Μήνες τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν κάνει πρώτο θέμα τους κάποιον αναμενόμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης της Νέα Δημοκρατίας, η οποία επί είκοσι μήνες και παρά τα όποια πυροτεχνήματα δεν κατάφερε να μας πείσει ότι είναι η κυβέρνηση, που επιθυμούσε ο λαός της Ελλάδας και οραματίστηκαν όσοι την ψήφισαν.

Έτσι ο ελληνικός λαός έχει αποθέσει όλες τις τελευταίες ελπίδες του σε κάποιον ανασχηματισμό και πιστεύουν πως ο ανασχηματισμός αυτός θα φέρει κάτι καλύτερο.

Μέσα στους είκοσι μήνες της διακυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία χρεώθηκε με την απομάκρυνση τριανταέξη περίπου κυβερνητικών στελεχών, υπουργών, υφυπουργών, γραμματέων υπουργείων και άλλων, οι οποίοι πήραν το δρόμο προς το σπίτι τους συνοδευόμενοι με την μομφή της δωροδοκίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής.

Φτάσαμε έτσι στο σημείο, τα ΜΜΕ, να πάρουν την πρωτοβουλία και από την άνοιξη να στήσουν τα σενάρια του ανασχηματισμού, πιστεύοντας ίσως πως προσφέρουν έτσι στον λαό της Ελλάδας κάτι καλύτερο. Από μήνα σε μήνα φτάσαμε πλέον στην περίοδο των εορτών για να μας πουν « Μέσα στις γιορτές θα γίνει ο ανασχηματισμός.» Όμως ο Υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουσσόπουλος βγήκε και δήλωσε κατηγορηματικά. «Μην περιμένετε ανασχηματισμό μέσα στις γιορτές.»

Πολύς θόρυβος για το τίποτα. Τελικά τι μπορεί να περιμένει η Ελλάδα από έναν ανασχηματισμό; Τι μπορεί να αποδώσουν σε μια οποιαδήποτε κυβερνητική θέση όλοι όσους αυτή τη στιγμή διαθέτει το ενεργητικό της Νέας Δημοκρατίας; Μήπως δεν έχουμε την τιμή να γνωρίζουμε όλους αυτούς τους πολιτικούς μας φωστήρες; Μήπως τόσα χρόνια τους είδαμε να έχουν κάποια προσφορά προς τη χώρα μας; Γιατί λοιπόν να προσφέρουν τώρα, με κάποιον υπό κατασκευή ανασχηματισμό, αν πάρουν κάποια θέση; Δυστυχώς, οι πολιτικοί που διαθέτει ο ελληνικός χώρος είναι όλοι τους πρόσωπα που δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη σε οποιαδήποτε θέση της Δημόσιας Διοίκησης και αν βρεθούν. Έτσι ο αναμενόμενος ανασχηματισμός, αν γίνει, όποτε γίνει, και αν θα γίνει, το μόνο που θα μπορέσει να προσφέρει είναι μία από τα ίδια.

Κι' ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι πολιτικοί μας όλων των χώρων δείχνουν να παραμένουν πιστοί και υποταχτικοί στους αφέντες τους, τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ. Αδιαμαρτύρητα δέχτηκαν το ηλεκτρονικό φακέλωμα των πολιτών της χώρας τους πάνω στις επικοινωνιακές μας σχέσεις. Βέβαια το ηλεκτρονικό φακέλωμα δεν είναι κάτι καινούργιο. Στις ΗΠΑ από χρόνια υπάρχει η ηλεκτρονική παρακολούθηση κάποιων πολιτών. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ευρώπη και σε πολλές άλλες χώρες. Μόνο που τώρα αποφάσισαν να μας το κάμουν επισήμως γνωστό. Στο όνομα της τρομοκρατίας, που οι ίδιοι οργανώνουν, τα προσωπικά μας δεδομένα έχασαν πλέον την ιδιωτική τους υπόσταση και γίνονται κοινό μυστικό. Καταργείται κάθε οικογενειακό απόρρητο και η προσωπική μας ζωή τίθεται στη διάθεση του οποιουδήποτε υποτιθέμενου προστάτη μας που εμείς οι ίδιοι έχουμε εκλέξει και πληρώνουμε. Και ενώ αυτοί παρουσιάζονται ξεδιάντροποι παίρνουν το θάρρος και έρχονται να μας μιλήσουν ακόμη για τα δεινά των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Μνημόνιο ζητά να ψηφίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να τιμωρηθούν τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Τα δικά τους εγκλήματα που είναι πιο πολλά και πιο τρομερά ποιος θα τα δικάσει και ποιος θα τα τιμωρήσει; Φυσικά κανείς δεν γνωρίζει για ποια ακριβώς εγκλήματα μιλάνε και για ποιο λόγο ανακινούν αυτό το θέμα τώρα, μετά από τόσα χρόνια που, κατά τη γνώμη τους και μετά από τις δικές τους ενέργειες υποτίθεται ότι η κοσμοθεωρία του κομμουνισμού έχει καταστεί πλέον αδύναμη να βλάψει το θεάρεστο έργο που επιτελούν.

Οπωσδήποτε όμως αγνοούν ότι η κομμουνιστική θεωρία επιμένει να επιζεί έστω και μετά από τον εξοντωτικό πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της. Όχι μόνο επιζεί αλλά κάθε μέρα η παρουσία της, πάνω στον πλανήτη μας, γίνεται και πιο εντυπωσιακή αφού αυτοί οι ίδιοι με τις παράνομες ενέργειές τους δεν αφήνουν στους λαούς άλλα περιθώρια από το να αποζητούν και να προσπαθούν να τονώσουν την παρουσία της κομμουνιστικής θεωρίας την οποία βλέπουν σαν μια ελπίδα. Ο κομμουνισμός, σαν μια πολιτική κοσμοθεωρία, δεν πρόκειται να εξαφανιστεί με όλες όσες προσπάθειες καταβάλουν οι εχθροί του, οι οποίοι σε τελική ανάλυση δεν γνωρίζουν ούτε γιατί είναι εχθροί του. Και το κυριότερο αγνοούν ότι ο κομμουνισμός είναι το αντίβαρο του καπιταλισμού, ο οποίος δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς την παρουσία του κομμουνισμού στο παγκόσμιο πολιτικό προσκήνιο. Ας προσπαθήσουν λοιπόν να τον συνηθίσουν και να μάθουν να τον υπολογίζουν και να ζουν μαζί του και να αφήσουν τα υποτιθέμενα εγκλήματα και ας κοιτάξουν να δούνε τα δικά τους εγκλήματα.

Μετά από όλα αυτά πιθανόν να νομίζετε ότι η μόνη ελπίδα καταφυγής που μας απομένει είναι να επικαλεσθούμε την βοήθεια του Θεού. Λυπάμαι όμως αλλά ο Κύριος μάλλον φαίνεται να είναι πάρα πολύ απασχολημένος για να ασχοληθεί μαζί μας. Ο χρόνος του φαίνεται να καταναλώνεται στις ιδιωτικές του συνομιλίες με τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπους, ο οποίος σε κάθε του εμφάνιση θεωρεί υποχρέωσή του να θυμίζει στα «πρόβατα» που κατοικούν τη χώρα του ότι συνομιλεί με τον Θεό και κάνει ό,τι αυτός του λέει. Και μάλλον ο Θεός είναι αυτός που τον οδήγησε στον πόλεμο με το Ιράκ. Φαίνεται όμως πως την θεϊκή προτίμηση προς τον κ. Μπους ζήλεψε ο γνωστός αρχιμανδρίτης κ. Γιοσάκης, ο οποίος και αυτός, όπως ισχυρίζεται σε συνέντευξη που έδωσε σε αθηναϊκή εφημερίδα υποστηρίζει ξεδιάντροπα ότι: «Με επισκέφτηκε ο Θεός μέσα στη φυλακή μου και μου μετέδωσε τη χάρη του και την αντοχή» Μετά από όλα αυτά νομίζω πως εμείς, οι απλοί, αγαθοί και αθώοι δεν θα έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τον Θεό. Όταν υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Μπους και το Γιοσάκη οι οποίοι ξεδιάντροπα υποστηρίζουν τις συνομιλίες τους με τον Θεό, εμείς τι άλλο μπορούμε να πούμε παρά «Θεέ μου, βοήθησέ μας να μην τρελαθούμε.» Διότι αν τρελαθούμε κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο Δρομοκαίτειο και να φάμε καμιά ποντικόσουπα.

Καλύτερα όμως να δοκιμάσουμε κανένα μελομακάρονο ή κανέναν κουραμπιέ που η τιμή τους έχει γίνει κύριο καθημερινό θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια της Ελλάδας. Πόσο στοιχίζουν τα παραδοσιακά αυτά Χριστουγεννιάτικα γλυκά είναι κάτι που απασχολεί σοβαρά και καθημερινά τους ρεπόρτερ των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών. Και φυσικά μας παρουσιάζουν τις τιμές Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων. Δεν μας λένε πόσο στοιχίζουν στην Κομοτηνή, στην ’ρτα και στα Γιαννιτσά. Μήπως και είναι φτηνότερα για να πεταχτεί μέχρι εκεί ο φουκαράς ο Έλληνας για να αγοράσει λίγα. Το ότι το 90% των Ελλήνων δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν έστω και ένα κομμάτι γαλοπούλα, δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Ένας λαός που προσπαθεί μέσα από την μάστιγα της ανεργίας να επιζήσει με 300 έως 400 εύρο τον μήνα δεν νομίζω ότι έχει πρόβλημα με το πόσο κοστίζουν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα. Ένα κομμάτι ψωμί τον απασχολεί. Ας προσπαθήσουν να του το δώσουν αυτοί που περιμένουν τον ανασχηματισμό για να καθίσουν σε μια μεγαλύτερη καρέκλα.

Μετά από όλα αυτά ας πούμε καλά Χριστούγεννα και ο καινούργιος χρόνος να μας φυλάει από του αφέντες μας.

patrinos12@hotmail.com