Μαύρες τρύπες και μαύρη Παρασκευή
Γιατί το Πάσχα είναι εβραϊκό και δεν έχει καμία σχέση μ΄ οτιδήποτε ελληνικό.!

Στις παρυφές της Ιστορίας, εκεί που οι ανθρώπινες αξίες κατεβαίνουν στο συμβολικό μηδέν κι αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν από το ένα. Μέσα στην απεγνωσμένη αναζήτηση τεχνητών παράδεισων, την απολύτρωση και το γεφύρωμα του κοινωνικού χάσματος, μπροστά σε πανίσχυρες εξουσίες, συνέβηκαν παράξενα πράγματα. Τα γεγονότα αυτά μέσα από ένα αδιόρατο κομφούζιο, μ΄ ένα κάποιο μυστήριο, με τη κοινωνική τους δυναμική αιχμαλωτίζουν πνευματικά, σωματικά και βασανίζουν ακόμη και σήμερα εκατομμύρια ανθρώπους, μέσα στους οποίους δυστυχώς συγκαταλέγονται και οι έλληνες. Μήπως η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη με την ζωντανή, διεισδυτική, πολιτιστική, ηθικοπλαστική του δυναμική, θα ταίριαζε περισσότερο να τραγουδιέται στις Εκκλησίες των Δήμων (σήμερα χριστιανικές εκκλησίες) και μερικούς χριστιανικούς ύμνους να τους χορεύουμε ρεμπέτικο. Έτσι μέσα σε λαϊκή έκσταση και χορηγία να θρηνήσουμε τη μακαριότητα των δηλών ρασοφόρων. Αυτών που περίμεναν με σταυρωμένα χέρια από κάποιο θεό να κατέβει και να τους σώσει και δεν τολμούσαν να βγουν από το ναό να καταπολεμήσουν τους τούρκους στα τείχη. Μέχρι που ο Μωάμεθ β΄ μπήκε με το άλογό του μέσα στην Αγία Σοφία και τους έσφαξε. Έτσι μας άφησαν για κληρονομιά ανύπαρκτες ανθοβολούσες αγωνιστικές παραδόσεις και μας οδήγησαν στην ουτοπία και το παραμύθι του μαρμαρωμένου βασιλιά. «Τω καιρώ εκείνω», όπως αρχίζουν τα ευαγγέλια, ήταν πράγματι μια συννεφιασμένη Κυριακή και σιγανοψιχάλιζε. Βιαστικοί κουρελοφορεμένοι εβραίοι  έτρεχαν στους δρόμους των Ιεροσολύμων να κάνουν τα ψώνια τους για να γιορτάσουν τη γιορτή του Passah, Εξ ου και η λέξη Πάσχα! Για να θυμούνται το τέλος της δουλείας τους από τους αιγυπτίους, στη γιορτή αυτή οι εβραίοι, έκαναν θυσίες, έσφαζαν αρνιά τα έψηναν και τα έτρωγαν. Να λοιπόν κι ο περίφημος οβελίας μιλάει εβραϊκά και δεν έχει τίποτε το συγγενικό με το κρασί του Διόνυσου. Τις μέρες αυτές λοιπόν που τα Ιεροσόλυμα ήταν γεμάτα από καχεκτικούς προσκυνητές. Αστραπιαία μεταδόθηκε διαμέσου του στοματικού διαδίκτυου, ότι εκείνος ο περιβόητος που ακούει στο όνομα Ιησούς και που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται «βασιλιάς των ιουδαίων» είχε φτάσει στην πόλη και μετέδιδε: ότι με στρατιές αγγέλων θα τους απελευθέρωνε. Για το ταξίδι αυτό είχε χρησιμοποιήσει ένα γαϊδουράκι, όχι για οποιοδήποτε ιδεολογικό φληνάφημα, αλλά, επειδή αυτά τα ζώα ήτανε τα μοναδικά μέσα μαζικής μεταφοράς της εποχής και το άλογο κόστιζε περισσότερο από τη σημερινή λιμουζίνα μερσεντές. Ο νόθος γιος του ξυλουργού βέβαια δεν είχε χρήματα να το αγοράσει. Εποφθαλμιώντας όμως τη δοσμένη κοινωνικοπολιτική κατάσταση εις βάρος των ανυπεράσπιστων μαζών εναντιώθηκε στον εκμαυλισμό και την εκμετάλλευση τους όχι τόσο από τους ρωμαίους, όσο από τους ίδιους τους εβραίους, δηλαδή τις οικονομικές φατρίες των σαδδουκαίων και των φαρισαίων. Οι μέρες εκείνες μέσα στα Ιεροσόλυμα ήσαν ιδιαίτερα κρίσιμες. Ο Βαράβας αρχηγός της ένοπλης αντίστασης κατά των ρωμαίων είχε συλληφθεί από τον Πιλάτο και είχε ριχτεί στα κάτεργα με την κατηγορία του τρομοκράτη. Οι φίλοι και οπαδοί του Βαράβα, που τα ευαγγέλια τον ονοματίζουν «ληστή», είχαν κινητοποιηθεί να τον απελευθερώσουν. Οι φαρισαίοι και οι σαδδουκαίοι παρακολουθούσαν τις κινήσεις αυτές του ρακένδυτου αυτού εβραίου από κοντά. Ωστόσο η παρουσία του ανθρώπου που άκουγε στο όνομα, Ιησούς, δεν εντυπωσίασε του αρμόδιους Ρωμαίους, αμερικάνους της εποχής εκείνης για του φαρισαίους και τους σαδδουκαίους, των Ιεροσολύμων. Οι ρωμαίοι ήξεραν καλά ότι οι επικίνδυνοι αντίπαλοί τους, εκεί που μπορούσε να κορυφωθεί η όξυνση των αντιθέσεων ήσαν οι φαρισαίοι, και οι σαδδουκαίοι κι όχι ο ξυπόλυτος Ιησούς που μιλούσε στις μάζες στ΄ όνομα κάποιας ακαταλαβίστικης αγάπης. Οι σαδδουκαίοι όμως είχαν θορυβηθεί από την παρουσία του Ιησού στα Ιεροσόλυμα αφού με τη στρατηγική και τη πνευματική του ευστροφία ξεσήκωνε μάζες και τις καθοδηγούσε εναντίον τους. Οι ανώτεροι ραβίνοι των σαδδουκαίων που συνεργαζόντουσαν με τους κατακτητές ρωμαίους και απομυζούσαν τον ιουδαϊκό λαό δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν σύγχρονη γηγενή ιδεολογική ταυτότητα να πλησιάσουν το λαό, πράγμα που είχαν πετύχει οι φαρισαίοι, και έτρεμαν κάθε λαϊκό ξεσηκωμό. Θεωρούσαν λοιπόν τον Ιησού ισχυρό πλήγμα κατά του ασθενικού κρατικού μηχανισμού τους. Ένας από αυτούς ο αρχιραβίνος Καϊάφας συμπλήρωνε την εποχή εκείνη είκοσι χρόνια στη θέση του και κινούσε όλα τα υνιά του μηχανισμού του εξουσιαστικού του χώρου. Είχε στενές προσωπικές σχέσεις με τον Πιλάτο. Όλοι γνώριζαν ότι ήταν αδίστακτο και επικίνδυνο άτομο. Ο Καϊάφας λοιπόν έγινε ο αδιάλλακτος αντίπαλος του Ιησού. Όταν  ο Ιησούς μιλούσε στις μάζες και τις ερέθιζε σωματικά και πνευματικά και αυτοί τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «μεσσία» ο Καϊάφας δεν δίστασε να αρχίσει την οργάνωση της δολοφονίας του. Ενώ ολόκληρα τα Ιεροσόλυμα μιλούσαν για την παρουσία του Ιησού του Ναζωραίου του θαυματουργού, αντιπροσώπου του Θεού επί τη Γης. Μολαταύτα οι μάζες είχαν καλοδεχτεί αυτή τη Δευτέρα τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα εκείνος δεν έμεινε εκεί αλλά πήγε στο χωριό Βιθυνία που δεν ήταν μακριά από τα Ιεροσόλυμα. Την Τρίτη το πρωί, ξαναγύρισε στα Ιεροσόλυμα και επιτέθηκε κατά των σαδδουκαίων μιλώντας σε πλήθη με τη δυναμική του ρητορεία μέσα στο ίδιο το ναό τους και τους προβοκάρισε. Ενώ οι πονηροί φαρισαίοι τον παρακινούσαν να επιτεθεί ανοιχτά κατά των ρωμαίων, μήπως έτσι τον συλλάβουν και σωθούν από τις επικείμενες συνέπειες της δημαγωγίας του χωρίς να φαίνονται ότι τον κατατρέχουν, αλλά ο Ιησούς απέφυγε την πολιτική παγίδα τους και αντί τους ρωμαίους επιτέθηκε τους φαρισαίους. Ο Ιησούς δυναμωμένος πλέον από τη συμμετοχή των μαζών που τον συνόδευαν στην πόλη τόλμησε να αναποδογυρίσει τα τραπέζια των εμπόρων σαδδουκαίων γύρω από το ναό, κατηγορώντας τους ότι είχαν μετατρέψει τον οίκο του θεού σε ιδιωτική αγορά. Η τολμηρή αυτή κοινωνικού περιεχομένου επαναστατική πράξη του Ιησού, κατασυγκίνησε τις καταπιεσμένες πεινασμένες μάζες σε τέτοιο βαθμό, αφού δεν μπορούσαν να το φανταστούν, ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί από κοινό θνητό. Δεν είχαν πλέον καμία αμφιβολία, ότι περί απεσταλμένου του θεού επρόκειτο και τον ονόμασαν αυθόρμητα «υιό θεού». (Μην απορείτε!!! Και σήμερα ακόμη, στην εποχή της μικροηλεκτρονικής, της ανάλυσης των ανθρωπίνων DΝΑ, του διαδίκτυου και της διαστημικής κατά την περίοδο που η επιστήμη διεισδύοντας μέσα στο χωροχρόνο αρχίζει να μετράει από το «μηδέν» και όχι από το «ένα». Στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι Χριστόδουλοι τολμούν να αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποι του θεού επί της Γης. Το καλοκαίρι που ήμουν στην Ελλάδα υπόγραψα όντως το λαϊκό αντιμασονικό ψηφοδέλτιο του Χριστόδουλου για να διαφοροποιήσω τη θέση μου από το Ν. Καζαντζάκη, Άθεος μεν αλλά δεν είμαι μασόνος.) Την ημέρα δε Τετάρτη, όταν ο Ιησούς ήταν σίγουρος πλέον ότι δεν είχε σημασία τι έλεγε, αλλά αυτά που έλεγε γινόντουσαν πιστευτά από τις μάζες. Προχώρησε στην ακατανόητη αλλά εξ ίσου τολμηρή του ανακοίνωση: ότι θα γκρεμίσει τον ναό του Σολομώντα και θα τον ξαναχτίσει μέσα σε τρεις μέρες χωρίς τη συμμετοχή ανθρωπίνων χεριών. Όλα αυτά τα απίστευτα ανησύχησαν τον αρχηραβίνο των σαδδουκαίων, Καϊάφα. Ήταν σίγουρος πλέον, ότι ο Ιησούς είχε καταφέρει να διασπάσει με τον τρόπο του την περιορισμένη σκέψη των μαζών, την είχε μεταφέρει στον έλεγχο του και από στιγμή σε στιγμή μπορούσε να ξεσπάσει μεγάλη και ανεξέλεγκτη κοινωνική αναταραχή. Η αλήθεια, ότι κι ο Ιησούς είχε καταληφτεί από άκρατο ενθουσιασμό από την αυθόρμητη συμπεριφορά των μαζών που κατά χιλιάδες τον ακολουθούσαν. Εκείνους τους τάζει λαγούς με πετραχήλια. Προσπαθεί να τους αποπροσανατολίσει  από την πείνα τους. Τους μιλάει για βασιλεία των ουρανών αφού δεν είχε να τους δώσει να φάνε, ούτε και όπλα να πολεμήσουν. Οι οπαδοί της ένοπλης επανάστασης των ιουδαίων με αρχηγό τον φυλακισμένο Βαράβα δεν βλέπουν καθόλου με καλό μάτι τις κινήσεις του Ιησού, ο οποίος προσπαθεί να πολώσει τις μάζες με τη λέξη «Αγάπη». Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τα διαλεχτά παλικαριά της μυστικής υπηρεσίας του Βαράβα έχει αναλάβει την αποστολή να παρακολουθεί τις κινήσεις του Ιησού κι αποτελεί τον σύνδεσμο μεταξύ των δύο παρατάξεων σαν μαθητής του πλέον. Οι αλλεπάλληλες προτάσεις του Βαράβα προς τον Ιησού διαμέσου του Ιούδα να καλέσει τις μάζες σε ένοπλη εξέγερση κατά των ρωμαίων απορρίπτονται. Έτσι οι ρωμαίοι τον βλέπουν ακίνδυνο και παρακολουθούν με απάθεια τις κινήσεις του. Οι φαρισαίοι παραμένουν αδρανείς και σε απόσταση για να μην χαρακτηριστούν αντεπαναστάτες από τις μάζες. Ενώ οι επαναστάτες θεωρούν τον Ιησού αντεπαναστάτη και επιμένουν στην αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής του. Ενώ οι σαδδουκαίοι αρχίζουν την Πέμπτη να οργανώνουν τη δολοφονία του και ετοιμάζουν τη σύλληψή του αφού φοβούνται τον ξεσηκωμό των μαζών κατά των ρωμαίων και γνωρίζουν πολύ καλά αν χάσουν οι ρωμαίοι τη κυριαρχική τους δύναμη θα καταρρεύσουν και οι ίδιοι. (Όπως το παίζουν και σήμερα στην διεθνή πολιτική με τους αμερικάνους και προωθούν την από αυτούς ελεγχόμενη Παγκοσμιοποίηση.) Ο Ιούδας που είχε πληροφορίες για τις κινήσεις των σαδδουκαίων ειδοποιεί τον Ιησού για τις κακές προθέσεις τους και τον καλεί ακόμη μια φορά να διαλέξει την ένοπλη αντίσταση. Εκείνος απαντάει αόριστα «Η δική μου βασίλεία δεν βρίσκεται πάνω στη Γη αυτή» και του δείχνει τον ουρανό. Ο Ιησούς όμως άρχισε να φοβάται και να προφυλάγεται. Περιόρισε τις δημόσιες εμφανίσεις του. Εγκατέλειψε την πόλη και μαζί με τους μαθητές του ανέβηκε στον λόφο των ελαίων κι εκεί στον κήπο της Γεσθημανής πήγε να προσευχηθεί. (γιατί, και σε ποιον να προσευχηθεί αφού ο ίδιος ήταν ο θεός- πατήρ, υιός και άγιο πνεύμα-τριάδα ομοούσια και αχώριστη;) Αυτή του όμως τη κρυψώνα τη κάρφωσε στους ρωμαίους ο Ιούδας με το αποχαιρετιστήριο φιλί κατ εντολή του Βαράβα και μετά αυτοκτόνησε όπως έκαναν όλοι οι κατάσκοποι των καιρών αφού είχε αποκαλυφτεί η ταυτότητα του σαν αντιστασιακός πληροφοριοδότης του Βαράβα. Έκτοτε ο Ιησούς συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στην οικία του Καϊάφα και εκεί βασανίζεται. Βάση απόφασης του δικαστηρίου των σαδδουκαίων τον καταδικάζουν σε θάνατο για λόγους επικίνδυνης δημαγωγίας. Ότι τάχα παρουσιαζόταν σαν μεσσίας και βασιλιάς των Ιουδαίων και ότι θα γκρέμιζε το ναό του Σολομώντα. Πολλοί λένε ότι ούτε καν έγινε δικαστήριο. Την απόφαση την είχε πάρει ο Καϊάφας προσωπικά μόνος του, κι όχι οι 71 δικαστές όπως γράφουν οι γραφές, και την είχε στείλει στο φίλο του τον Πιλάτο. Επειδή την εποχή εκείνη οι ρωμαίοι είχαν αποδώσει στους αποίκους τους την θρησκευτική τους ελευθερία. Ο Πιλάτος χαλαρός και υποτακτικός χαρακτήρας δεν νοιαζόταν και πολύ για εμφανίσεις νέων θρησκειών και έπλυνε τα χέρια του. Βρέθηκε όμως υπό την απειλή του Καϊάφα ο οποίος επηρέαζε πολιτικά πρόσωπα ακόμη και σ΄ αυτή τη Ρώμη. Αφού ήδη ο Πιλάτος κατόπιν μεσολαβήσεων του Καϊάφα είχε δεχτεί δύο φορές επιπλήξεις από τη Ρώμη για την μη φιλική συμπεριφορά του προς τον ναό τους. (Και σήμερα δέχονται παρατηρήσεις γερμανοί πολιτικοί από τον πρόεδρο των εβραίων στην Γερμανία Σπήγκελ.) Όντως ο Πιλάτος δεν ήθελε να είναι εκείνος που θα έστελνε τον Ιησού στη σταύρωση κι αποφάσισε να τον στείλει στον ίδιο τον Ηρώδη. Όταν κ΄ εκεί όλα πήγαν αρνητικά γιατί ο βασιλιάς δεν είχε καιρό ν΄ απασχοληθεί με τέτοια μικροπράματα και τον έστειλε πίσω στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος εκμεταλλεύτηκε την περίπτωση φοβούμενος κι αυτός πλέον μη λάχει και ξεσηκωθούν τα πλήθη εναντίον του να δώσει χάρη στον μελλοθάνατο Ιησού όπως συνηθιζόταν κάθε εβραϊκό Passah. Στη κρίσιμη αυτή στιγμή η αλεπού ο Καϊάφας έκανε αντιπρόταση να δοθεί χάρη στον Βαράβα αντί στον Ιησού, που ήταν έτοιμος να σταυρωθεί κι εκείνος σαν τρομοκράτης για την αντικαθεστωτική του βίαιη δράση. Η πρόταση αυτή του Καϊάφα έδωσε το θάρρος στους πολυάριθμους οπαδούς του Βαράβα που είχαν μαζευτεί κατά προτροπή του Καϊάφα να παραβρεθούν στην σταύρωση του αρχηγού τους κι άρχισαν να φωνάζουν και να απειλούν για να αφεθεί ελεύθερος ο Βαράβας ενώ οι οπαδοί του Ιησού προσευχόντουσαν αμίλητοι. Τότε ο Πιλάτος αφού είδε την παθητική στάση των οπαδών του Ιησού, από φόβο μη ξεσηκωθούν, οι Βαραβανικοί, άφησε ελεύθερο τον Βαράβα. Όταν ξεψύχησε ο Ιησούς ακολούθησε μια σεισμική δόνηση αρκετά ισχυρή που δεν ήταν ασυνήθιστο πράγμα στην περιοχή. Ράισε ο ναός των σαδδουκαίων και σκόρπισε στα πλήθη τον τρόμο και τον φόβο αφού θεώρησαν τον σεισμό θεϊκή οργή. Κατά τη παράδοση ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και ο Νικόδημος είχαν παραλάβει το σώμα του Ιησού κατόπιν άδειας του Πιλάτου και τον έβαλαν σ΄ ένα πέτρινο τάφο ο οποίος σφραγίσθηκε και φυλαγόταν από ρωμαίους στρατιώτες απ όπου και εξαφανίστηκε. Κατά μια εκδοχή, όταν γύρισαν οι μαθητές στον τάφο να προσκυνήσουν, οι στρατιώτες ετράπησαν σε φυγή επειδή νόμισαν ότι οι μάζες γυρίζουν να εκδικηθούν. Οπότε οι μαθητές βρήκαν τον τάφο αφρούρητο, πήραν το σώμα του Ιησού μαζί τους και αργότερα τον έφαγαν, παραφράζοντας σαν αγράμματοι που ήσαν το νόημα των λόγων του Ιησού. «Φάγετε το σώμα μου και πίετε το αίμα μου». Όπως και να έχουν τα πράγματα σ΄ όλη αυτή την αυθεντική τεκμηριωμένη ιστορία δεν έχει ούτε ένα στοιχείο ελληνικό εκτός από τη λέξη «αγάπη» που την είχε ανακαλύψει ο Ιωάννης σε κάτι μεταφρασμένα ελληνικά κείμενα στα εβραϊκά και είχε ξεκινήσει τον ανένδοτο του αγώνα κατά των φαρισαίων και των σαδδουκαίων αποτραβηγμένος στην έρημο του Σινά τρώγοντας ακρίδες. Είναι καιρός ν΄ αρχίσουμε την αναζήτηση. «Μη πιστεύεις ποτέ και πάντα ερεύνα»

Μάγειρας     ikaros@t-online.de