Με το πέρασμα του χρόνου το μικρό Κυπαρισσάκι ψήλωσε πολύ/
κι’έγινε τρανό , μεγάλο/
και οι κλώνοι του δεν βολεύονταν εδώ/
στην μικρή μας την αυλή /
Ξαπλωθήκανε λοιπόν στη Δύση /
και ζητήσαν νέο χώμα, εύφορο /
για να ευδοκιμήσει, το μεγάλο πιά το Κυπαρίσσι/
Που μα το Δία πάει το ευλογημένο ;/ μονολογούσα τότε σκεπτικός/
Περιφρόνησε τα πάντα στο μικρό σπιτικό , /
γαλανόλευκες κορδέλλες, / του γιαλού μας τις δαντέλλες/
του αυλόγυρου τα δένδρα, τον αγέρα, τα λουλούδια, το χορτάρι/
και του δάσους το θυμάρι/
Πήρε μόνο του Απόλλωνα το Φως/ τα να το έχει φυλαχτό/
Τις ρίζες του εδώ τις εσκέπασε καλά /
μήπως και τις ξεράνει ο βορηάς της ξενητειάς /
Μας λέει φεύγω προσωρινά ! /
διψασμένος με της επιστήμης, τα επτασφράγιστα τα μυστικά/
αλλά εγώ δεν τον πιστεύω πιά,! /
γιατί στο μεταξύ, / η Αγγέλω η Αρκάς,/ μιά Πελασγή Ξενοδρυάς/
τον επλάνεψε σαν την Κίρκη τον Οδυσσέα /
και απο τότε δεν ακούσαμε λόγο για επιστροφή ξανά /

Το ξερριζωμένο Κυπαρίσσι ξαναφύτρωσε /
και ανδρειώθηκε στην Εσπερία / μόνιμα και οριστικά/
Απο τότε δεν λησμόνησε ποτέ του την Ελλάδα/
πάντα ζει με τον καυμό της και την βλέπει στ’ όνειρα του/
κι’ όλο ψάχνει, / κι’ όλο σκάβει/ όταν έρχεται εδώ, /
θύελλα είν’ η ψυχή του, διχασμός και σπαραγμός/
και να μείνει και να φύγει θέλει,/ τον τραβούνε και τα δυό/
και τις ρίζες του να βγάλει απ ‘ το βράχο τον ξερό/
κι’ όλο αλλάζει κι’ όλο στρέφει /
αλλά ουδέποτε μονίμως επιστρέφει/
Ξαφνικά χθες μαθαίνω ότι η Αγγέλω η Αρκάς, /
με σπόρο απο το δικό μας Κυπαρίσσι /
φύτεψε στο δικό της το χωράφι, εκεί στη Δύση/
ένα όμορφο και δυνατό Κυπαρισσάκι/
Η μόνη έγνοια τώρα που με τρώει/
θα γυρίσει κάποτε αυτό ;/
στο παλιό μας σπιτικό ;/
για να σκάψει τ’ άγιο χώμα της πατρίδος /
και να βρει τις ένδοξες του ρίζες που χιλιάδες χρόνια τις σκεπάζει; /
Η μήπως σαν τους λωτοφάγους τ’ Οδυσσέα λησμονήσει/
πούθε ο σπόρος του κρατάει;/

Πρόσεχε να μην χαθείς

Και φοβάμαι μην χαθεί στα πελάγη της εξώλειας και λήθης/
και δεν μάθει την γλυκολαλιά των προγόνων του ποτέ/
να μιλά με τους θεούς μας/
και ξεχάσει μιά για πάντα τις αρχαίες τις Δρυάδες/
και τις Μούσες της πατρίδος τις καλές ;/
Κι’ έτσι έρμαιο όπως θάναι/
μη μου το αποπλανήσουν τα παιδιά του Μαμμωνά και του Μολώχ /
και δεν δεί ποτέ του του Απόλλωνα το Φως,/
του Διός την Αρμονία / την ιερά Τετρακτύν του Πυθαγόρα ,/
των Καβείριων Μυστηρίων την αρχέγονη βροχή/
το ΕΝ και το ΟΝ /
και της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Ανθρωπιάς, της Δικαιοσύνης και της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας τον τίμιο Ηλιο, τον λαμπρό /
του Εληνισμού το ανέσπερο το Φως/

Αν δεν γυρίσει στην Ιθάκη το μικρό Κυπαρισσάκι/
θάναι για μένα συμφορά και το μέγιστο κακό, /
όπου κι’ αν είμαι τότε θα με τρώει το σαράκι /
Αλλά πάλι δεν πειράζει,/
γιατί παντού όπου υπάρχει Πολιτισμός/
εκεί κατοικεί κι’ ο Ελληνισμός /
Οπου κι’ αν ψάξεις συναντάς άλλη Ιθάκη, /
όπου Γη Πατρίς/
αρκεί να βιώνεις την ζωή σου με Αξιοπρέπεια και Αρετή/
να κάνεις το Καλό/ νάσαι Ελεύθερος και πολυμήχανος σαν Οδυσσέας /
νάχεις ορμή σαν Αχιλλέας/ και του Σωκράτη το μυαλό/
Βάλε την Ελλάδα στην καρδιά σου εσύ απο μωρό/
μιά φορά κανένας ζει/
Ζήσε λοιπόν σαν Ελληνας και σαν Αμερικανός μαζί/
και καλότυχος να είσαι / Κωσταντή .

Αμφικτύων