ΣΤΕ (όχι και
ιδιαίτερα καινοτόμα ούτε σύμφωνη με
τις πιο προωθημένες απόψεις για τις
θρησκευτικές ελευθερίες, που
εκδόθηκε από το ΣΤ΄ τμήμα του ΣΤΕ με
πρόεδρο τον κ. Αν. Μ. που μετά την
συνταξιοδότηση του οι ρεπόρτερ
πρόσφατα τον αναφέρουν σαν άμισθο
νομικό σύμβουλο του αρχιεπίσκοπου).
14.
Η ίδια κατάσταση διώξεων υπάρχει και
στην κοινωνία. Στα 1979 μηνύθηκαν
αυτεπάγγελτα για προσβολή της
επικρατούσας θρησκείας το Δ.Σ. της
ΟΛΜΕ και ο καθηγητής πανεπιστημίου
Α.Χ. ΚΑΖΕΠΙΔΗΣ συγγραφέας
του άρθρου «Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΑΙ
Ο ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΠΟΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ», λόγω της
δημοσίευσης του άρθρου στο
επιστημονικό περιοδικό της ΟΛΜΕ
«ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ». Ακόμη και
πρόσφατα απαγορεύτηκε με δικαστική
απόφαση η κυκλοφορία βιβλίου-κόμικς
με περιεχόμενο μη αρεστό σε
θρησκευόμενους. Συνεχείς είναι οι
διώξεις ετερόδοξων με τον μεταξικό
νόμο περί προσηλυτισμού, και
εκτίθεται διεθνώς η χώρα με τις
ακυρωτικές προσφυγές κατά των
διώξεων από Ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Παρόμοιο παράδειγμα είναι η μήνυση
της Δόμνας Σαμίου για τα σατυρικά
τραγούδια που τραγούδησε καθώς, οι
αντιδράσεις από παραεκκλησιαστικές
οργανώσεις εναντίον πίνακα σε έκθεση
ζωγραφικής, η «έξωση» του Αριστοφάνη
από την πλατεία των Σερρών και το
δημόσιο κάψιμο βιβλίων μη αρεστών σε
παραεκκλησιαστικές οργανώσεις με
παρουσία μάλιστα νομάρχη. Η αλυσίδα
τέτοιων γεγονότων δεν θα έχει
τελειωμό, αν δεν τεθεί τέρμα στην
ταύτιση-διαπλοκή κράτους-εκκλησίας.
15.
Η υπάρχουσα κατάσταση στο σχολείο
οφείλεται στην συνταγματική επιταγή
του άρθρου 16.2 για «ανάπτυξη της
θρησκευτικής συνείδησης» (Η
παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του
Κράτους και έχει σκοπό την ηθική,
πνευματική, επαγγελματική και φυσική
αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της
εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης
και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους
και υπεύθυνους πολίτες.).
Αποτελεί την συνταγματικού κύρους
στήριξη της παραβίασης των
θρησκευτικών ελευθεριών στο χώρο του
σχολείου. Αποτελεί ακόμη μια
απαράδεκτη κατά την γνώμη μου
συνταγματική αντίφαση, αφού με αυτό
το άρθρο το κράτος αναλαμβάνει το
καθήκον να συμβάλει στην διαμόρφωση
της προσωπικότητας του ανθρώπου σε
τομείς όπου άλλα θεμελιώδη (δηλαδή
μη αναθεωρήσιμα) όπως τα 5.1 και
13.1 αλλά και οι υπερισχύουσες
σχετικές διεθνείς συμβάσεις για τα
ατομικά δικαιώματα κατοχυρώνουν την
ελεύθερη ανάπτυξη της
προσωπικότητας. Αντιβαίνει ακόμη και
στο άρθρο 25.1 που επιβάλλει στους
δημόσιους λειτουργούς την ακώλυτη
άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων των
ανθρώπων.
Η διατύπωση με
κοινή αναφορά για εθνική και
θρησκευτική συνείδηση του αρ. 16.2
εξισώνει την εθνική με την
θρησκευτική συνείδηση και αυτό
οδηγεί στο χώρο του σχολείου εκτός
άλλων και στον κοινό πανηγυρικό
γιορτασμό θρησκευτικών μαζί με
εθνικές γιορτές. Αυτό νομίζω ότι
είναι επιζήμιο εθνικά λόγω του
συνεχώς αυξανόμενου αριθμού Ελλήνων
που αποδεσμεύονται συνειδησιακά από
το επικρατούν δόγμα ή από δόγματα
γενικά, γιατί έτσι υπονομεύει το
εθνικό τους φρόνημα. Ούτε είναι
επιτρεπτό οποιαδήποτε πλειοψηφία να
ταυτίζει την δογματική επιλογή της
με το έθνος και άρα να θεωρούνται
μειωμένου πατριωτισμού όλοι οι άλλοι
(«γραικύλοι» κατά τον κ.
Χριστόδουλο, χωρίς μάλιστα καμιά
αποδοκιμασία από αυτούς, που κατά
κύριο λόγο είναι θεσμικά υπεύθυνοι
για την ενίσχυση της εθνικής
συνείδησης). Προκαλεί επίσης την
άνιση μεταχείριση των μαθημάτων,
αφού σε αυτό στηρίχτηκε η κατοχύρωση
με την νομολογία του Σ. Επικρατείας
(πάλι με εισηγητή τον μετέπειτα
άμισθο νομικό σύμβουλο του
Αρχιεπίσκοπου) επαρκούς αριθμού ωρών
διδασκαλίας των θρησκευτικών, δηλαδή
σε 2 την βδομάδα, όπως συμβαίνει
σταθερά για πάνω από 150 χρόνια (ενώ
βασικά θετικά μαθήματα γίνονται σε
λίγες τάξεις και από 1 ώρα την
βδομάδα πχ. η Χημεία). Κανένα άλλο
μάθημα δεν έχει εξασφαλίσει τέτοια
συνταγματική κατοχύρωση.
16.
Μια απλή ματιά στις διάφορες χώρες
του κόσμου, και ιδίως σε αυτές με
παρόμοιες αντικειμενικές
προϋποθέσεις (όπως φυσικό πλούτο,
γεωγραφική θέση κλπ), αλλά και από
περιοχή σε περιοχή μέσα στην ίδια
χώρα, επιβεβαιώνει ότι όπου η
θρησκοληψία είναι μεγαλύτερη, και το
εκεί ιερατείο διατηρεί προνόμια μέσω
του κράτους και μέσω αυτού το
δικαίωμα της υποβολής στο δογματικό
διαποτισμό των νέων, εκεί υπάρχει
και η μεγαλύτερη καθυστέρηση,
πολιτισμική, πολιτική, κοινωνική,
οικονομική. Το ταυτισμένο με την
εκκλησία κράτος, όταν πχ. υποδέχεται
με τιμές αρχηγού κράτους «τίμια
λείψανα», ή «τίμιες ζώνες», ή άλλα
θρησκευτικά σύμβολα με συνοδεία
στρατιωτικών αγημάτων και το σχολείο
με τον κατηχητικό του χαρακτήρα
συμβάλλουν και στην θρησκοληψία,
αφού εκτός των άλλων καμιά φωνή
καταγγελίας της θρησκοληψίας δεν
μπορεί να ευδοκιμήσει στον δημόσιο
χώρο και στο σχολικό πλαίσιο και
αντί να καταγγέλλονται τέτοια
γεγονότα ενσωματώνονται στην
συνείδηση των νέων. Σε κάθε γωνιά
της χώρας είναι στημένη και μια
εισπρακτική μηχανή θρησκοληψίας
πάντα σε αντίθεση ακόμη και με τα
θεμελιώδη δόγματα του χριστιανισμού,
χωρίς καμιά καταγγελία από αυτούς
που σε άλλες περιπτώσεις ξεσήκωσαν
τον κόσμο όπως πχ. για την αναγραφή
του «Χ.Ο.» στις νέες ταυτότητες.
Την αρνητική αυτή
κατάσταση αποτυπώνει απόλυτα το
Ελληνικό «έθιμο» όποιος θέλει και
χωρίς καμιά άδεια από κρατικό όργανο
(ενώ και μια αποθηκούλα μέσα σε
ιδιόκτητο οικόπεδό χωρίς οικοδομική
άδεια κατεδαφίζεται με πρόστιμο
μάλιστα και ποινική δίωξη), να
χτίζει πλάι σε δρόμους ή όπου αλλού
θέλει συχνά με επικίνδυνο τρόπο
παρεκκλήσια, τα οποία καμιά δημόσια
υπηρεσία δεν διανοείται να
κατεδαφίσει (αντίθετα εξασφαλίζεται
η ηλεκτροδότησή και υδροδότηση
τέτοιων αυθαίρετων κατασκευών).
Ακόμη και όταν λόγοι διαπλάτυνσης
των δρόμων το επιβάλλουν καμιά
δημόσια υπηρεσία δεν τολμά να τα
κατεδαφίσει και έτσι παραμένουν
καταλαμβάνοντας και τμήμα του δρόμου
όπως πχ. στον δρόμο προς Περαία
Θεσσαλονίκης όπου το παρεκκλήσι που
παρέμεινε μετά την διαπλάτυνση του
δρόμου, καταλαμβάνει το μισό πλάτος
του ενός ρεύματος κυκλοφορίας στο
σημείο εκείνο, αντί να κατεδαφιστεί
ή μεταφερθεί. Παρόμοια στο χωριό
Γέφυρα του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου
υπάρχει παρεκκλήσι σύρριζα στον
ασφαλτοτάπητα της εθνικής οδού
αποτελώντας μεγάλο κίνδυνο.
Αυτή η
κατάσταση του Ελληνικού κράτους
είναι που κάνει ξένους
κοινωνιολόγους να διαπιστώνουν ότι
«η Ελλάδα τελεί υπό την δικτατορία
της κατά τίτλο ορθόδοξης εκκλησίας».
Για τους παραπάνω
τουλάχιστον λόγους νομίζω ότι πρέπει
με γενικές συνελεύσεις να
συζητήσουμε τα παραπάνω ζητήματα που
από χρόνια δεν τολμήσαμε να
αγγίξουμε, αλλά που οι τελευταίες
εξελίξεις επιβάλλον να
αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά.
Κεντρικό αίτημα στο χώρο της
εκπαίδευσης πρέπει να είναι ο
τερματισμός του κατηχητικού
χαρακτήρα της εκπαίδευσης με την
κατάργηση του «μαθήματος» των
θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια
εκπαίδευση και την καθιέρωση
μαθήματος επιλογής θρησκειολογικού
χαρακτήρα για την δευτεροβάθμια
εκπαίδευση, την διακοπή προσευχής,
θρησκευτικών τελετών στο χώρο του
σχολείου, της απόσυρσης θρησκευτικών
συμβόλων, απαλοιφή του θρησκεύματος
από το σχολικό αρχείο και ότι άλλο
επιβάλλει ο πλήρης χωρισμός
κράτους-εκκλησίας. Για την επίτευξη
αυτών πρέπει να ζητηθεί από τον
πολιτικό κόσμο, τους εκπαιδευτικούς
των άλλων βαθμίδων αλλά και την
Ελληνική κοινωνία, ο χωρισμός
κράτους εκκλησίας και η τροποποίηση
τουλάχιστον του Αρ.16.2 με την
απαλοιφή από αυτό της διατύπωσης «και
θρησκευτικής συνείδησης». Πρέπει
ακόμη να συμβάλλουμε με πρωτοβουλίες
στην προώθηση της σχετικής
αναθεώρησης του Συντάγματος που
μπορεί να αρχίσει το 2006, και που
δεν είναι καθόλου μακριά. Η
εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλει
τους εκπαιδευτικούς η κοινωνία, κατά
τις δημοσκοπήσεις η μεγαλύτερη
μεταξύ διαφόρων επαγγελμάτων,
επιβάλλει να συμβάλλουμε στον
διάλογο που αναγκαστικά αρχίζει στην
ελληνικά κοινωνία για τον χωρισμό
κράτους εκκλησίας και την άρση του
κατηχητικού χαρακτήρα της
εκπαίδευσης. Επειδή ο χώρος με τις
δυσμενέστερες επιπτώσεις της
ταύτισης κράτους εκκλησίας είναι η
εκπαίδευση, από τον χώρο των
εκπαιδευτικών πρέπει και να αρχίσει
ο διάλογος για τον χωρισμό για να
έχει την καλύτερη προοπτική.
Συζήτηση των
παραπάνω ζητημάτων δεν πρέπει να
θεωρηθεί προσβολή των θρησκευτικών
επιλογών κανενός, γιατί όταν τέτοιες
επιλογές υπονομεύουν το κοινό
συμφέρον, επιβάλλεται για το δημόσιο
συμφέρον, δηλαδή το κοινό συμφέρον
όλων των πολιτών, να υπόκεινται σε
κριτική με στόχο την μεταβολή
τέτοιων επιλογών. Πχ. εάν ο
μοναχισμός έπαιρνε υπερβολικές
διαστάσεις βάζοντας σε κίνδυνο την
υπόσταση της χώρας, όπως παλιότερα
έγινε στα χρόνια της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας, η κοινωνία και πολύ
περισσότερο η δημοκρατική κοινωνία
θα πρέπει να αντιδράσει με στόχο να
περιορίσει την έκτασή του. Το ίδιο
αν τυχόν από λόγους θρησκοληψίας η
πλειοψηφία των αγροτών αντιμετώπιζε
με λιτανείες την ανομβρία και όχι με
κατάλληλα τεχνικά αρδευτικά έργα,
ζημιώνοντας έτσι την εθνική
οικονομία. Η κοινωνία μας δικαιούται
αλλά και υποχρεούται να καταγγείλει
την θρησκοληψία αυτή και να
επιδιώξει τον περιορισμό της. Σε
τίποτα δεν θα υστερεί η
θρησκευτικότητα των πιστών, αν δεν
συμβάλει το κράτος σε αυτήν, αλλά θα
στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε
όσους αποδέχονται τα αντίστοιχα
δόγματα. Η θρησκευτικότητα των
πιστών τότε θα γίνει πιο συνεπής με
τα δόγματα του χριστιανισμού πιο
γνήσια και λιγότερο υποκριτική.
Ακόμη κι αν
δεχτούμε ότι η πλειοψηφία δεν
επιθυμεί χωρισμό κράτους εκκλησίας,
(πράγμα που δεν συμβαίνει, όπως
δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις),
στην Δημοκρατία η πλειοψηφία,
οσονδήποτε μεγάλη κι αν είναι, δεν
έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στην
μειοψηφία την οποιαδήποτε δογματική
επιλογή της. Στην δημοκρατία η
πλειοψηφία έχει το δικαίωμα αλλά
κυρίως την υποχρέωση να
διαχειρίζεται-υπερασπίζεται το κοινό
συμφέρον όλων, που το υπηρετεί
καλύτερα από κάθε άλλη λύση ο πλήρης
χωρισμός κράτους εκκλησίας. Το ίδιο
όπως πχ. η πλειοψηφία του κοινοτικού
συμβουλίου ενός χωριού, δεν έχει το
δικαίωμα να αποφασίσει την
υδροδότηση μόνο των σπιτιών της
πλειοψηφίας. Έχει το δικαίωμα αλλά
και την υποχρέωση να επιλέξει το
είδος των σωλήνων, το τιμολόγιο
(κοινό για όλους) κλπ. Αυτά τα
αυτονόητα δεν πρέπει να ξεχνιούνται.
Το σύνταγμα περιλαμβάνει πολλές
διατάξεις περιοριστικές της
πλειοψηφίας και προστασίας των
μειοψηφιών. Η συνέχιση της
υπάρχουσας κατάστασης, ούτε σαν
συνέχιση εθιμικού δικαίου μπορεί να
δικαιολογηθεί, αφού κανένα έθιμο δεν
μπορεί να ακυρώνει το σύνταγμα και
τις υποχρεώσεις που απορρέουν από
διεθνείς συμβάσεις. Το κράτος επειδή
υλοποιεί συλλογικές υποχρεώσεις και
δικαιώματα, δεν επιτρέπεται να
αναλαμβάνει τέτοια, αν αυτά
σχετίζονται με θρησκεία, γιατί έτσι
έμμεσα μεταβιβάζονται αυτές οι
υποχρεώσεις ή τα δικαιώματα στους
πολίτες, όπως πχ. με τις δαπάνες
υπέρ δογμάτων πχ. μισθοδοσία
κληρικών κλπ, αφού έτσι
εξαναγκάζεται όποιος δεν θέλει να
συμβάλλει στα οικονομικά είτε του
συγκεκριμένου δόγματος είτε κάθε
δόγματος, μέσω τις άμεσης και
έμμεσης φορολόγησής του να
αναλαμβάνει χωρίς την θέλησή του
υποχρέωση απέναντι σε θρήσκευμα.
Είναι επίσης
αδικαιολόγητος ο φόβος ότι με τον
χωρισμό κράτους εκκλησίας θα
ζημιωθεί η ορθόδοξη παράδοση, αφού
σε τίποτα δεν έχει πραγματικά
ωφεληθεί από την ταύτιση. Το
αποδεικνύουν το γεγονός ότι σε
τίποτα δεν έχει ζημιωθεί η
αντίστοιχη παράδοση, άλλων δογμάτων
στην Ελλάδα που δεν στηρίζονται και
στα κρατικά δεκανίκια, όπως
καθολικών, παλιοημερολογητών,
μαρτύρων γιαχβέ, κλπ. Ούτε και οι
αιώνες της μη ύπαρξης ελληνικού
κράτους συνέβαλλαν στον οποιοδήποτε
κλονισμό της ορθόδοξης παράδοσης,
αλλά και κάθε άλλης προχριστιανικής
παράδοσης που επιβίωσε μέχρι σήμερα
επειδή αυτό αποτελούσε επιθυμία της
κοινωνίας. Το ίδιο αποδεικνύει και η
διατήρηση της ορθόδοξης παράδοσης
των Ελληνικών κοινοτήτων του
εξωτερικού σε διάφορες χώρες όπου
δεν έχουν καμιά κρατική υποστήριξη.
Από την ταύτιση-διαπλοκή κράτους
εκκλησίας έχουν ωφεληθεί μόνο όσοι
προσήλθαν στην εκκλησία από
προσωπικές φιλοδοξίες εξουσίας,
πλουτισμού ή λόγω της κάλυψης σε
έκνομες δραστηριότητες που τους
προσφέρει η ταύτιση αυτή και όσοι
για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας
χρησιμοποίησαν την εκκλησία.
Αν λοιπόν παρά
τους παραπάνω λόγους, δεν κουνηθεί
φύλλο στο κλάδο των εκπαιδευτικών,
και περάσει και η ευκαιρία της
συγκυρίας αυτής, δεν θα ήμαστε
επιπλέον και αξιόπιστοι όταν
προβάλλουμε εκπαιδευτικά αιτήματα,
και θα πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο
σε διεκδίκηση κάποιου επιδόματος ή
χρηματικών αυξήσεων και μείωσης του
ωράριου μας, μεταπίπτοντας από
εκπαιδευτικοί λειτουργοί σε απλούς
υπάλληλους.
«Όσοι το
χάλκεον χέρι βαρύ τού φόβου
αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας
έχωσι. Θέλει αρετή και τόλμην η
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Συναδελφικά-
αγωνιστικά
(*)Ποίημα της
Κινέζας, Νίκης Χου Κάϊ, για τον
Ελληνοκλασσικό Πολιτισμό
(Από την εκπομπή της ΕΤ3 «μια
Ελληνίδα στη Σαγκάη/19-3-2005»:
Από την πρώτη
μέρα που πάτησα στο έδαφό σου, εγώ
μια ονειροπόλα Κινέζα, Ελλάδα
αισθάνθηκα να βυθίζομαι στην
κληρονομιά σου. Όταν σήκωσα το
κεφάλι ένας λαμπερός κεραυνός
χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν η
Ακρόπολη !!! Στον ουρανό της Αθήνας,
το μεγαλοπρεπές σώμα της στέκετε
ορθό σαν ένας ουράνιος βασιλιάς.
Μήπως αυτός ο
βασιλιάς μεταφέρει το πνεύμα από τον
ουρανό στους ανθρώπους; Μήπως αυτό
το πνεύμα καλλιεργεί την ψυχή του
λαού σου δημιουργώντας αδιάκοπα το
μεγάλο πολιτισμό σου από την δύση
στην ανατολή, από την Ελλάδα στην
Κίνα;
Όταν χαμήλωσα το
βλέμμα μου ένας άλλος λαμπρός
κεραυνός χτύπησε τα μάτια μου. Ήταν
οι τάφοι της Βεργίνας με τους
απίστευτους θησαυρούς σου, τα
αφάνταστα αριστουργήματά σου !!! Θα
ήθελα να σηκώσω το βλέμμα ξανά και
ξανά, να χαμηλώσω το βλέμμα ξανά και
ξανά, να ψάξω κάθε γωνιά σου, θα
ήθελα να θαυμάσω κάθε κομμάτι του
πολιτισμού σου.
Σε παρακαλώ
Ελλάδα, εγώ μια Ελληνολάτρισσα
Κινέζα, πέσμου πόσους ακόμη
θησαυρούς κρύβεις; Ελλάδα δε θέλω να
σου πω αντίο. Ήρθα Ελλάδα στην
αγκαλιά σου, στην βαθιά θάλασσά σου.
Είναι η θάλασσα της αγάπης, η
θάλασσα της φιλίας, είναι η θάλασσα
της καρδιάς με τα συναρπαστικά της
κύματα, ποτέ πια δεν θα μπορέσω να
την αποχωριστώ, χωρίς αυτήν το σώμα
μου θα χαθεί για πάντα !!!
Ήρθα Ελλάδα στην
αγκαλιά σου, στην απέραντη ομορφιά
σου, στην ομορφιά της Ιστορίας σου,
στην ομορφιά της ψυχής, ποτέ πια δεν
θα μπορέσω να ζήσω μακριά από την
ομορφιά σου.
Ήρθα Ελλάδα στην
αγκαλιά σου, στο μεγάλο σου πνεύμα,
είναι το πνεύμα του πολιτισμού, το
πνεύμα της Ελευθερίας, είναι το
πνεύμα της δημιουργίας, δίχως αυτό η
ψυχή μου θα μαρανθεί.
Ελλάδα δεν θέλω
να σου πω ποτέ αντίο, θα ζούμε μαζί
για πάντα, με την αγάπη μας, με τις
αναζητήσεις μας, με τα όνειρά μας.
Αγαπητή / αγαπητέ
φίλη/φίλε χαίρε,
θέλω να ελπίζω ότι έχω την κατανόησή
σου, με τα μηνύματα που κατά καιρούς
σου στέλνω αν και πιθανότατα δεν
γνωριζόμαστε προσωπικά. Το κάνω
γιατί πιστεύω ότι στην κοινωνία και
πολύ περισσότερο στην δημοκρατική
κοινωνία, όλοι έχουν δικαίωμα αλλά
κυρίως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, όταν κατά την
γνώμη τους κάτι αφορά το ΚΟΙΝΟ συμφέρον,
να απευθύνονται στους άλλους, ακόμη
και σε όλους τους άλλους, αυτό υποδηλώνει
και το αρχαιοελληνικό "τίς βούλεται
αγορεύειν;" στην εκκλησία του δήμου.
Αυτό πιστεύω ότι ήταν κυρίως η αιτία
που στα χρόνια της Ελληνοκλασσικής
εποχής δημιούργησε αυτόν τον πολιτισμό,
τον ΕΛΛΗΝΟΚΛΑΣΣΙΚΟ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ, στην
πολιτική, την επιστήμη και σε όσους
τομείς υπηρετούν πραγματικά το κοινό
συμφέρον και όχι μόνο θαυμάζεται από
ολόκληρο τον κόσμο αλλά και έχει με
τον ένα ή το άλλο τρόπο, λίγο ή πολύ
ενσωματωθεί στον πολιτισμό και στους
θεσμούς σε κάθε χώρα. Η μεγάλη
πνευματική κρίση της ανθρωπότητας
εμφανίστηκε όταν οι λαοί της περιοχής
μας εξαναγκάστηκαν ή ανέχτηκαν να
απομακρυνθούν από την άμεση
δημοκρατία της Ελληνοκλασσικής εποχής,
και άρχισε να ξεπερνιέται όταν
επανεμφανίζεται ο δημοκρατικός
διάλογος με την αναγέννηση . Αντίθετα
ο πολίτης ο αδιάφορος για τα κοινά
δεν θεωρούνταν την Ελληνοκλασσική εποχή
πρότυπο προς μίμηση. Απόηχος αυτής
της αντιμετώπισης του "ιδιώτη" είναι
και η ερμηνεία στα αγγλικά της λέξης
idiot= βλάκας.
Αν παρελπίδα σε
ενοχλούν για οποιονδήποτε λόγο, τα
μηνύματα, ζητώ συγνώμη και αν στείλεις
ένα μήνυμα περιλαμβάνοντας τουλάχιστον
στο ΘΕΜΑ του μηνύματος το "ΔΙΑΓΡΑΦΗ
ΑΠΟ ΛΙΣΤΑ ΑΠΟΔΕΚΤΩΝ", αφού σου στείλω
ένα επιβεβαιωτικό, θα γίνει οριστική
διαγραφή από την λίστα των αποδεκτών.
Η επιβεβαίωση γίνεται γιατί κατά
καιρούς ζητούνται διαγραφές από
πλαστά email χωρίς γνώση του κατόχου
τους. Δεν χρειάζεται καμιά άλλη
αποστολή αν το μήνυμα με το αίτημα
της διαγραφής με αυτόν το τρόπο
αποδειχθεί γνήσιο, όταν δηλαδή δεν υπάρξει
μήνυμα διάψευσης.
Την ηλεκτρονική
σου διεύθυνση αν δεν είναι κάπου
δημόσια καταχωρημένη από όπου την
αντέγραψα, πιθανότατα θα
περιλαμβανόταν σε αποδέκτες κάποιου
μηνύματος που έλαβα παλιότερα.
Αν συμφωνείς με
τα μηνύματα αυτά προωθείστε τα σε
φίλους και γνωστούς ή στείλτε μας τα
email τους για να τα στείλουμε εμείς.
Και έτσι μπορεί να σπάσει η βαριά
σιωπή των 1.700 χρόνων που
τραυμάτισε βαριά τον Ελληνοκλασσικό
πολιτισμό-ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ και μαζί με
αυτόν και το κοινό συμφέρον των
ανθρώπων.
Μια απλή ματιά
στις διάφορες χώρες του κόσμου και
ιδίως σε αυτές με παρόμοιες
αντικειμενικές προϋποθέσεις (όπως
φυσικό πλούτο, γεωγραφική θέση κλπ),
και ειδικά της Ευρώπης, ακόμη και μέσα
στο ίδιο κράτος από περιοχή σε περιοχή,
δείχνει ότι όσο περισσότερο θρησκόληπτοι
είναι οι κάτοικοι ενός κράτους,
δηλαδή όσο πιο μακριά είναι από τον
επιστημονικό ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ, τόσο πιο καθυστερημένο
είναι το κράτος αυτό κοινωνικά,
πολιτισμικά, πολιτικά, οικονομικά
κλπ, γιατί η θρησκοληψία που κατοχυρώνει
και διαιωνίζει τα προνόμια του ιερατείου
και που γιαυτό τα διάφορα ιερατεία
την υποδαυλίζουν, παράγει ανθρώπους
αδιάφορους ή και εχθρικούς προς την
επιστημονική γνώση και την πρόοδο. Παράγει
ακόμη ανασφαλή άτομα που ένα σημαντικό
μέρος της συνείδησής τους
απασχολείται μόνιμα από την επιθυμία
τους να κερδίσουν την εύνοια του
προστάτη θεού, μέσω φυσικά του ιδιοτελούς
ιερατείου που υποδαυλίζει αυτόν τον
φόβο, για να έχουν μόνιμα ανάγκη την
"μεσολάβησή" του.
Τα αποστελλόμενα
μηνύματα κατά καιρούς υπηρετούν αυτόν
τον σκοπό, κριτικάροντας τον θρησκευτικό
παραλογισμό.
Παραμένω πάντα
προσηλωμένος στο "ενδέχεται και
άλλως έχειν"(=μπορεί να έχουν τα
πράγματα και διαφορετικά από ότι
νομίζω), γιαυτό κάθε κριτική για τα
μήνυμα μου, είναι καλοδεχούμενη και
θα αποσταλεί με επόμενο σχετικό
μήνυμα, με μόνη επιφύλαξη(για τεχνικούς
λόγους) την έκταση της.
Ευχαριστώ ακόμη
τον ιδιοκτήτη του Freemail.gr για
την δυνατότητα αυτή που παρέχει με
την φιλοξενία που προσφέρει.
Τελευταία
αποστέλλονται email που είναι
εμφανές(μια ένδειξη αποτελούν και οι
αγγλοφωνες ενδείξεις που περιέχουν)
ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον
ορθολογισμό που υπερασπιζόμαστε αλλά
φαίνεται να έχουν αποστολέα δικά μας
email.
Στόχος προφανής
να συκοφαντηθούν, μέσω του περιεχομένου
των μηνυμάτων αυτών τα email μας και
έτσι να μην ανοίγονται για να
διαβάζονται, ή να προκαλούν αιτήσεις
διαγραφής από την λίστα των αποδεκτών
μας ή να καταχωρούνται σαν spam τα
email μας. Αν υπάρχει αμφιβολία για
την προέλευση παρόμοιων email,
παρακαλώ προωθήστε τα στα
epikouros2000@freemail.gr,
epikouros2004@yahoo.gr,epikouros2004@gmail.com
και έτσι θα φανεί αν είναι κάλπικα.
Το άνοιγμα τέτοιων μηνυμάτων δεν
προκαλεί βλάβη στον Η/Υ. Αντίθετα
ίσως προκαλεί βλάβη το άνοιγμα των
προσαρτημένων αρχείων τους, εάν περιέχουν
ιούς.
Το αρχείο αυτό θα
είναι αναρτημένο και στις ιστοσελίδες: