Ο πρώην Καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ (Helmut Schmidt) είχε χαρακτηρίσει ορισμένους από τους μεγαλο-μάνατζερ της γερμανικής βιομηχανίας και των τραπεζών, ότι ξέχασαν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια και είναι τα "άρπαγα θηρία του καπιταλισμού". 'Αλλαξε τίποτε από τότε μέχρι σήμερα σ' αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες του κεφαλαίου; Όχι βέβαια, τουναντίον τα θηρία αυξήθηκαν μεγάλωσαν, και έγιναν ακόμα πιο αδιάντροπα και άπληστα. Τριανταέξι δισεκατομμύρια εύρο κέρδη σημείωσαν οι τριάντα μεγάλες γερμανικές βιομηχανίες το 2004. Ποιο ήταν από αυτά το μερίδιο των εργαζομένων, αυτών των ανθρώπων που τους τα δημιούργησαν με την εργασία τους; Ο γερμανικός νόμος (άρθρο 14, εδάφιο 2) αναφέρει, ότι οι επιχειρήσεις οφείλουν μέρος των κερδών τους να τα επενδύουν πάλι για το κοινό όφελος, π.χ για την δημιουργία θέσεων εργασίας για την εκπαίδευση, την καταπολέμηση της ανεργία και τα επακόλουθα της, την φτώχεια και όχι να τα τσεπώνουν και να τα αποθηκεύουν στις ελβετικές τράπεζες πετώντας τους εργαζόμενους αδιάντροπαστον δρόμο, όπως αυτό ακριβώς εφαρμόζει ο διοικητής της Γερμανικής Τράπεζας 'Ακερμαν. Με 2,5 δισεκατομμύρια εύρο κέρδη το 2004 απειλεί με απόλυση 6500 υπαλλήλους του, αν πάμε πίσω λίγο στο παρελθόν κατά το οικονομικό έτος 2001/2002 σημείωσε κέρδη 9,8 δισεκατομμύρια Εύρο εντούτοις απέλυσε το 14% των υπαλλήλων της. Με λίγα λόγια 11 000 λιγότεροι. Δεν είναι ο μοναδικός, είναι πολλοί του είδους του 'Ακερμαν που απαιτούν από τους εργαζόμενους να παραιτηθούν από τις απαιτήσεις τους, να καταργηθούν οι συμβάσεις να καταργηθούν οι μέχρι τώρα επιδοτήσεις να μειώσουν τα μεροκάματα να αυξήσουν τις ώρες εργασίας και πολλά άλλα. Διαφορετικά απειλούν πως θα μεταφέρουν τις θέσεις εργασίας στις γειτονικές χώρες σ' αυτές που η εργασία είναι πάμφθηνη. Οι ίδιοι βέβαια εισπράττουν διακόσες και τριακόσιες φορές υψηλότερο εισόδημα σε σύγκριση με τον μισθό ενός εργαζόμενου. Όταν ο διοικητής της εταιρίας Μάνεσμαν (Mannesmann) παραιτήθηκε εισέπραξε την παχύσαρκη αποζημίωση 15,9 εκατομμύρια Εύρο. Σήμερα στην γερμανική αγορά εργασίας κυριαρχεί "o νόμος της ζούγκλας". Όλοι αυτοί που έχουν εξασφαλίσει για πολλές γενιές τα οικονομικά τους, αντί στις επιχειρήσεις τους να παράγουν εργασία, αντιθέτως παράγουν ανεργία και εκβιάζουν τους πάντες και τα πάντα. Έχουν βάλει σαν στόχο να δώσουν την χαριστική βολή στο εργατικό κίνημα, μεταφέροντας τα αίτια της ανεργίας, με γελοία επιχειρήματα, στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Οι αριθμοί ανεργίας μας θυμίζουν την αρχή μιας σκληρής εποχής για την Γερμανία και γενικώς για όλον τον κόσμο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο, γι' αυτό χρειαζόμαστε την ενωμένη Ευρώπη, μία Ευρώπη δημοκρατική των εργαζομένων και όχι των Μεγιστάνων του κεφαλαίου, αυτών που προ εξήντα χρόνια παρήγαγαν τον θάνατο και την καταστροφή.

Τον Φεβρουάριο 2005 στην Γερμανία η άνεργοι ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια:

Αυτοί είναι οι αριθμοί που έδωσε το πρακτορείο εργασίας, πολλοί όμως από το γερμανικό κοινοβούλιο δηλώνουν, ότι η ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη και υπερβαίνει το 7 εκατ. και αυτό είναι η πραγματικότητα. Είναι γνωστό, ότι σήμερα στην Γερμανία ένα παιδί στα δέκα ζει στην φτώχεια (Unicef). Υπάρχει αλήθεια ελπίδα, ότι η κατάσταση μπορεί ν' αλλάξει; Η ελπίδα υπάρχει αλλά είναι ακόμα μακριά. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι μια μεταβατική περίοδο. Η αλλαγή θα γίνει εφόσον οι εργαζόμενοι και των 25 χωρών της ΕΕ ενωθούν σε μία μαζική δύναμη σε ένα κοινό Συνδικάτο και πολεμήσουν αλληλέγγυοι ενάντια στην διαίρεση και την εκμετάλλευση από το απάτριδο κεφάλαιο. Όπως είναι τα πράγματα θάρθει μία ημέρα που στο ζωνάρι δεν θα υπάρχει άλλη τρύπα για επιπλέον σφίξιμο. Η απληστία του καπιταλισμού ήδη ξεπέρασε τα όρια.