|
Μετανάστης
|
|
Εκδίδεται από επιτροπή |
|
|
Αλέξανδρος
ο Μέγας
Alexander der Grosse
Χειμωνιάτικο αφιέρωμα
για τις νέες και νέους του σήμερα.(Αφιερωμένο στη νεαρή θεσσαλονικιά Σοφία και σε όλες τις νέες και νέους)
Χριστούγεννα σήμερα και ο Χριστός ξαναγεννιέται! Σκέψου, να ήμασταν Θεοί. Όσα βάσανα και να περνούσαμε σαν άνθρωποι, μετά κάποιον καιρό θα ανασταινόμασταν κι εμείς. 2002 χρόνια γίνεται αυτό, ενώ για τον άνθρωπο δεν έγινε ούτε μια φορά. Αδικία; Ειρωνεία; Εμπαιγμός; Κοινωνικός και ατομικός αποκλεισμός; Πώς αλλιώς να το πούμε; Πώς ο άνθρωπος θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του; Φτάνει άραγε μόνο η ελπίδα; Πώς και πού θα βρουν οι νέοι μας την ελπίδα; Πάνω σε τι θα χτίσουν τα όνειρά τους;
Ο άνθρωπος έμαθε να «γραπώνεται» από το τρένο-ζωή. Ανακατώνεται με τα βαγόνια του, με τους καπνούς του, με τα βογκητά του και τα σφυρίγματα. Περνά, μαζί μ' εμάς, βουνά και κάμπους, γεφύρια και σταθμούς, άλλοτε φορτώνει και άλλοτε αδειάζει το άχαρο από πάνω του φορτίο και αναίσθητο και αδιάφορο συνεχίζει και πάλι την πορεία του. μέχρι τον επόμενο σταθμό. Κι εμείς φορτωνόμαστε ή ξεφορτωνόμαστε ανέξοδα, χωρίς ποτέ να αφήνουμε την ελπίδα, ακόμα κι όταν μοιάζει μάταιη απατηλή.
Μια ελπίδα, που να μπορεί τούτες τις γιορτινές και χειμωνιάτικες μέρες να πραγματοποιήσει τα όνειρά μας, που η υπομονετική αργαλειοπλέχτρα φαντασία μας, χρόνια υφαίνει. Να μας δωρίσει έστω και το απατηλό κάτι είναι κι αυτό και για στιγμές να βρεθούμε κοντά στη φύση, που τόσο περιφρονήσαμε. Δίπλα σ' ένα ποταμάκι με τ' αναχώματά του, που από το βάρος του παχιού χιονιού κοντεύουν ν' ακουμπήσουν το ένα πάνω στο άλλο. Τι γοητεία! Να δούμε τη γέφυρα, παχιά και κάτασπρη να κρεμάει τα κρύσταλλά της, λες κι είναι τα προικιά της, και το νερό να πιάνει μια ανάλαφρη κρούστα, όπου οι πάπιες δεν το αφήνουν να παγώσει. Τι αρμονία! Να διαβούμε στο μονοπάτι, που όλο -και ερωτικά- σκεπάζεται από ένα μυστικό και ακατάπαυστο υμνοτράγουδο των νιφάδων και, καθώς πέφτουν, να αφουγκραστούμε τα ήρεμα και απαλά τους, «παφ!» «παφ!». Να πάμε τρικλίζοντας πέρα από το καμπαναριό και να ακούσουμε τους μελωδικούς ήχους της καμπάνας, που με βια φτάνουν στ' αφτιά μας. Ν' αφουγκραστούμε τις φωνές των αγριμιών, που κατεβαίνουν από τις παρυφές των βουνών και να φτάσουμε στο καλύβι, που μας καρτερά με τη θαλπωρή του κι εκεί να αγκαλιαστούμε και να πούμε αυθόρμητα και μεθυσμένοι από τη γοητεία και το κάλος: «Ω συ, αγαπημένη μου! Ω συ, αγαπημένε μου!»
Ζωή και κόσμος αλληλοσυγκρούονται. 'Αυλο το ένα, υλικό το άλλο σφυρηλατούν μαζί ένα εφήμερο, άχαρο και άοσμο. Αλλά να, που έρχονται πάλι οι γιορτές και μ' αυτές ξεχνιόμαστε (άλλη μια πλάνη) γινόμαστε διώκτες στα πάθια μας για να τα ξαναθυμηθούμε μετά το πέρας των γιορτών πιο δυναμικά και ποιο άγρια δείχνοντας την καταγωγή μας. Και το τρένο, στο μεταξύ, πότε γιομάτο και πότε άδειο, εξακολουθεί αναίσθητο την πορεία του.
Αχ! και να υπήρχε ένας τρόπος να το σταματήσεις μια στιγμή! Σίγουρα σε κάποιον σταθμό θα υπήρχε μια σκιά να σε προφυλάξει από ένα δίχρονο και διαχρονικό κάμα, μια γωνιά να σταματήσει τα άλματα του αγέρα, μια κεραμίδα που να λιώνει τον κεραυνό και να περνά το χαμογέλι μιας αχτίνας, χλιαρής και απαλής, άλλοτε παιχνιδιάρας και άλλοτε βαμμένη με χρώματα πορφυρά, λευκά και μπλάβα. Κι εκεί να γεννιέται ή να ανασταίνεται μια άνοιξη με όλα τα πέταλα ανοιγμένα και μ' απλωμένες όλες τις οσμές τη ζωής. Για να μπορούν ν' ανοίξουν και τα κλειστά, από τα μέταλλα της ζωής, πέταλα της καρδιάς.
Ω 'σεις νέοι! Γίνεται εραστές της ζωής. Είναι δική Σας. Αυτή, που όσο κι αν είναι άχαρη, έχει και χαρές. Πάρτε την στα χέρια σας, μην την αφήνεται, κάντε την ερωμένη και απολαύστε την!
«Κοίτα, κοίτα τη ζωή μας μες στο Σύμπαν!
Κοίτα την κοινωνία μας μες στη ζωή μας!
Όσο όμορφη κι αν είναι η ζωή μας, τόσο άσχημη είναι η κοινωνία μας
Κοίτα να δεις το μεγάλο θαύμα του Σύμπαντος
Και κοίτα να δεις και την κοινωνική σου ασχήμια,
που μένει «ανεξερεύνητη» ως θανατηφόρα αρρώστια!
Κοίτα, κοίτα τη ζωή μας μες στο Σύμπαν!»Ε .Ε.-Γερμανία, Δεκέμβρης 25.12.2002
Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
Όταν
"κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο
μετανάστης
