η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

22.02.02, ο Μπους στο Βερολίνο

Μια ιστορική συνέχεια για εκείνους που έχουν τρίτο μάτι και βλέπουν πίσω από την πλάτη.

Η μεγάλη Ρώσικη Επανάσταση του 1917, δεν έγινε από τους Μπολσεβίκους, τουλάχιστο όχι μόνο από τους Μπολσεβίκους. Στην ουσία, ο βασικός ηγέτης, δεν υπήρξε ο θεωρητικός Λένιν, αλλά ο πράκτορας των εβραίων, Σιωνιστής Τρότσκι με τα είκοσι εκατομμύρια σε χρυσό δολάρια στη τσέπη του.

Όταν έγιναν γνωστά στο Τσάρο της Ρωσίας, «Τα Πρωτοκόλλα των Σοφών της Σιών», που δεν καθόριζαν κάτι το καινούργιο, αλλά ταξινομούσαν κατά ένα τρόπο με λεπτομέρειες, τους από αρχαιοτάτων χρόνων αντικειμενικούς στόχους των σιωνιστών για την κατάκτηση της παγκόσμια εξουσίας, με όπλο το χρήμα, και βρήκε μέσα στα κείμενα αυτά τη φράση: « Ένας βασιλιάς θα επικρατήσει πάνω στη Γη, ο βασιλιάς, Δαβίδ». Ο Τσάρος, έγινε ο πρώτος διώκτης των εβραίων της Ρωσίας. Δολοφόνησε εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς και δεν τους άφηνε να πατήσουνε σε χλωρό κλαδί.

Ο σκοπός και στόχος του Τρότσκι, σταλμένος από τις εβραϊκές εταιρείες των ΗΠΑ, ήταν να βοηθήσει οργανωτικά και οικονομικά, την ονομαζόμενη στην Ιστορία «Προλεταριακή Επανάσταση των Μπολσεβίκων» που υπέφεραν κάτω από την άγρια οικονομική εκμετάλλευση και τη μοναρχική βία του Τσάρου.

Στην πορεία της επανάστασης, ο Τσάρος και η οικογένεια του δολοφονήθηκαν από Ουκρανό εβραίο. Στη νέα προλεταριακή κυβέρνηση ο Τρότσκι ανέλαβε την αρχηγία του Κόκκινου Στρατού και διόρισε τους κομισάριους του 80% από εβραίους. Μέχρι εδώ οι εβραίοι είχαν πράξει το καθήκον τους απέναντι στους συμπολίτες τους που δολοφονούνταν από το Τσάρο, αλλά ταυτόχρονα είχαν βοηθήσει και τον ρωσικό λαό να απαλλαγεί από τη βία του.

Όταν όμως ο Τρότσκι σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή μετά την επανάσταση τόλμησε να προτείνει την παγκόσμια επέκταση της. Η παράλογη εκείνη συμπεριφορά του δημιούργήσε υπόνοιες και έπεσε στη δυσμένεια του Στάλιν. Όταν εκείνος ανακάλυψε ότι ο Τρότσκι δεν είχε έρθει μόνο να ανάψει τη φωτιά της επανάστασης, αλλά ήταν υπεύθυνος και να τη σβήσει, χωρίς να βγάλει τα άπλυτα στη φόρα τον καταδιώκει σαν πολιτικό αντίπαλο. Η αλεπού ο Τρότσκι προλαβαίνει να φύγει στη Τουρκία, μετά από αρκετά χρόνια να μετοικήσει στο Μεξικό όπου δολοφονείται από τον υπηρέτη του. Η Ιστορία, όπως είναι γραμμένη σήμερα, αφήνει να νοηθεί, ότι πίσω από τη δολοφονία αυτή βρισκόταν ο Στάλιν. Δεν είναι όμως πρώτη φορά, που μεγάλη πράκτορες δολοφονήθηκαν από τους δημιουργούς τους.

Στις κρίσιμες στιγμές ο Στάλιν γίνεται αμείλικτος. Δολοφονεί εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και στελέχη του κόμματος που είχαν τροτσκιστική τοποθέτηση, περισσότεροι εβραίοι, αλλά χωρίς ωστόσο να το ανακοινώσει, ότι κυνηγάει τους εβραίους. Έτσι η βιαιότητα αυτή μένει στην Ιστορία σαν «Σταλινική Εποχή.» Μολαταύτα μέχρι σήμερα δεν έπαψαν να υπάρχουν τροτσκιστικά ιδεολογικά κινήματα για την παγκόσμια επανάσταση.

Τελικά αυτή η βίαιη εξουσία του Στάλιν σώζει περιστασιακά την «Επανάσταση των Μπολσεβίκων» η οποία θα κρατήσει πενήντα χρόνια για να καταβληθεί από νέες εσωτερικές και εξωτερικές επεμβάσεις.

Απαρχής οι εξωτερικοί επεμβασίες είναι η συμμαχία των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών και από την άλλη οι Σιωνιστές με το άστρο του Δαβίδ, που ελέγχουν τις μεγαλύτερες Τράπεζες της εποχής και δεν δέχονται μια οποιαδήποτε δικαιότερη κοινωνική λύση πέρα από αυτή που οι ίδιοι προτείνουν. Η κάθε μια από τη πλευρά της ξέρει, ότι ο στόχος της άλλης είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Κι όμως λόγο της κοινής αναγκαίας συμμαχίας, να καταπολεμηθεί η μπολσεβίκικη εξουσία, οι καυγάδες αντιπαλότητας ενδόμυχα υπάρχουν, αλλά δεν βγαίνουν στη φόρα.

Το σιωνιστικό κεφάλαιο συγκεντρώνεται στην Ν. Υόρκη. Οργανώνει διεθνές ιχνευμονικό δίκτυο ελέγχου Τραπεζών. Δημιουργούνται τα περίφημα λόμπι, που προκαθορίζουν και προωθούν κυβερνήσεις. Στις μέρες μας είναι εκ των προτέρων κυβερνήσεις. Οι δύο αυτοί συνεταίροι, που μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούνε, Αγγλοσάξονες Προτεστάντες και Σιωνιστές οργανώνουν από κοινού τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο την υποταγή των κρατών της Ευρώπης στα χέρια τους και τη διάλυση της εξουσίας των Μπολσεβίκων.

Ο Χίτλερ, επιλέγεται, ως ο ικανότερος της εποχής και τον χρηματοδοτούν. Ο ίδιος δεν γνωρίζει ποίοι τον ελέγχουν: Η περίπτωση μοιάζει σαν εκείνον που του χαρίζουν ένα αυτοκίνητο και του ζητάνε να τρέξει εκατό χιλιόμετρα ενώ του έχουν βάλλει στο ρεζερβουάρ βενζίνη, μόνο για πενήντα χιλιόμετρα. Εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι, πεθαίνουν.

Όταν ο Κάιτελ έβαλε την υπογραφή του για την άνευ όρων υπογραφή του Γ΄ Ράιχ, παρέδιδε στην ουσία ολόκληρη τη ρημαγμένη από τον πόλεμο Δ. Ευρώπη, στις ΗΠΑ. στην ουσία στους δύο συνεταίρους. Πίσω όμως από την ετικέτα ΗΠΑ, έσπερναν, θέριζαν και αλώνιζαν οι σιωνιστές με τα οικονομικά τους λόμπι. Ταυτόχρονα η ΕΣΣΔ αντί να σβήσει, δυναμώνει. Καταλαμβάνει την Ανατολική Ευρώπη τη μισή Γερμανία και το μισό Βερολίνο, γίνεται πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη φορά.

Έτσι οι νέοι αόρατοι κατακτητές της Δ. Ευρώπης, αρχίζουν το μακρόχρονο κατά της ΕΣΣΔ οικονομικό πόλεμο. Επιταχύνουν τον αχαλίνωτο οπλικό συναγωνισμό, που θα μείνει στην Ιστορία σαν ο «ψυχρός πόλεμος». Αναγκάζουν την ΕΣΣΔ να τους συναγωνιστεί, απομακρύνοντάς την έτσι από την ανάπτυξη της οικονομίας και τον κοινωνικό προγραμματισμό. Ταυτόχρονα κάνουν τεράστιες επενδύσεις στη Δ.Γερμανία έναντι αδρών επιτοκίων βέβαια. Δημιουργούν το «οικονομικό θαύμα» της Δ. Γερμανίας. Έτσι ξεφύτρωσε το «Τείχος του Βερολίνου» για να μην φεύγουν οι Ανατολικοί στη Δύση, που χρησιμοποιήθηκε για πολιτικό ηθικό ρόπαλο κατά της Ανατολής. Στη χώρα αυτή του οικονομικού θαύματος τρέξαμε κι εμείς οι «Γκαστάρμπαϊτερ» αφήνοντας τις οικογένειες και τα σπίτια μας, επειδή δεν είχαμε τείχος και οι πάτρωνες μας χαιρόντουσαν που απαλλάσσονταν από την επικίνδυνη γκρίνια μας. Έτσι ήρθαμε να δουλέψουμε για να ζήσουμε. Ούτε δέκα τοις εκατό δεν θα ξεπλήρωναν από αυτά που είχε προσφέρει ο ελληνικός λαός, τόσο στον Πόλεμο, όσο και τον εμφύλιο που μας σκάρωσαν, αν έχτιζαν τέσσερα εργοστάσια της βαριάς βιομηχανίας στη Βόρεια Ελλάδα και πέντε έξη στη Νότια και να μην έρθουμε στην Δ. Γερμανία.

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουμε την καραμέλα «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Οι συνεταίροι, Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες, ανασκιρτούν, νοιώθουν φοβερά καθυστερημένοι και ανασκουμπώνονται. Η Πολιτική ηγεσία στις ΗΠΑ που μένει πλέον η μόνη κυρίαρχος δύναμη της Υδρογείου παίρνει εντολές από τα σιωνιστικά λόμπι. Ο κρατικός και οικονομικός μηχανισμός ελέγχεται από αυτούς. Ουσιαστικά αρχίζει ο πόλεμος των δύο κόσμων. Των Αρίων και των Σιωνιστών. Όχι Σημίτων. Γιατί Σημίτες είναι όλοι οι 'Αραβες. Είναι ιστορική αναίδεια, όταν λένε οι σιωνιστές, ότι ανήκουν στη σημιτική φυλή και αγνοούν την ύπαρξη των Αράβων.

Η ρήξη μεταξύ τους μεγαλώνει. Οι Αγγλοσάξονες, με τον Μπους, το νεότερο αναλαμβάνουν την εξουσία «πραξικοπηματικά». Γνωρίζουν ότι η Παλαιστίνη είναι το γήπεδο που είχε προτιμηθεί να παιχτεί το παιχνίδι της παγκόσμια εξουσίας και όπως ήρθαν τα πράγματα προβάδισμα έχουν οι σιωνιστές. Οι Αγγλοσάξονες γνωρίζουν ότι η Παλαιστίνη είναι η βελόνα που θέλει να περάσει από την τρύπα της η σιωνοφασιστική Γκαμήλα. Είναι η Κεκροπία πύλη της παγκόσμιας επικυριαρχίας. Βιάζονται να την κλείσουν. Στις αρχές του Ιούνη 2001 ο Μπους δίνει εντολή στον αρχηγό της CIA, στον υπουργό των Εξωτερικών, την εκπρόσωπο επί των θεμάτων ασφαλείας να λάβουν την προσωπική ευθύνη να κλείσουν το Παλαιστινιακό με την αναγνώριση ανεξάρτητου κράτους των Παλαιστινίων. Κινητοποιείται η Μοσσάτ, με άλλοθι τους εγκλωβισμένους στα μυστικά της δίχτυα 'Αραβες, που δεν ξέρουν τελικά τι ζητάνε και τινάζονται στον αέρα τα δίδυμα του Μανχάταν. Στην αρχή οι νεκροί φτάνουν τους 11 με 12 χιλιάδες. Μετά κατεβαίνουν στους 7 και έξη χιλιάδες. Σταθεροποιούνται στους 5.600 για πολύ διάστημα οι τελευταίες διακυμαίνονται γύρω στις 2.800. Σίγουρο είναι ότι οι 350 Πυροσβέστες της Ν. Υόρκης είναι νεκροί. Οι 4 χιλιάδες εβραίοι που εργάζονται μέσα στα οικήματα εκείνη τη μέρα απουσιάζουν. «Πήγανε να ψηφίσουνε» λένε στις κοινοτικές εκλογές που κατά τύχη εκείνη τη μέρα γινόντουσαν. Συλλαμβάνονται 63 εβραίοι πράκτορες από την FBI, στη Ν. Υόρκη, όλοι τους στρατιωτικοί από το Ισραήλ, η είδηση κουκουλώνεται. Τελικά ομολογούν ότι γνώριζαν την επίθεση, δεν ειδοποίησαν τις Αρχές των ΗΠΑ για να μην κάψουν τον άνθρωπό τους, δικαιολογούνται. Ακολουθεί η επίθεση με τον άνθρακα. Οι Αγγλοσάξονες βρίσκονται στα πρόθυρα της ηθικής τους κατάπτωσης και στρατολογούνε τις τελευταίες τους δυνάμεις. Οργανώνουν ένα πόλεμο, περισσότερο για αποκατάσταση της υποβαθμισμένης τους ηθικής παρά να συλλάβουν κάποιον Μπιν Λάντεν. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ζητάει την κεφαλή του, «ζωντανό ή νεκρό». Ούτε ζωντανό, ούτε νεκρό τον βρίσκουν. Οι Αγγλοσάξονες στην κρίσιμη αυτή στιγμή βρίσκονται αναγκασμένοι να ζητήσουν τη παγκόσμια συμπαράσταση και κάνουν ανοιχτή έκκληση προς αυτήν.

Εκείνη, δίνει συλλογικά το παρόν και υποτάσσεται θεληματικά πλέον στις διαταγές του Προέδρου των Αγγλοσαξόνων. Μετά από την ηθική ανασυγκρότηση ο Πρόεδρος επιστρέφει δριμύτερος στο διεθνές στάδιο όπου παίζεται το τελικό του πολιτικού παιχνιδιού της παγκοσμιοκρατίας, επειδή γνωρίζει. Αν καταφέρουν οι Σιωνοφασίτες να λυγίσουν τους Παλαιστίνιους, να τραπούν σε φυγή εγκαταλείποντας την Παλαιστίνη και δημιουργήσουν το Μεγάλο Ισραήλ κόντρα στη θέληση των λαών της Υδρογείου, που παραμένει ο σταθερός τους στόχος. Με τον άγνωστο μέχρι σήμερα ατομικό, χημικό και βιολογικό οπλοστάσιο που διαθέτουν δίπλα στον έλεγχο των Τραπεζών της Υδρογείου, αναδεικνύονται και επικρατούν ως η διοικούσα δύναμη πάνω στον πλανήτη Γη.

Η επιστροφή όμως του Προέδρου Μπους να απασχοληθεί με το Παλαιστινιακό αντί να οδηγήσει σε λύση, επιδεινώνει τη κατάσταση. Οι Σιωνοφασίτες χτυπάνε κατά μέτωπο το παλαιστινιακό λαό. Τον έχουν φέρει στο προς βαθύ και πίσω ρέμα και αυτοκτονεί. Γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις του Προέδρου να σταματήσουν τη σφαγή, τελικά τον εκθέτουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά με θράσος απορρίπτουν και την κοινή απόφαση της Μαδρίτης που πάρθηκε από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία και τον ΟΗΕ.

Η σημερινοί Γερμανοί πολιτικοί, διαβρωμένοι ηθικά και πνευματικά, ο ένας μετά τον άλλο πηγαινοέρχονται στο Ισραήλ, κάνουν προσκυνήματα, παίρνουν εντολές από τους επενδυτές του σιωνιστικού κεφαλαίου, που ελέγχουν τα κεφάλαια της βαριάς βιομηχανίας και των τραπεζών. Προκαθορίζουν την Εσωτερική και Εξωτερική πολιτική της χώρας. Απαγορεύεται ρητά στους Γερμανούς να λένε. (Ich bin stolz ein Deutscher zu sein) (Είμαι περήφανος που είμαι Γερμανός). Δεν υπάρχει χειρότερη ηθική κατάπτωση για ένα λαό να ντρέπεται ή να φοβάται να περηφανεύεται γι αυτό που είναι. Η θεληματική, πολιτική της υποταγή αδυνατίζει στη βάση την πολιτική της Ενωμένης Ευρώπης. Την κρατάει μακριά από τις ευθύνες γύρω από τα παγκόσμια τεκταινόμενα. Μολαταύτα που ο σημερινός Καγκελάριος της Γερμανίας με περίσσιο χαμόγελο, μετά της 11 Σεπτεμβρίου υποσχέθηκε στις ΗΠΑ απεριόριστη συμπαράσταση, αυτή η υπόσχεση βρίσκεται στα σπάργανα, εμποδίζεται να επεκταθεί από τους ειδήμονες του Ισραήλ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το ταξίδι του Προέδρου Μπους στο Βερολίνο, σαν συνέχεια της Ιστορίας, θα ήταν πιο εύστοχο να χαρακτηριστεί, «ενδιάμεσος σταθμός» κατά το ταξίδι του για τη Ρωσία, παρά ολοκληρωμένη επίσκεψη. Όντως πρόσφερε τελετουργικά τις υπηρεσίες του στους δικούς του πεφωτισμένους. Που προσπαθούν με τη σειρά τους, ο νους του κάθε πολίτη να αντικατασταθεί από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και οι χειριστές τους να είναι εκείνοι. Πέρα από αυτά που ακούστηκαν από τα ΜΜΕ. Στο σταθμό που έκανε στο Βερολίνο είχε στόχο να παρακινήσει τη Γερμανία να τινάξει τη μούχλα της μεταπολεμικής του ήττας. Να ορθωθεί και να αναλάβει ευθύνες που της επιβάλλονται από τις διεθνείς εξελίξεις δίπλα στο συγγενικό αδελφό. Έκανε προσπάθεια να αντιληφτούν, ότι παρατρώνε οι Γερμανοί, χοντραίνουν, κάνουν κακό στο σώμα και το πνεύμα τους.

Ο επαιτικός γύρος του Προέδρου των ΗΠΑ Μπους, με δημόσια αναγνώριση πλέον της συμμετοχής της σημερινής Ρωσίας, σαν επιπρόσθετη υποτακτική δύναμη, στη σύνθεση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, με σημάδια νέας πλανητικής ηθικής και με δικαιώματα στα λάφυρα, έχει στόχο να συγκεντρώσει εκείνη τη δύναμη που θα μπορέσει να θεμελιώσει τη βάση που χρειάζεται για το μεγάλο έργο που βρίσκεται μπροστά του. Και που δεν είναι άλλο από το να πετύχει τη δική του πρωτιά. Που τελικά θα εξαρτηθεί και κριθεί από εξωμπουσκές επιδράσεις, αφού σε τελική ανάλυση αυτός είναι μόνο ο επιτετραμμένος που φέρνει μηνύματα. Ιστορική ευκαιρία να έχει κανείς και τρίτο μάτι να μπορεί να βλέπει και πίσω από τη πλάτη.

 

Μάγειρας
metanastis@t-online.de 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης