Έλληνες Λογοτέχνες, Συγγραφείς της Διασποράς
του Γαβριήλ Παναγιωσούλη

Υπάρχουν πολλά προβλήματα ανάμεσά μας εδώ στη Νέα Υόρκη. Ένα από τα κυριότερα είναι η μη γνώση του διαδικτύου από πολλούς συγγραφείς οι οποίοι προτιμούν την παλαιά χρήση πένας και μελάνι, ή γραφομηχανής κομπιούτερ. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το Ελληνικό αλφάβητο, οι Ελληνικοί χαραχτήρες πολλά από τα κομπιούτερ δεν το εννοούν, και πρέπει να μετατρέψουν τα ιερογλυφικά αυτά κατασκευάσματα σε Ελληνικά. γράμματα. πολλοί το κάνουν, άλλοι ή δεν ξέρουν ή δεν τους ενδιαφέρει. Η παντελής ανυπαρξία μιας ενεργοποιημένης ένωσης ή αλλιώς θα έλεγα και συμβουλευτικής επιτροπής, μια συντροφιά, για ανταλλαγή απόψεων, γνωμών, σχετικά με τα έργα μας. Εμείς που έχουμε το μεράκι να γράφουμε, εμείς που η γραφή δεν μετριέται με το αν θα πωλήσεις βιβλία, εμείς που δεν είμαστε έμποροι βιβλίων, εμείς που δεν υπολογίζουμε στο κέρδος από πώληση βιβλίων όταν γράφομε, αλλά σε μια δικαίωση πόθων, νοσταλγίας, εξωτερικέρευση ενός πλούσιου Ελληνικού πνεύματος που ζει και μεγαλουργεί, αγνοούμενο από τους πάντες, γράφοντας και παράγοντας στα πέρατα του κόσμου. Έχουμε τεράστιες δυσκολίες, ως προς την έκδοση βιβλίων μας, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα κανένας εκδοτικός οίκος που να μην κοιτά να μας πάρει 'τη γούνα που φοράμε' για να μας εκδώσει τα βιβλία μας. Έτσι ο καθένας μας προσπαθεί με διαφορετικά μέσα, συνήθως οι περισσότεροι από εμάς βρίσκουμε κάποιον τυπογράφο που εργάζεται σε τυπογραφείο και τα εκδίδουμε. Τώρα γεννάτε το ερώτημα ποιος θα τα διαβάσει στο εξωτερικό που βρισκόμαστε; Το Ελληνικό κοινό στα ξένα πολυπληθές, το αναγνωστικό Ελληνικό κοινό βιβλίων σχεδόν ανύπαρκτο. Προσπαθούμε να προωθήσουμε τα βιβλία μας εκεί που υπάρχουν Έλληνες, όλοι ξέρουμε ότι τα Ελληνικά φαγητά τα προϊόντα της πατρίδας τραβούν τον Έλληνα. Εκεί συχνάζουν. Σε αυτούς αποτεινόμαστε, στους μπακάληδες οι περισσότεροι αρνούνται με το πρόσχημα αν βάλω σαρδέλες στο ράφι θα έχω πιο πολλά κέρδη. Στις διάφορες κοινοτικές, εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις κανένα ενδιαφέρον για πολιτιστικά, εκτός για πώληση λαχνών, λουκουμάδων, και θρησκευτικών βιβλίων εικόνων κλπ.
Ένα ομογενειακό βιβλιοπωλείο, μια θαλπωρή ζεστή γωνία του μετανάστη που να καταγίνετε μόνο με συγγραφείς της Διασποράς δεν υπάρχει. Μια ενεργοποιημένη ένωση συγγραφέων της Διασποράς δεν υπάρχει. Από τη μητέρα Ελλάδα αγνοούμαστε παντελώς, μας συμβουλεύουν μάλιστα, ο καθένας για τον εαυτό του. Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε ότι ο κάθε ένας μας που γράφει, έχει ένα δικό του τρόπο γραφής, ο οποίος θα πρέπει να γίνεται σεβαστός, εάν γράφαμε όλοι το ίδιο τότε η γραφή θα ήταν μια άνοστη έκφραση ιδεών χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Στη μητέρα πατρίδα όσες φορές έστειλα βιβλία μου δεν είχαν ούτε καν την ευγένεια να απαντήσουν αν τα έλαβαν. Πρέπει να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας μια ένωση όλων των Ελλήνων της Διασποράς, ανοίγοντας την αγκαλιά μας για όλους όσους γράφουν, πρόζα ή ποίηση, αρχίζοντας από τους πιο μικρούς, και τελειώνοντας με τα τόσα Νεοελληνικά ιδρύματα που υπάρχουν στη Νέα Υόρκη ( και φαντάζομαι παντού όπου υπάρχουν Έλληνες) τα οποία μας αγνοούν προς όφελος επωνύμων, και αυτών της Αγγλικής γλώσσας. Αλλά όπως είπα πιο πάνω το γράψιμο είναι μεράκι, είναι η ψυχή του Έλληνα Συγγραφέα μετανάστη, είναι η ύπαρξή του, το εγώ του, ζει γι' αυτό πολλές φορές απομονωμένος μακριά πάντα (εντός εισαγωγικών της σουβλατζίδικης κουλτούρας που τον περιτριγυρίζει,) μακριά από θρησκόληπτες εκδηλώσεις, πάντα ανήσυχος, ψάχνοντας να βρει την τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξής του, μέσα στην ανθρωποθάλασσα που τον τυλίγει.
Ευχαριστώ τον κ. Βάιο Φασούλα από τη Γερμανία που μου έδωσε την ιδέα «Συγγραφείς της Διασποράς Ενωθείτε», δική του η ιδέα.
Είμαι ένας από αυτούς που χαίρομαι για την ιδέα αυτή, κι εγώ απ΄ τη σκοπιά μου θα κάνω ότι μπορώ για να πραγματοποιηθεί η ένωση.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

Gabrielkp@aol.com