«Εκείνη τη μέρα ήταν 17 Νοέμβρη 1973, είχε πυκνή συννεφιά, σιγανόβρεχε. Βγήκε από την επιχείρηση, μπήκε στο αυτοκίνητό του, έβαλε μπροστά τη μηχανή, άνοιξε το ραδιόφωνο. Το Τρίτο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας από τη Κολωνία μετέδιδε.: « Φοιτήτριες και φοιτητές στην Αθήνα, όπου, από την 21^η του Απρίλη 1967 επικρατεί στρατιωτική δικτατορία, βρίσκονται ταμπουρωμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο. Με το Ραδιοφωνικό Σταθμό που έχουν συναρμολογήσει μόνοι τους, καλούν τον ελληνικό λαό να ξεσηκωθεί, να ρίξει τη δικτατορία των Συνταγματαρχών...». Ο Αντώνης έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου, χαλάρωσε το σώμα του, για μια στιγμή έμεινε ακίνητος, σκεπτικός. Στα χείλη του γεύτηκε την πίκρα της αρμύρας των δακρύων του, όπως ένοιωθε τη βία της δικτατορίας, πάνω στο σώμα, το πνεύμα του. Με τα χέρια έτριψε τα μάτια του, ξανάβαλε μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου, ξεκίνησε. Μέσα στο μυαλό του είχε αρχίσει θύελλα σκέψεων. Κάπου, κάπου μονολογούσε δυνατά, τραγουδούσε.

Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη, αυτοσυγκεντρωνόταν να μη χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Η Καθλήν που είχε ακούσει κι εκείνη την είδηση από το BBC του Λονδίνου, τον υποδέχτηκε στο σπίτι κατασυγκινημένη.

Ο Αντώνης έτρεξε στο τηλέφωνο, άρχισε να έρχεται σε επαφή με οργανώσεις και πρόσωπα που ακόμα λειτουργούσαν, όλοι τους ήταν κατενθουσιασμένοι από την ανεπάντεχη εκείνη είδηση. Μετά κατέβηκε στο υπόγειο που έμοιαζε σαν εργαστήρι ζωγράφου.

Πήρε πανιά, μπογιές, πινέλα, άρχισε να γράφει αντιδικτατορικά συνθήματα. Το ίδιο εκείνο απόγευμα είχαν μαζευτεί πάνω από τριακόσιοι μετανάστες Έλληνες στο Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Ντύσσελντορφ, με προορισμό την Königs Allee. Την πιο κεντρική λεωφόρο της πόλης, μια από τις ξακουστές στη Δ. Γερμανία. Ένα τεχνητό κανάλι που ξεκινάει από τον Ρήνο σχηματίζει αγκώνα, αφού διασχίζει την Königs Allee με τις παράλληλες αλέες, χύνεται πάλι στο Ρήνο. Από τη μια την πλευρά την καλύπτουν οι Τράπεζες της καπιταλιστικής κοινωνίας, από την άλλη πλευρά της λεωφόρου βρίσκονται τα πιο ακριβά μαγαζιά της πόλης, απ΄ όπου ψωνίζουν τα πανάκριβα κοσμήματα και τα εσώρουχά τους οι γυναίκες των Τραπεζιτών.

Η έκτακτη πορεία διαμαρτυρίας γινόταν πάλι με την ανοχή της Αστυνομίας, που της είχε γίνει γνωστό μόνο με ένα τηλεφώνημα. Ενώ κανονικά έπρεπε να υποβληθεί γραπτή αίτηση πριν σαράντα οκτώ ώρες. Με τα συνθήματα που φώναζαν οι διαδηλωτές ήταν πολύ δύσκολο να συγκινήσουν τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας του Ντύσσελντορφ, που έπιναν ήρεμα τον καφέ τους πίσω από τις χοντρές τζαμαρίες των υπερπολυτελή καφετεριών.

Ωστόσο ο Αντώνης, με το φορητό μεγάφωνο στα χέρια δεν έπαυε να φωνάζει.

«Κυρίες και κύριοι! Αυτή τη στιγμή που εσείς πίνετε απολαυστικά τον καφέ σας, φοιτήτριες και φοιτητές αγωνιστές της δημοκρατίας βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο των Αθηνών. Είναι περικυκλωμένοι από άρματα μάχης της ελληνικής στρατιωτικής χούντας. Νέες και νέοι με οράματα και όνειρα για το μέλλον τους, αποφάσισαν να υπερασπιστούν την ελευθερία που τους την έχουν στερήσει μια κλίκα μιλιταριστών

Οι τολμηροί, αποφασιστικοί αυτοί νεολαίοι, δεν αποκλείεται, από στιγμή σε στιγμή, να βρεθούν κάτω από τις ερπύστριες των τανκ, να δολοφονηθούν εν ψυχρώ. Μπροστά στο πολιτικό δράμα του ελληνικού λαού, που είναι και δράμα των ευρωπαϊκών λαών, δεν πρέπει να μένει κανείς ευρωπαίος πολίτης απλός θεατής. Υψώστε φωνή διαμαρτυρίας για τη σωτηρία των φοιτητών, απαιτείστε να επανέλθει και να λειτουργήσει η δημοκρατία στη χώρα όπου γεννήθηκε. Έτσι προσφέρετε έργο θετικό για την δημοκρατική ανάπτυξη της μελλοντικής Ενωμένης Ευρώπης».

Από το βιβλίο του Μάγειρα «Το πτυχίο»

metanastis@t-online.de