η φωνή σου

η στήλη μας

 

 Από τη συλλογή «Η Στάνη των Α-λόγων»
Μάγειρας

ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΡΟΜΠΟΤ

Έλα αγάπη μου μαζί μου να περπατήσουμε
Πάνω στις μαύρες βουνοπλαγιές να σεργιανίσουμε
Πάμε να γλεντήσουμε πυρηνικά στο Τσερνομπίλ
Να γευτούμε περίσσια ραδιενέργεια και το πυρ
Να ανοιχτούμε στο διάστημα χωρίς βαλίτσες
Να πάμε τσάρκα με ανεμόσκαλα στο φεγγάρι
Μετά τις χιλιάδες ευτυχισμένα έτη φωτός
Στο Σείριο να γευτούμε ραδιενεργό καφέ
Μακριά από την κάθε παγκοσμιοποίηση
Μονοπώλια και Τράπεζες τις φαρισαϊκές
Να πλησιάσουμε τον Ήλιο διωνυμικά
Μακριά από τις ανθισμένες τις αμυγδαλιές
Πάρε την ανεμόσκαλα σου για το υπερπέραν
Όλα τα κατσαβίδια σου και τα ηλεκτρονικά
Να σε γαργαλάω μέσα στο ευαίσθητο χάος
Και έρωτα να κάνουμε ηλεκτρομαγνητικά

 

Σιβιλιζασιόν

Απεραντοσύνη, διάστημα, χάος
Της χορδής ταλάντωση δυσαρμονική
Πολύπλοκη, εύθραυστη κυματομορφή
Αόρατη νοερή μένει η γραμμή

Απέραντη σταγόνα οι ωκεανοί
Μέσα της δίνει το παρόν η Γη
Κάθε μέρα λιγοστεύει η ομορφιά
Γίνεται κοσμόσκονη η δροσιά της

Μυστική μουσική σημειογραφία
Χορεύουν μαζί οι κορυφές των βουνών
Ανεμοδαρμένοι πλανώνται σκελετοί
Κραδαίνουνε οι εγκέφαλοι των θεών

Κομπιούτερ, σπιούνοι και πληροφορική
Στημένο κει στο βράχο είναι το παιδί
Ατενίζει ζώνες των αστεροειδών
Μ' αγοράζει ακόμα, τρώει το ψωμί
Το βρασμένο κρεατικό την πατάτα
Από κει πηγάζει ακόμη η ζωή

 

Περεστρόικα

Χτύπησα με τα στιβαρά μου χέρια
Δίκιο στην κοινωνία να στεριώσω
Να αφανίσω τον εκμεταλλευτή
Απλώθηκαν οι λαϊκές μου δίκες
Έκανα νίκες ηρωικές λαμπρές
Ύψωσα τη σημαία της λευτεριάς
Πάνω σε βουνοκορφές και σε λόγκους
Σε στοιβαγμένα κόκαλα αδελφών.
Μ' αυτή η τραγική περιήγηση
Με σημαία στο αίμα βουτηγμένη
Με τις αμέτρητες ψυχές των νεκρών
Λαιμαργία μου έφερε για δόξα
Έτσι δεν χτίζεται η κοινωνία
Το δίκιο στους ανθρώπους να μοιράσεις
Γουλί το δασύμαλλο το κεφάλι
Και γίγαντες γίνανε όλοι νάνοι
Κ' εκείνα ποτάμια της αδρής βροχή
Σβήσανε στ΄ άγριο κύμα της ακτής.
Επανάσταση ξανά αν νοηθείς
Σκέψου το πολύ καλά από νωρίς
Πριν πιάσεις στα χέρια σου το μαχαίρι
Μην ανοίξεις τάφο πάλι για σένα
Για τα όνειρά και τα ιδανικά
Μην πέσεις θύμα σε εκείνους πάλι
Στο κορμί σου να πατήσουνε ξανά

Μάγειρας, 1989

metanastis@t-online.de 

 

Ποίηση

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας