Του Χρήστου Κηπουρού {*}, 10.04.2005

Δεν προσέφερε λίγα δώρα ο Πρόεδρος των Σκοπίων στην Ελλάδα με την αρνητική του απάντηση. Με την εξ αντικειμένου αυτή συνδρομή του, η χώρα νομιμοποιείται πλήρως να μετατρέψει σε ελιγμό την έως τώρα στάση της, και απευθυνόμενη στους θεσμικούς και άλλους υπερατλαντικούς διαμεσολαβητές, να πει: «Βλέπετε, τι λένε οι αγαπητοί γείτονες». Και να παίξει το ίδιο χαρτί στην Ε.Ε. και όπου αλλού χρειαστεί.

Όσον αφορά το ζήτημα του ονόματος, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, μπορεί να μείνει σε εκκρεμότητα. Ούτε να φάει θέλει ούτε να πιει. Ούτε η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα είμαστε ούτε η τελευταία, με παρόμοια προβλήματα. Ούτε φυσικά και ο Ο.Η.Ε. μπορεί εύκολα να λέει και να ξελέει. Ας μείνει για διεθνές όνομα, το από ετών κατατεθέν F.Y.R.O.M. Καλύτερα να δώσει τη λύση η ίδια η ιστορία, αντί για την παραχάραξη που προωθείται από το γενετικά τροποποιημένο σταλινισμό των όποιων επικεφαλής στο γειτονικό κρατίδιο, όσο και από τους όποιου χρώματος ταγούς του αθηναϊκού, που με διαφορετικά μεν σκεφτικά, πλην όμως συμπίπτουν.

Κάτι όμως που σε μερικές περιπτώσεις έχει φτάσει να εκλάβει χαρακτηριστικά πρεμούρας αν όχι και ανθρωπολογικά, ένα από τα οποία είναι η κατασκευή πολιτών μειωμένης μνήμης. Και μάλιστα κάτι τέτοιο να θεωρείται και ως πολιτική δικαίωση των αρχιτεκτόνων τους. Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Ένας όμως που διατηρεί τη μνήμη του αλλά και χρησιμοποιεί το μυαλό, εύκολα παρατηρεί το εξής συναρπαστικό όσο και παράδοξο, πλην όμως αληθές. Σύμπασα η πολιτική Ελλάδα προσφέρεται να εκποιήσει μέρος της ιστορίας της χώρας, στα Σκόπια, όμως εκείνα με το ταμάχι που τα διακρίνει, τις προστατεύουν αμφότερες.

Για τους δικούς μας ας μη πω τίποτε. Εκτός ίσως από ένα. Ότι σε περιοχές, όπως η συγκεκριμένη, η γεωγραφία είναι η άλλη όψη της ιστορίας. Και ότι οι κουτοπόνηρες εκλογικεύσεις διαμέσου της πρώτης, αυτόματα εκτείνονται στη δεύτερη, αφού όμως προηγουμένως, την καταστήσουν αγνώριστη. Η Μακεδονία της γεωγραφίας, ως προς την ιστορία σημαίνει Μακεδονικό έθνος. Ας μην επεκταθώ στα περί εθνικού κράτους και κρατικού έθνους.

Το bravo στο Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, το λέω για έναν ακόμη λόγο. Κυρίως για την εξ αντικειμένου και πάλι συμβολή του, να μην ανοίξει εκ νέου το Κυπριακό. Δεν ξέρω βέβαια αν και πότε θα γίνει αυτό από μόνο του ή με άλλη αιτία έξωθεν. Κάτι που πολλοί ονομάζουν τροχιά επίλυσης και δυναμική. Και άλλοι που αναμένουν τη ρεβάνς, μετά των όποιων αντιπαροχών. Απλά γνωρίζω ότι οι μεσολαβητές που έλεγα στην αρχή, σαφέστατα θα πουλούσαν πολύ καλύτερα την εκδούλευσή τους στο Σκοπιανό, αν αυτή κατέληγε σε αίσιο πέρας.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το ένα επηρεάζει το άλλο. Τέτοια ακριβώς περίπτωση είναι η αναγνώριση από τον Bush που προφανέστατα σχετίζεται με την Ελλαδική στάση στη Λουκέρνη. Συγκοινωνούντα άλλωστε δοχεία είναι ακόμη από τη δεκαετία του '50, όταν ο 'Αγγλος πρεσβευτής έστελνε μέσω Μαρκεζίνη χαιρετίσματα στο στρατηγό Παπάγο, να μην ανοίξει το Κυπριακό ζήτημα, γιατί θα ανοίξουν το Μακεδονικό. Το τι επακολούθησε είναι σε όλους γνωστό. Όπως και το τι μελετάται και προετοιμάζεται στα εργαστήρια, να ξαναγίνει.

Απλά τους 'Αγγλους αντικατέστησαν οι Αμερικανοί και το απελευθερωτικό κίνημα της Κύπρου, το περσινό πάνδημο όχι των Κυπρίων πολιτών. Η μόνη διαφορά είναι ότι δίπλα στον επί τριακονταετία εισβολέα και παραμένοντα Αττίλα που μεταξύ των άλλων νέμεται και λυμαίνεται τον Κυπριακό Βορά, διεκδικεί να προστεθεί και ένας ακόμη, αυτή τη φορά «θεσμικός» σε ολόκληρο το εδαφικό σώμα της Μεγαλονήσου. Να υπάρξει ένα ταξίδι της, χωρίς επιστροφή.

Μπορεί η Αμερικανική γεωπολιτική και γεωοικονομία να θέλει να κάνει ένα ακόμη μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Αυτή τη φορά με Κυπριακά. Καταρχήν με αυτά να αποζημιώσει την Τουρκία πλουσιοπάροχα για τα διαφυγόντα της κέρδη από το ματαιωθέν πλιάτσικο της Βόρειας Μεσοποταμίας.

Παράλληλα να επιτύχει τον καθησυχασμό της, για το ενδεχόμενο τα μελλούμενα του Κουρδικού στην Ανατολία να κινηθούν στη σφαίρα του Ιρακινού προτύπου. Κάτι που βέβαια δεν το δύναται, και κάτι που παρά την απροσμέτρητη τραγικότητα, δεν παύει να επιβεβαιώνει την κλασσική Ελληνική ρήση «ουδέν κακό αμιγές κλπ». Τέλος να εγκαταστήσει το Αμερικανικών προδιαγραφών, όσο και λειτουργίας και ελέγχου, εκτρωματικό κρατικό μόρφωμα της ουσιαστικής αρχής των τριών ξένων δικαστών.

Το οποίο είναι να πάρει τη θέση από την, ναι μεν τραυματισμένη, πλην όμως τόσο όμορφη, όσο προκομμένη και αγαπημένη Κυπριακή Δημοκρατία. Για αυτό ζητούνται νέοι φίλοι-θιασώτες, του Γενικού Γραμματέα, εκ του χώρου της πολιτικής αλλά και άλλων, σαν τα λεγόμενα επιστημονικά ιδρύματα. Στην Αθήνα, όσο στη Λευκωσία.

Για αυτό, πέραν από τον αγώνα της Μεγαλονήσου για εξεύρεση πολιτικής λύσης στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, μια από τις καθοριστικές πολιτικές στο εσωτερικό που αφορούν το μέλλον της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι η επί εύλογο χρόνο, κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Έγκαιρα, πριν είναι αργά, να υπάρξει πολιτική που κορώνα-γράμματα να μπορεί να κερδίζει. Εννοείται στην περίπτωση που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κατάσταση οδηγηθεί σε νέα προκήρυξη δημοψηφίσματος.

Νομίζω ότι τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου θα συμμετάσχουν. Υπάρχει άλλωστε το πρόσφατο προηγούμενο της στάσης τους στην Ελβετία που τους τιμά όλους. Το νέο ποσοστό του όχι θα είναι πιο μεγάλο, από το προηγούμενο. Και θα είναι ακόμη και πιο μεγάλο, αν εκδηλωθούν τίποτε ματαιοδοξίες για τις θέσεις των συμπροέδρων του προεδρικού συμβουλίου που προβλέπει το σχέδιο του Γ. Γ. Για άλλη μια φορά, BRAVO BRANKO.

___________

 xkipuros@otenet.gr