Η εποικοδομητική κριτική δεν είναι μόνο η αρνητική κρητική. Δεν νομίζω στην καλύτερη ή χειρότερη περίπτωση να βγαίνουν λογικά συμπεράσματα μέσα από ακραίες καταστάσεις. Προφανώς οι έννοιες ακμή και παρακμή είναι δεόντως σχετικές και θεμελιώνουν την αρχή: «παν μέτρον άριστον». Ωστόσο είναι αδιανόητο να γίνει ντεφάκτο διαχωρισμός μεταξύ ακραίου και μη ακραίου. Αφού η άκρη είναι σημείο κάθε αρχής και τέλους. Διαμεσολαβούντος, του, «τα πάντα ρεί», καταλήγουμε στη λογική της «σχετικότητας». Προφανώς δεν είναι το συλλογικά ιδανικότερο, το να υποστηρίζει κανείς μόνο τις «σωστές» ιδέες του, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις «λανθασμένες» του εταίρου. Γεγονός που θα σήμαινε άρνηση της λογοκρισίας.

Ο Νίτσε διακήρυξε ότι « ο θεός πέθανε». Ο Χίτλερ το πίστεψε και προσπάθησε να τον αντικαταστήσει. Τόσο ο πρώτος, όσο και ο δεύτερος, επέπεσαν στο κενό, όπως και τόσοι άλλοι. Για αρκετούς ο θεός είναι πεθαμένος. Η πλειοψηφία όμως του πληθυσμού του πλανήτη Γη παραδέχεται ότι αυτός υπάρχει, σαν Χριστός, σαν Μωάμεθ, σαν Βούδας σαν Ιεχωβά, κ.τ.λ. Σχετική αλήθεια. Δεν υπάρχει θεός κι όμως υπάρχει. Όσο αφορά το νόημα της αλήθειας, δεν μπορούμε να αρκεστούμε μόνο σ΄ αυτά που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας και να θεωρούμε μοναδικά ιδανικά αυτά που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας. Η αρχή, «η αλήθεια είναι μια»,δεν είναι ολοκληρωμένη έννοια, αφού μια τέτοια αρχή θα ερχόταν σε αντίφαση με την επιστημονικά αποδεδειγμένη πλέον αρχή της σχετικότητας. θα καταργούσε τη θέση και την αντίθεση. Η απόλυτη αλήθεια σταματάει την κίνηση. Δεν πρέπει να απορούμε λοιπόν γιατί ένας Ευρωπαίος δεν μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει έναν Αμερικάνο σε πολλά θέματα κουλτούρας και κοινωνικής συμπεριφοράς κι ένας Αμερικάνος τον Ευρωπαίο. Γιατί επετέθησαν οι Αμερικάνοι στο Ιράκ. Γιατί οι ισλαμιστές μετατρέπονται σε ζωντανές οβίδες, οι Σουνίτες σκοτώνουν τους Σιίτες. Η αλήθεια είναι μια σχετική έννοια που η αναζήτηση της μπορεί να γίνεται στα επί μέρους των αναρίθμητων καθημερινά τεκταινομένων. Φυσικά και έχουν λυθεί επιστημονικά αυτά τα ερωτήματα και δεν περιορίζονται σε φιλοσοφικές μόνο θεωρίες. Όταν ένα συγκεκριμένο γεγονός δεν γίνει παραδεκτό λόγο ελλειμματικής κρίσης ή λόγο παραπληροφόρησης από ένα άτομο ή από μια κοινωνία σαν νόημα δεν ισχύει.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, θετική ή αρνητική, η κρίση ατομική ή κοινωνική δεν μπορεί να ταμπουρώνεται πίσω από το απόρθητο τοίχος της μοναδικότητας. Αφού κάθε μοναδικότητα είναι συνέχεια μιας άλλης «μοναδικότητας». «Τα μνήματα είναι γεμάτα από αναντικατάστατους». «Το κόμμα δεν κάνει ποτέ λάθος» είχε πει ο Στάλιν και εννοούσε τη δύναμη της συλλογικής κρίσης. Όπως όμως απόδειξε η Ιστορία ποτέ δεν λειτούργησε σωστά το κόμμα. Και στο τέλος δεν έφταιγε η θεωρία αλλά η λανθασμένη κρίση.

Έτσι, δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε, ότι ο σημερινός πολεμοκάπηλος G. W. Bush, είναι ο «μέγας»Αλέξανδρος των ΗΠΑ. Αφού ο Αλέξανδρος απέβλεπε στην τότε παγκοσμιοκρατία με τους πολέμους και τη βία των όπλων, πράγμα που επαναλαμβάνει ο Bush με τη σειρά του με τα ίδια μέσα, δηλαδή τους πολέμους και τη βία.

Ο Αλέξανδρος «μετέφερε» μαζί του τον ελληνικό πολιτισμό, αν και σαν πρόσωπο ήταν βάρβαρος και δεν είχε εκλεγεί όπως ο Bush δυο φορές, μια πριν και μια μετά τον πόλεμο, από το λαό. Ήταν από γεννησιμιού βασιλοπαίδι. Και ο Bush δεν πάει μόνο να αρπάξει τα πετρέλαια, «μεταφέρει» μαζί του δυτικό πολιτισμό που εκπορεύεται από τον ελληνικό πολιτισμό. Καταργεί δικτατορίες, τις αντικαθιστά με δημοκρατία που έχει λίκνο της την Ελλάδα. Και στο κάτω, κάτω, αν και καλιφορνήτης «κάου μπόι» δεν έβγαλε το πιστόλι να σκοτώσει τον Kolin Pauell για προδότη όπως δολοφόνησε ο «μέγας» Αλέξανδρος τον Φιλώτα.

Γιατί λοιπόν να είναι Αλέξανδρος ο Μακεδόνας για τους Έλληνες, ο Ναπολέων για τους Γάλλους, «μεγάλοι» και να μην είναι το ίδιο και ο Bush για τους Αμερικάνους;

Κάτω από αυτό το πνεύμα έβγαλαν το καπέλο τους στον Bush όσοι το έβγαλαν και όχι να χαιρετίσουν την πολιτική των ΗΠΑισραήλ δια πυρός και σιδήρου.

Το κομμάτι αυτό το έγραψα επειδή άκουσα σε μια συζήτηση, που ο ίδιος δεν συμμετείχα, κάποιος να λέει.

«Για κοίτα ρε φίλε εκείνοι που κατηγορούσαν χθες τον Bush για δολοφόνο σήμερα του βγάζουν το καπέλο».

Ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε στην τελευταία προσπάθεια βίαιης παγκοσμιοποίησης και σε κάποια στιγμή θα μπουν τα πράγματα στη λογική σειρά της σχετικότητας όπου όλοι θα έχουν δίκιο ταυτόχρονα και δεν θα έχουν. Θα αναγκαστούν να προχωρήσουν από κοινού ειρηνικά να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πληθυσμιακή κρίση της ανθρωπότητας πάνω στο στενό πλανήτη Γη.

MAGEIRAS

metanastis@t-online.de